ဓမၼေဗာဓိ

သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ၊ ခပ္သိမ္းေသာ အလွဴတို႔တြင္ တရားအလွဴသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ဃ)

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ဃ)

ပိန္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း ႐ႈမွတ္ၿပီးတာနဲ႔ ပိန္တာေလးက မရိွေတာ့ေပဘူး။ ေဖာင္းတယ္လို႔ ႐ႈမွတ္ရတာ အသစ္လား .. အေဟာင္းလား ... အသစ္ပဲ ျဖစ္္တယ္။ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ထားရမယ္ဆိုတာ ကုန္ပ်က္တာေတြကို မျမင္ေသးပဲနဲ႔ 'ကုန္တယ္၊ ပ်က္တယ္' 'ကုန္တယ္၊ ပ်က္တယ္'လုိ႔ မ႐ႈမွတ္ရေပဘူး။ အဲဒီလို ႐ႈမွတ္လို႔ရိွရင္ ပိုေႏွးသြားလိမ့္မယ္။

သူ႕႐ႈျမဲတို္င္းပဲ 'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ထိုင္တယ္၊ ထိတယ္၊ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'လို႔ မရႈမွတ္ရပါဘူးလား ... ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ စိတ္ကိုေတာ့ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို ညြတ္ထားရေပတယ္။ အေလးျပဳထားရေပတယ္။ မိမိရဲ႕ သမာဓိဉာဏ္ေတြ အားနည္းေနေသးလို႔ မျမင္ေသးတာပဲ။ တကယ္စင္စစ္ေတာ့ ကုန္ပ်က္ေနတာပဲလို႔ ကုန္ပ်က္တာေတြကို ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကို အေလးျပဳထားေတာ့ သမာဓိ ပိုျဖစ္ေပတယ္။

သမာဓိျဖစ္လာလုိ႔ သမာဓိေတြ အားေကာင္းလာတဲ့အခါ ဝိပႆနာဉာဏ္ ျဖစ္လာေပတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္ ျဖစ္လာ၍ ဣေျႏၵ ၅-ပါး ညီသြားတဲ့အခါ ကုန္ပ်က္တာေလးေတြ အသင့္အတင့္ ေတြ႕လာတတ္ပါတယ္။ ကုန္ပ်က္တဲ့ ဉာဏ္အဆင့္ေတာ့ မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ကုန္ပ်က္တာေလးေတြကို ဣေျႏၵ ၅-ပါး ထက္သန္ညီမွ်တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ရံ ေတြ႕လာတတ္ပါတယ္။

'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္'လုိ႔ ႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့အခါ ေဖာင္းတဲ့အမူအရာေလးဟာ ပိန္တဲ့ဆီကို လိုက္မပါလာေပဘူး။ ျပတ္က်န္ေနသကဲ့သို႔၊ ပ်က္က်န္ေနခဲ့သလို၊ ပိန္တဲ့ အမူအရာလည္း ေဖာင္းတဲ့ဆီကို ျပန္လိုက္မပါလာေပဘူး။ ပ်က္ၿပီး က်န္ေနခဲ့သလို စိတ္ထဲဉာဏ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ထင္ထင္လာတတ္ေပတယ္။

'ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၾကြတဲ့အမူအရာေလးေတြဟာ လွမ္းတဲ့အမူအရာသို႔ လိုက္မပါလာေပဘူး။ ေနာက္မွာ အရိပ္ေလးေတြလိုပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ လွမ္းတဲ့ အမူအရာေတြဟာလည္း ခ်တဲ့ အမူအရာေနာက္သို႔ လိုက္မပါလာေပဘူး။ ေနာက္မွာ အရိပ္ေလးေတြလုိပဲ က်န္ေနခဲ့တယ္။ နင္းခ်လုိက္တဲ့ အမူအရာကလည္း ၾကြတဲ့ အမူအရာသို႔ လိုက္မပါလာေပဘူး။ ေနာက္မွာ အရိပ္ေလးေတြလိုပဲ က်န္ေနခဲ့သလို ေယာဂီရဲ႕ ဉာဏ္ထဲမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ထင္ထင္လာေပတယ္။

ဉာဏ္ထဲမွာ ထင္ထင္လာတဲ့အတိုင္း တရားေလွ်ာက္တဲ့အခါ ေယာဂီက ထည့္ေလွ်ာက္တယ္။ "အရိပ္ေလးေတြလို က်န္က်န္ေနခဲ့တယ္ဘုရား၊ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္တဲ့ သေဘာေလး တစ္ခါတစ္ရံ ေတြ႕ရတယ္ဘုရား။ အဲဒါ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါရဲ႕လားဘုရား" "ဘယ့္ႏွယ္ မဟုတ္ပဲ ျဖစ္ရမလဲ။ ေယာဂီကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ေနရတာပဲ"။ အမွန္အတိုင္း ေတြ႕ရတာျဖစ္တယ္။

သမာဓိဉာဏ္က အားနည္းေနေသးလို႔ ထင္ထင္ရွားရွား မေတြ႕ရေသးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ "စိတ္ထဲက ထင္လုိ႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ကယ္ကုန္ပ်က္တာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး"လို႔ မကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကလည္း စိတ္ကို ျပန္ျပန္ၿပီး တင္းမိတတ္တယ္။ အဲဒီလုိလည္း မတင္းမိေစရေပဘူး။ "ကုန္ပ်က္တာေတြကို အသင့္အတင့္ ေတြ႕သိလာၿပီ။ ေနာင္ေတာ့ တစ္ကယ္တမ္း ကုန္ပ်က္တာေတြ ျမင္ရေတာ့မွာပဲ"ဟု ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္သို႔ပဲ စိတ္ကို ညြတ္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ေပးရမယ္။

ညြတ္၍ ႐ႈပါမ်ားေတာ့ သမာဓိဉာဏ္ေတြ အားေကာင္းလာၿပီး ဘဂၤဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ကုန္ပ်က္တာေတြကို ပကတိေသာ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရသလုိ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႕ၾကပါတယ္။ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ရင္ ေဖာင္းတဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္လည္း ပိန္တဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ။ 'ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၾကြတဲ့ လွမ္းတဲ့ ခ်တဲ့ အမူအရေလးေတြ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာကို သမာဓိဉာဏ္ အေျခခံ ရင့္က်က္လာတဲ့ ေယာဂီမ်ား ကိုယ္တုိင္ မေတြ႕ရပါဘူးလား ... ေတြ႕ရေပတယ္။

ကုန္ပ်က္သြားတာ ျမင္ရေတာ့ မျမဲဘူးဆိုတာလည္း မသိေနပါဘူးလား ... သိေနပါတယ္။ ေနာက္သမာဓိဉာဏ္တစ္ဆင့္ ရင့္က်က္အား႐ိွ ထက္သန္လာတဲ့အခါ မွတ္စရာအာ႐ံုသာ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္သြားတာ မဟုတ္ဘူး၊ မွတ္သိစိတ္ပါ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္သြားတာကို တစ္ဆင့္ ျမင္ၾကျပန္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ ေယာဂီမ်ားက ေတာ္ေတာ့ကို ဉာဏ္ထက္တာပဲ။ (၁၀)ရက္ေလာက္အတြင္းမွာပဲ အဲဒီလုိ ကုန္ပ်က္တာကို ျမင္ၾကတယ္။

ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ရင္ ေဖာင္းတဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာ။ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္ ပိန္တဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာကို ျမင္ၾကတယ္။ 'ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္။'လုိ႔ မွတ္ေနတဲ့အခါမွာလည္း ၾကြတယ္လို႔ မွတ္လုိက္တဲ့အခါ ၾကြတဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာ။ လွမ္းတယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါ လွမ္းတဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာ။ ခ်တယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါ ခ်တဲ့ အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာ ကို ျမင္ၾကေပတယ္။

အဲဒီလုိ ကုန္ပ်က္တာေတြကို ျမင္တဲ့အခါ မွတ္စရာအာ႐ံု ႐ုပ္တရားေတြလည္း မျမဲဘူး။ မွတ္သိစိတ္ နာမ္တရားလည္း မျမဲဘူးလို႔ မသိသြားပါဘူးလား ... သိသြားပါတယ္။ မျမဲဘူးဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ .. အနိစၥပါ။ ကုန္ပ်က္တာေတြ လွ်င္ျမန္အားႀကီးေတာ့ ႏိွက္စပ္ေနသလုိ ျဖစ္၍ ဆင္းရဲပါလား..။ ဆင္းရဲဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ ... ဒုကၡပါ။ ဒီလုိ ကုန္ပ်က္ ႏိွပ္စက္ေနတဲ့ ဆင္းရဲေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ကာကြယ္လုိ႔ ရပါ့မလဲ၊ ဘယ္လုိမွ ကာကြယ္လို႔ မရဘူး၊ သူ႕သေဘာအတိုင္း ကုန္ပ်က္ ႏိွပ္စက္ေနတာပဲ ကိုယ္အစိုးမရပါလား...။ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ .. အနတၱပါ။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ၾကရေပတယ္။

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါကတည္းက လူႀကီးသူမေတြ ေျပာလို႔ ၾကားခဲ့ရတဲ့ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာစရာ မေကာင္းပါဘူးလား... ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္လို႔ ပီတိေတြျဖစ္လုိ႔ ႐ႈေတာင္ မ႐ႈႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ျမင္ၿပီး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာေတြ ျဖစ္ေနတာ ေနရာက်ပါတယ္။ ဒီပီတိကလည္း တရားရဖို႔ ေက်းဇူးျပဳေနေပတယ္။ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ၿပီး ႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့အခါ ကုန္ပ်က္တာေတြ ျမင္သြားေတာ့ အနိစၥ မျမင္သြားပါဘူးလား ... အနိစၥ ျမင္သြားပါတယ္။ အနိစၥျမင္သြားေတာ့ ဒုကၡလည္း ထင္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒုကၡထင္ေတာ့ အနတၱလည္း ျမင္ေတာ့တာပါပဲ။ လကၡဏာစစ္ တစ္ခုျမင္သြားလုိ႔ရိွရင္ သံုးပါးလုံးပင္ ျမင္သြားေပတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ လကၡဏာစစ္တြင္၊ တစ္ခုျမင္၊ အကုန္ပင္ သိေတာ့သည္။

ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကိုညြတ္ၿပီး ႐ႈလုိက္လုိ႔ ကုန္ပ်က္တဲ့ မျမဲတဲ့ အနိစၥ လကၡဏာစစ္ကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ဒုကၡလကၡဏာကိုလည္း ျမင္တယ္။ အနတၱလကၡဏာကိုလည္း ျမင္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္ေပတယ္။ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ၿပီး ႐ႈတဲ့အခါ တကယ္တမ္း ကုန္ပ်က္တာေတြ ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႐ို႐ိုေသေသ စူးစူးစိုက္စိုက္ ႐ႈမွတ္ရမယ္။

႐ို႐ိုေသေသဆိုတာ ကိုယ္အမူအရာေလးေတြကို သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ ႏူးႏူးည့ံညံ့ ျပဳလုပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ေဖာင္းတာ ပိန္တာကို မွတ္တဲ့အခါ မွန္မွန္ေလး ႐ွဴတာကို ႐ို႐ိုေသေသပဲ ျဖစ္တယ္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ဆိုတာကေတာ့ ပစၥဳပၸန္လည္း တည့္ေအာင္ ပရမတ္ကိုလည္း သိေအာင္ စူးစိုက္ရတယ္။ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါ အဆင့္ဆင့္ ေဖာင္းတက္လာတဲ့ အစဥ္ေလး သႏၲတိ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္ႏိုင္သမွ် တည့္ေအာင္၊ မီႏိုင္သမွ် မီေအာင္ စူးစိုက္ရပါတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ ပံုသဏၭာန္ ပညတ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြာႏိုင္သမွ် ခြာရပါတယ္။

ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အဆင့္ဆင့္ ေလ်ာ့က်သြားတဲ့ အစဥ္ေလး သႏၲတိ ပစၥဳပၸန္ကို တည့္ႏိုင္သမွ် တည့္ေအာင္၊ မီႏိုင္သမွ် မီေအာင္ စူးစိုက္ရပါတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ ပံုသဏၭာန္ ပညတ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြာႏိုင္သမွ် ခြာရပါတယ္။ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ပစၥဳပၸန္လည္း တည့္ေအာင္၊ ပရမတ္ကိုလည္း သိေအာင္ စူးစိုက္ဖို႔ရာတုိ႔သည္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ေတြပင္ ျဖစ္ေပတယ္။ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ကေလးမွာမွ တရားသေဘာေတြက ရိွပါတယ္။

ဒီတရားသေဘာေတြကိုလည္း ပညတ္ ပံုသဏၭာန္ေတြ ႐ႈမွတ္ေနလုိ႔လည္း မေတြ႕ႏိုင္ေပဘူး။ ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ေတြကို ခြာၿပီး သေဘာတရားေတြကို ႐ႈႏုိင္မွသာ သေဘာေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရေပတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ပညတ္ကိုခြာ၊ ပရမတ္သာ၊ မွန္စြာ႐ႈရမည္။

ဝိပႆနာစစ္စစ္ျဖစ္ခ်င္လုိ႔ရိွရင္ ပညတ္ ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ေတြကို ခြာႏိုင္သမွ် ခြာရပါမယ္။ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း ကုန္တဲ့ ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ၿပီး ႐ႈရေပမယ္။ ဝိပႆာနာစစ္စစ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ႐ႈရပါမလဲလုိ႔ ေမးရင္ ပညတ္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ေတြကို ခြာႏို္င္သမွ်ခြာ၊ ပရမတ္ သေဘာတရားေတြကို သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္ စူးစိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ရမယ္လုိ႔ ေျပာျပရေပမယ္။

သမထဆိုကေတာ့ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း ျမဲတဲ့ဘက္ကေန ႐ႈရတယ္။ အာ႐ံုကလည္း ပညတ္အာ႐ံုကိုပဲ ႐ႈရတယ္။ ပထဝီကသိုဏ္းဆိုရင္ ေျမကြက္ကေလး စေကာေလာက္၊ ဘန္းေလာက္ျပဳလုပ္ၿပီး ဒီေျမကြက္ကေလးကို ပကတိေသာ မ်က္စိႏွင့္ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ထားရတယ္။ မမိွတ္ေသာ မ်က္စိႏွင့္ ၾကည့္ႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းတယ္။ စိတ္ကလည္း ဒီေျမကြက္ကေလးကို အျမဲတမ္း စိတ္ထဲမွာ ထင္ေနရေအာင္ ႏွလံုးသြင္းၿပီးေတာ့ (ေျမ ေျမ၊ ပထဝီ ပထဝီ)လုိ႔ ႐ႈရတယ္။

စိတ္ထဲမွာ အျမဲတမ္း ထင္ေအာင္႐ႈရတယ္။ ျမဲတဲ့ဘက္က မ႐ႈရပါဘူးလား ... ျမဲတဲ့ဘက္က ႐ႈရပါတယ္။ အာ႐ံုကလည္း ပညတ္အာ႐ံုပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း ျမဲတဲ့ဘက္ကေန၍ ႐ႈရတယ္။ ေနာက္သမာဓိျဖစ္လာတဲ့အခါ မ်က္စိမိွတ္လိုက္ေသာ္လည္း ဒီေျမကြက္ကေလးဟာ စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ ပကတိေသာ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ရတဲ့ ေျမကြက္ေလးလုိပဲ အျမဲထင္ေနတယ္ဆိုရင္ ဥဂၢဟနိမိတ္လုိ႔ ဆိုရေပတယ္။

ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ ႐ႈမွတ္လုိ႔ သမာဓိအားရိွလာတဲ့အခါ ပကတိေသာ ေျမကြက္ထက္ ပိုၿပီး ၾကည္လင္ေတာက္ပတဲ့ ေျမကြက္ကေလး စိတ္ထဲမွာ ထင္လာတယ္။ ျမဲေအာင္ မ႐ႈရပါဘူးလား... ျမဲေအာင္ ႐ႈရပါတယ္။ အာ႐ံုကလည္း ပညတ္အာ႐ံုပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ႐ႈတဲ့အခါလည္း ျမဲေအာင္ပဲ ႐ႈရတယ္။ အဲဒါ သမထပါ။ ဝိပႆနာေယာဂီဆိုေတာ့ သမထလည္း သိထားရေပတယ္။

သမထဘာဝနာႏွင့္ ဝိပႆနာဘာဝနာထူးပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ပညတ္အာ႐ံု၊ ျမဲေနပံု၊ ႐ႈတုံ သမထမည္။

အာ႐ံုကလည္း ပညတ္အာ႐ံု၊ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း ျမဲတဲ့ဘက္ကေန ႐ႈရတာ သမထပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ဝိပႆနာကေတာ့ အာ႐ံုကလည္း ပရမတ္အာ႐ံု၊ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း မျမဲတဲ့ဘက္ကေန ႐ႈရတယ္။ ပရမတ္ အာ႐ံုသေဘာေလးမွ်ကို ရႈမွတ္ရပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ပရမတ္အာ႐ံု၊ မျမဲပံု၊ ႐ႈတံု ဝိပႆ္မည္။

သမထနဲ႔ ဝိပႆနာ ကြဲျပားသြားၾကေပၿပီ ျဖစ္တယ္။ ဝိပႆနာတရားစစ္စစ္ ႐ႈတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ စာေပက်မ္းဂန္နယ္က ပရိယတၱိသမားေတြက ပဋိပတၱိသမားေတြကို မၾကာခဏ ေလ့လာၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ႐ွင္းရွင္း ေျပာျပႏိုင္ရေအာင္ သူတို႔လည္း သေဘာက်ၿပီး အားထုတ္ႏိုင္ရေအာင္ ဝိပႆနာနဲ႔ သမထကို ကြဲျပားေအာင္ သိထားၾကရေပတယ္။

တခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ားက ပရိယတၱိေလာက္သာ အားသန္ၿပီး ပဋိပတၱိဉာဏ္က မရိွေတာ့ သေဘာမေပါက္ၾကေပဘူး။ ေယာဂီတစ္ဦး ငယ္ရြယ္စဥ္က ဆရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ ဆရာႀကီးတစ္ဦးက "သင္တို႔ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္လုိ႔ ႐ႈမွတ္ေနတာ သမထလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ဝိပႆနာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္တာေတြ ႐ႈေနၾကတယ္"ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေယာဂီမွာ သံသယေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတာ ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလုိ မျဖစ္ရေအာင္ သမထႏွင့္ ဝိပႆနာ ကြဲျပားေအာင္ ႐ႈမွတ္ပံုမ်ားကို သိထားသင့္ေပတယ္။

ပရမတ္ကို ႐ႈရပံုမွာ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ ႐ႈတဲ့အခါ ေတာင့္တင္း တြန္းကန္မႈကိုပဲ ႐ႈရပါတယ္။ ပိန္တယ္လုိ႔ ႐ႈတဲ့အခါလည္း ေလ်ာ့သြား လႈပ္သြားတဲ့ သေဘာကိုပဲ ႐ႈရပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္း၊ ေလ်ာ့ျခင္းတစ္မည္၊ ဝါေယာဓာတ္၊ ႐ႈမွတ္ ျမတ္ေယာဂီ။

ဝါေယာဓာတ္ရဲ႔ လကၡဏာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဖာင္းတဲ့အခါ ေထာက္ကန္တာ၊ ေတာင့္တင္း တြန္းကန္တာ မထင္ရွားပါဘူးလား... ထင္ရွားပါတယ္။ ပိန္တဲ့အခါလည္း ေလ်ာ့သြားတာ မထင္ရွားပါဘူးလား .. ထင္ရွားပါတယ္။ ပညတ္ကို ႐ႈတာလား .. ပရမတ္ကို ႐ႈတာလား ... ပရမတ္ကို ႐ႈတာပါ။ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း ျမဲတဲ့ဘက္က႐ႈတာလား .. မျမဲတဲ့ဘက္က ႐ႈတာလား... မျမဲတဲ့ဘက္က ႐ႈတာပါ။ ဝိပႆနာစစ္စစ္ကို ႐ႈတာပါလုိ႔ ျပန္ေျဖႏိုင္ပါတယ္။

အေမးခံရတဲ့အခါမွာ အဲဒီ ေယာဂီကေတာ့ မေျဖႏိုင္ေပဘူး။ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ေျခာက္ျခားေတြ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါက ပရိယတၱိ ဆရာသမားျဖစ္သူက ေျပာလုိက္သည္မွာ "သင္တို႔ဟာေတြက သမထလည္း မဟုတ္၊ ဝိပႆနာလည္း မဟုတ္ဘူး"လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ အုိ .. ခံရခက္လုိက္တာ။ ဝိပႆနာ႐ႈတာ အက်ဳိးမရေတာ့ဘူးလုိ႔ စိတ္ထဲမွာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး သံသယေတြ ျဖစ္သြားပါတယ္တဲ့။ အဲဒီလို မျဖစ္ရေအာင္ ေယာဂီမ်ားကေတာ့ သိထားရပါတယ္။

ဝိပႆနာစစ္စစ္ဆိုတာ ပရမတ္ကိုပဲ ႐ႈရပါတယ္။ ႐ႈတဲ့အခါမွာလည္း မျမဲတဲ့ဘက္ကဘဲ ႐ႈရပါတယ္လုိ႔ေျပာလုိ႔ ရပါတယ္။ မျမဲတဲ့ဘက္၊ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကေန႐ႈေတာ့ မျမဲတဲ့ အနိစၥ၊ ဆင္းရဲတဲ့ ဒုကၡ၊ အစိုးမရတဲ့ အနတၱေတြကို ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။

ဝိဝိေဓန အနိစၥာဒိအာကာေရန ပႆတီတိ ဝိပႆနာ။

ဝိဝိေဓန အနိစၥာဒီအာကာေရန = အထူးထူး အျပားျပားေသာ အနိစၥ အစရိွေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္၊ ပႆတိ = ႐ႈတတ္၏ ။ ဣတိတသၼာ = ဤသို႔ အထူးထူး အျပားျပားေသာ အနိစၥအစရိွေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ ႐ႈရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊ ဝိပႆနာ = ဝိပႆာနာ မည္၏ ။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ အစရိွေသာ အျခင္းအရာအားျဖင့္ အထူးထူး အျပားျပား ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္ ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္လုိ႔ ႐ႈတာ ဝိပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ယံုမွားသံသယ မျဖစ္ပါနဲ႔။ အဲဒီလို ဝိပႆာနာ႐ႈလုိ႔ ဘဂၤဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါ ကုန္ပ်က္တာေတြ ျမင္တဲ့အခါ ဒြါရ(၆)ပါးကေန လွည့္ၿပီး ႐ႈလုိ႔ ရသြားတတ္ပါတယ္။ သမာဓိဉာဏ္ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ မ်က္စိကလည္း 'ျမင္တယ္'လို႔ ႐ႈမွတ္လုိ႔ ရသြားပါတယ္။ နားကလည္း 'ၾကားတယ္'လုိ႔ ႐ႈမွတ္လို႔ ရသြားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ နားကရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြကေတာ့ မ်ားပါတယ္။ မ်က္စိကရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္က နည္းနည္း နည္းေပတယ္။ ႏွာေခါင္းက 'နံတယ္၊ နံတယ္'။ လွ်ာကလည္း 'စားတယ္၊ ဝါးတယ္'။ ကိုယ္ကေတာ့ ရၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကလည္း 'စိတ္ကူးတယ္၊ ၾကံစည္တယ္'လုိ႔ မွတ္လို႔ ရသြားေပတယ္။

စြဲလမ္းစရာ အာ႐ံုေတြေၾကာင့္ စိတ္ကူးၾကံစည္မႈေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္ ဆိုလုိ႔ရိွရင္ 'စိတ္ကူးတယ္၊ ၾကံစည္တယ္'လုိ႔ မွတ္လုိက္တဲ့အခါ စိတ္ကူးၾကံစည္မႈေလးေတြ တစ္ခ်က္မွတ္ တစ္ခ်က္ေပ်ာက္၊ တစ္ခ်က္မွတ္ တစ္ခ်က္ေပ်ာက္သြားတာ သမာဓိဉာဏ္ အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေတြ႕ၾကရတယ္။ ေနာက္သမာဓိဉာဏ္ေတြ အားရိွလာေတာ့ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္လုိက္ၿပီး ကုန္ပ်က္ကုန္ပ်က္သြားတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ကုန္ပ်က္တာ ေတြ႕ရေတာ့ မျမဲဘူးဆိုတာ သိသြားၾကတယ္။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဉာဏ္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။

ကာယဒြါရကေန၍ စၿပီးထူေထာင္လုိ႔ ဘဂၤဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါ မ်က္စိ နား နွာ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္တည္းဟူေသာ ဒြါရ(၆)ပါးလံုးမွာ လွည့္လည္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္လုိ႔ ရသြားပါတယ္။ ဒြါရ(၆)ပါးလံုး လံုျခံဳသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေယာဂီမ်ား အလုိရိွအပ္ ေတာင့္တအပ္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္မ်ား ရသြားၾကမွာ ျဖစ္ေပတယ္။

အာရမၼဏ ၂(င)သို႔

0 comments:

Post a Comment

 
အမတံ ဒေဒါစ ေသာ ေဟာတိ - တရားအလွဴေပးလွဴသူသည္ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ ေပးလွဴသူမည္၏။ (ဘဝတိုင္း ဉာဏ္ထက္ျမက္ေစ၏။)

ဤဓမၼblogမွ တရားမ်ားအား ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ရန္ ျဖန္႔ေဝၾကပါခင္ဗ်ား။


တျခားဘာသာမ်ား ေလ့လာခ်င္ရင္....
သမၼာက်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Bible)
ကုရ္အာန္က်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Quran)
ဟိႏၵဴ ဘာသာ (Hinduism)
ဂ်ဴး ဘာသာ (Judaism)
ဂ်ိန္း ဘာသာ (Jainism)
အစၥလာမ္ ဘာသာ (Islam)

Followers

ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း

ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္