ဓမၼေဗာဓိ

သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ၊ ခပ္သိမ္းေသာ အလွဴတို႔တြင္ တရားအလွဴသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။

အဓိပတိပစၥည္း - ၃ (ခ)

အဓိပတိပစၥည္း - ၃ (ခ)

ဝီမံသာဓိပတိ ျဖစ္ပံု

ျဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္း ဘဝတုိင္းမွာ ဝီမံသဆိုတဲ့ ပညာပါရမီကိုလည္း ျဖည့္ခဲ့ရတယ္။ ဝီမံသာဓိပတိ ထိုက္ေနပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းသႏၲာန္မွာေတာ့ သိပ္ၿပီး ထင္ရွားပါတယ္။ ထူးကဲတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သႏၲာန္မွာလည္း ထင္ရွားပါတယ္။

ေယာဂီတို႔ရဲ႕ သႏၲာန္မွာလည္း အဓိပတိတရားေတြ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိဘယ္အခ်ိန္အခါမွာ ျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္တာမ်ားၾကေပတယ္။ ဝိပႆနာတရားအားထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တရားေတြ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ အားထုတ္မယ္ဆိုတာ ဆႏၵပဲ ျဖစ္တယ္။ ဆႏၵာဓိပတိထုိက္ပါတယ္။

ရိပ္သာထဲကို ေရာက္လာၿပီးတဲ့အခါ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္တယ္။ မျပတ္မလတ္ေအာက္ ထိုင္မွတ္လိုက္၊ စႀကႍမွတ္လုိက္၊ အေထြေထြမွတ္လုိက္နဲ႔ အိပ္တဲ့အခ်ိန္ပဲ နားခ်ိန္ရိွတယ္။ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ေနတာ ဝီရိယာဓိပတိ ျဖစ္ေပတယ္။ တခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ မအိပ္မေန အားထုတ္တယ္။ တစ္ညလံုးပဲ အဓိ႒ာန္ၿပီး အားထုတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရိွၾကတယ္။ ဝီရိယာဓိပတိ ထိုက္ပါတယ္။

စိတၱာဓိပတိလည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္စဥ္ေတြက အမ်ဳိးမ်ဳိး ရိွၾကပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဉာဏ္စဥ္၊ ဆိုးတဲ့ဉာဏ္စဥ္ေတြ ရိွေပတယ္။ ဆိုးတဲ့ဉာဏ္စဥ္ေတြနဲ႔ ေတြ႕ပင္ေတြ႕ရျငားေသာ္လည္း အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ စိတ္ဓာတ္ေတြ မက်ဘူး။ ရကုိ ရရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရိွပါတယ္။ စိတၱာဓိပတိ ထုိက္ေပတယ္။

အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂီမ်ားကေတာ့ ဆိုးတဲ့ဉာဏ္စဥ္ေတြ ေရာက္သြားတဲ့အခါ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆင္းသြားတယ္။ ဆရားသမားေတြက စိတၱာဓိပတိထိုက္ေအာင္ ျပန္ေဟာေပးရပါတယ္။ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္ - ပထမဉာဏ္မွာေတာ့ မဆိုးေသးပါဘူး။ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္ - ဒုတိယဉာဏ္မွာလည္း မဆိုးေသးပါဘူး။

သမၼသနဉာဏ္ - တတိယဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱပဲလုိ႔ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီး သိတဲ့ဉာဏ္မွာ နာတာ က်င္တာ တင္းတာ ကိုက္တာ ခဲတာ မူးတာ ယားတာ ေအာ့အန္ခ်င္တာ ေလးေနတာ ဖိေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ေယာဂီမ်ားမွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂီက်ေတာ့ နဂိုကလည္း သမာဓိဉာဏ္ အေျခခံ မရိွခဲ့ေတာ့ ဒီဉာဏ္သို႔ ေရာက္တဲ့အခါ သိပ္ၿပီး ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရတယ္။ မူးေနတာေတြ ၾကပ္ေနတာေတြ တင္းေနတာေတြ ေတြ႕ရတယ္။

နာတာ က်င္တာ ေအာင့္တာေတြေၾကာင့္ ထုိင္လို႔မွ မၾကာေသးဘူး။ ၁၀-မိနစ္၊ ၁၅-မိနစ္၊ မိနစ္-၂၀ ေရာက္လာရင္ပဲ ေရႊ႕ေျပာင္းခ်င္လွၿပီ။ မေရႊ႕ပဲလည္း မေနႏိုင္ဘူး၊ နာတာေတြကိုလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးခံေနရ၍ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီခႏၵာကိုယ္ႀကီးဟာ ဆင္းရဲ အစုအေဝးႀကီးပါလား။ ဆင္းရဲဆိုတာ ဗမာလုိျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ .. ဒုကၡပါ။

ဒီဒုကၡေဝဒနာေတြကလည္း မျမဲဘူး၊ ဒီတစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲေနတာ မျမဲလုိ႔ပါ။ ဒီေဝဒနာေတြကလည္း မျမဲပါလားလို႔ သိတယ္။ မျမဲပါလားဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ ... အနိစၥပါ။ ဒီဉာဏ္စဥ္မွာေတာ့ ဒုကၡက ပိုထင္ရွားတယ္။ အနိစၥက ေနာက္မွပဲ သိရတယ္။ မျမဲပါလားလို႔ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီး သိရတယ္။

ဒီလုိ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ခံခ်င္လို႔ ဝိပႆနာတရားေတြ လာအားထုတ္တာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ တရားေတြ ျမန္ျမန္ေတြ႕၊ တရားေတြ ျမန္ျမန္တက္ေအာင္ လာအားထုတ္တာ။ အခုေတာ့ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လုိ႔ မရပါလား.. ဆိုးလွခ်ည္းလား ... ကိုယ္အစိုးမရပါလား။ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ အနတၱပါ။ အနတၱကို သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ သိတယ္။

သမၼသနဉာဏ္ ဆိုးအားႀကီးေတာ့ ေယာဂီေတြ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်သြားတယ္။ အဲဒီအခါ တရားအားမထုတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရာ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေတာ္ေတြဆိုတာ အဆင့္ဆင့္ ခ်မ္းသာခြင့္ရတယ္-ဟု ဆိုတယ္။ အခုေတာ့ ေရွ႕နားမွာတုန္းက နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္မွာ ခ်မ္းသာသလုိလို၊ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္မွာတုန္းက အသင့္အတင့္ ခ်မ္းသာသလုိလုိ ရိွၿပီးေတာ့ ယခု သမၼသနဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ အလြန္ဆိုးစြာ ခံရတာဆိုေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဒသနာေတာ္နဲ႔ မိမိျဖစ္တာနဲ႔ မကိုက္ညီေတာ့ေပဘူး။ မိမိဟာ တရားထူး တရားျမတ္ ရထုိက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ေပဘူးဆိုၿပီး ခ်ဳံးခ်ဳံးခ်ၿပီး ငိုၾကတယ္။

အဲဒီအခါမွာ ဘဝါဘဝက ျဖစ္ခဲ့တာေတြလည္း ေပၚလာတတ္တယ္။ နဂါးႀကီးလုိလို၊ ဂဠဳန္ႀကီးလုိလုိ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း ျဖစ္ေနတတတ္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ကလည္း မိေခ်ာင္းဘဝက လာေတာ့ မိေခ်ာင္းလုိ သြားခ်င္လာတယ္။ ကေခ်သည္ဘဝကလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း ကခ်င္တယ္။ ကလည္ ကေနတတ္တယ္။

"အရင္တုန္းက တပည့္ေတာ္မ မကတတ္ပါဘူးဘုရား။ ယခုေတာ့ မ်ဳိးစံုေအာင္ ကတတ္လာပါတယ္ဘုရား"လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ဘာဉာဏ္ပါလဲ ... သမၼသနဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။

စိတ္လည္း ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္လည္း ဆင္းရဲေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်ဆင္းသြားတတ္ပါတယ္။ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက အားေပးရပါတယ္။ "ေယာဂီ ... ဒီဉာဏ္မွာ ဒီလုိပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေယာဂီအေနနဲ႔သာ မေကာင္းတာ၊ တရားသေဘာအေနနဲ႔က အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒီအဆင့္မွာ ဆိုးတာနဲ႔အမွ် ေနာက္တစ္ဆင့္ ေရာက္တဲ့အခါ ခ်မ္းသာခြင့္ ရပါလိမ့္မယ္"လုိ႔ အေၾကာင္းျပၿပီး ေျပာျပအားေပးရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က မေက်နပ္ေပဘူး။ "အရွင္ဘုရားကသာ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာေနတာပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္ ေသရပါေတာ့မယ္"တဲ့။ ေသပါ့မလား ... မေသပါဘူး။ ေရာဂါေဝဒနာေတြေတာင္ ေပ်ာက္ႏိုင္ပါတယ္။ ယိမ္းတာ ယိုင္တာေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေနေတာ့ နဂိုက အေၾကာတတ္တာ၊ ေခါင္းထိုး ဇက္ေၾကာထုိးတာေတြ ေပ်ာက္သြားပါတယ္။

ဆရာသမားေတြ ညႊန္ျပတဲ့အတို္င္း ျပန္ၿပီးေတာ့ အားထုတ္ရပါတယ္။ စိတၱာဓိပတိျဖစ္လာေအာင္ အားထုတ္ရတယ္။ အမွတ္စိပ္စိပ္ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ မၾကာမီ ရက္အတြင္းမွာပဲ ေယာဂီတရားတက္သြားပါတယ္။ ဥဒယဗၺယဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြက္သြက္လက္လက္ ျဖစ္လာတယ္။ ကာယလဟုတာ စိတၱလဟုတာ - ကိုယ္ကလည္း ေပါ့ပါး စိတ္ကလည္း ေပါ့ပါး၊ ကာယမုဒုတာ စိတၱမုဒုတာ - ကိုယ္ကလည္း ႏူးည့ံ စိတ္ကလည္း ႏူးညံ့ ျဖစ္လာတယ္။

ကာယကမၼညတာ စိတၱကမၼညတာ - ကိုယ္ကလည္း ခ့ံက်န္း စိတ္ကလည္း ခံ့က်န္း၊ တရားမွတ္ခါစက တစ္နာရီမွာ တစ္ခါ ႏွစ္ခါ ျပင္ခဲ့ရတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ ဥဒယဗၺယဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ တစ္ခါမွ မျပင္ရေတာ့ေပဘူး။ နဂိုထဲက မျပင္ရတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္က်ေတာ့ ၂-နာရီ၊ ၃-နာရီ၊ ၄-နာရီ၊ ၅-နာရီ စသျဖင့္ တစ္ဆက္တည္း ထိုင္သြားႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ကလည္း ခံ့က်န္း စိတ္ကလည္း ခံ့က်န္းတာ သိရပါတယ္။

ကာယပါဂုညတာ စိတၱပါဂုညတာ - ကုိယ္ကလည္း ေလ့လာၿပီးသား စိတ္ကလည္း ေလ့လာၿပီးသား၊ မွတ္စရာအာ႐ံုနဲ႔ မွတ္သိစိတ္တို႔သည္ အလုိလို မွတ္ေနရသကဲ့သို႔ ေယာဂီမွာ ေၾကာင့္ၾက သိပ္မစိုက္ရေတာ့ေပဘူး။ "ထိုင္ၾကည့္ေနရသလုိပါပဲဘုရား" ဥဒယဗၺယဉာဏ္ အႏုပိုင္းသို႔ ေရာက္တဲ့ ေယာဂီမ်ား မၾကာခဏ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ အႏုပိုင္းေရာက္လုိ႔ ခ်မ္းသာခြင့္ ရသြားတယ္။

ဥဒယဗၺယဉာဏ္ အရင့္ပိုင္းသို႔ ေရာက္သြားေသာအခါ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္-ဟု ႐ႈမွတ္လုိက္လွ်င္ ေဖာင္းစႏွင့္ ေဖာင္းဆံုး၊ ပိန္စႏွင့္ ပိန္ဆံုးတို႔ အထူးတင္ရွားလာၾကေပတယ္။ ေဖာင္းစက ျဖစ္၊ ေဖာင္းဆံုးက ပ်က္။ ပိန္စက ျဖစ္၊ ပိန္ဆံုးက ပ်က္တာ ေတြ႕သိလာၾကရေပတယ္။

အဲဒီ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ကေန ဆက္ကာ ဆက္ကာ ႐ႈမွတ္လုိက္တဲ့အခါမွာ ဘဂၤဉာဏ္ ေရာက္လာေတာ့ ျဖစ္တာက မထင္ရွားေတာ့ေပဘူး။ ပ်က္တာပဲ ထင္ရွားေတာ့တယ္။ မွတ္လုိက္တာနဲ႔ ကုန္ပ်က္၊ မွတ္လုိက္တာနဲ႔ ကုန္ပ်က္သြားတာကို ျမင္ၾကရတယ္။ ေဖာင္းတယ္လုို႔ မွတ္လုိက္တဲ့အခါ ေဖာင္းတာေလးလည္း ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္တဲ့အခါ ပိန္တာေလးလည္း ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာကို ျမင္ၾကရတယ္။

ေနာက္ဘဂၤဉာဏ္ ရင့္က်က္သြားတဲ့အခါ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္လုိက္ရင္ ေဖာင္းတဲ့ အမူအရာကလည္း ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါေနာက္က လိုက္လိုက္ၿပီး ကုန္ပ်က္သြားတာ။ ပိ္န္တယ္လုိ႔ မွတ္ရင္လည္း ပိန္တဲ့အမူအရာေလးေတြ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါလုိက္၍၊ ကုန္ပ်က္သြားတာကို ျမင္ၾကရေပတယ္။ မွတ္စရာအာ႐ံု ႐ုပ္တရားေတြလည္း မျမဲဘူး၊ မွတ္သိစိတ္လည္း မျမဲဘူး။ ႏွစ္ပါးလံုး မျမဲပါလား၊ မျမဲပါလားဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ - အနိစၥပါ။ ကုန္ပ်က္သြားတာ အလြန္လ်င္ျမန္ေတာ့ ႏိွပ္စက္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၍ ဆင္းရဲပါလား၊ ဆင္းရဲပါလားဆိုတာ ျမန္မာလို ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ - ဒုကၡပါ။ အဲဒီလုိ ကုန္ပ်က္ဆင္းရဲေနတာေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ကာကြယ္လို႔ ရပါ့မလဲ၊ ဘယ္လုိမွ ကာကြယ္လုိ႔ မရပါဘူး။ သူ႕သေဘာအတိုင္းသူ ကုန္ပ်က္ႏိွပ္စက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္အစိုးမရပါလား၊ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဆိုတာ ျမန္မာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ အနတၱပါ။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ အစစ္ေတြ ျမင္သြားတယ္။ အဲဒီ ဘဂၤဉာဏ္က အေျခခံ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ တရားထူး တရားျမတ္ရတဲ့အထိ ဘဂၤဉာဏ္က အေျခခံသြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။

ဘဂၤဉာဏ္ၿပီးေတာ့ ဘယဉာဏ္ ျဖစ္လာတယ္။ ကုန္ပ်က္တာေတြက လ်င္ျမန္လြန္းေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီးလို ထင္လာတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ထင္လာျခင္းသည္ ဘယဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။ အပ်က္ေတြက မ်ားလွ၍ ပုပ္ေဆြးေနသကဲ့သို႔ အျပစ္ကုိ ျမင္လာျခင္းသည္ အာဒီနဝဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။ အပ်က္ေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ၿငီးေငြ႕လာျခင္းသည္ နိဗၺိဒဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။ အပ်က္ေတြမ်ားလွတဲ့ ဤခႏၶာကိုယ္ႀကီးမွ လြတ္ေျမာက္လုိျခင္းသည္ မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။ မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ဘယ္ဘံုဘဝကိုမွ မလုိခ်င္ေတာ့ပဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အမွတ္ေတြကိုလည္း မမွတ္ခ်င္ေတာ့ပဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ အမွတ္ေတြ လႊတ္ၿပီးလည္း ေနမိတတ္ၾကေပတယ္။ မမွတ္ဘူးလုိ႔ ေနျငားေသာ္လည္း အလိုလို သူ႕ဟာသူ မွတ္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတယ္။ မမွတ္ပဲလည္း ေနလို႔မရဘူး။

မုဥၥိတုကမ်တာဉာဏ္ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပဋိသခၤါဉာဏ္ ျဖစ္လာတယ္။ မမွတ္ပဲေတာ့ ေနလုိ႔မရဘူး။ ျပန္မွတ္မွ ရမယ္။ အဲဒီဉာဏ္ေရာက္ေတာ့ နာတာ က်င္တာ ကိုက္တာ ခဲတာ မူးတာ ယားတာ ဖိတာ ေလးတာေတြ ျပန္ေတြ႕ရျပန္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်သြားတယ္။ စိတၱာဓိပတိ မရိွေတာ့ေပဘူး။ အရင္ေရွးတုန္းက ေကာင္းခဲ့ၿပီးေတာ့ အခုျပန္ဆိုးေနတယ္။ တရားေတာ့ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးခဲ့တာပဲ၊ အဲဒီလုိ ယူဆၿပီး စိတ္ဓာတ္ေတြ က်သြားတယ္။

အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေၾကာင္းညီညြတ္ရင္ တရားအားထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ငယ္ရြယ္စဥ္အခါကတည္းက သီလကို လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္း၊ သမထတရားေတြကိုလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ ပြားမ်ား၊ သမထတရားေတာ္ေတြကိုလည္း ထိုက္သင့္သေလာက္ ဆည္းပူးထားတယ္။ မိမိတရား အားထုတ္ရင္ေတာ့ ဧကန္မုခ် တရားရရမယ္ဆိုၿပီး လာအားထုတ္တဲ့အခါ ပထမပိုင္းဉာဏ္စဥ္ေတြမွာေတာ့ တရားေတြ တက္တက္လာၿပီး အဲဒီ ပဋိသခၤါဉာဏ္သို႔ ေရာက္တဲ့အခါ မတက္ႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။

စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲေတြလည္းျဖစ္၊ အခ်ိန္မျပည့္ပဲနဲ႔ ထသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလည္းျဖစ္၊ လက္ကေလးေတြ ေရႊ႕လိုက္ခ်င္၊ ဟိုလႈပ္ခ်င္ ဒီလႈပ္ခ်င္၊ နာတာ က်င္တာ ေအာင့္တာေတြကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ရေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြ က်သြားတယ္။ "တပည့္ေတာ္ကိုယ္ တပည့္ေတာ္ အထင္ႀကီးခဲ့တာပဲဘုရား။ တကယ္အားထုတ္ေတာ့ မရႏိုင္ပါဘူးဘုရား"တဲ့။ ဘယ္သူကေျပာတာလဲ ... ေယာဂီက ေျပာတာပါဘုရား။ "မဟုတ္ပါဘူးေယာဂီ .. ဒီဉာဏ္အဆင့္မွာ ဒီလုိပဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ စိတၱာဓိပတိေတြ မက်စမ္းပါနဲ႔၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ မက်ဆင္းပါနဲ႔။ အားထုတ္ပါ။ ရကို ရႏိုင္ပါတယ္"ဟု တိုက္တြန္းပါေသာ္လည္း "မရေတာ့ပါဘူးဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး အားမထုတ္ေတာ့ပါပဲ ေဝယ်ာဝစၥေတြပဲ သြားလုပ္ေနတယ္။ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေနတာ (၁၀)ရက္ေလာက္ ၾကာသြားေပတယ္။

ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေနေပမဲ့ အမွတ္ေတြက ကပ္ေနေတာ့ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္အားထုတ္တယ္။ ဒီေတာ့မွ စိတၱာဓိပတိေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ တရားေတြ ျပန္တက္သြားတယ္။ တရားေတြ ရသြားတယ္။ ရသြားၿပီး ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့လည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ တရားမွ တရားျဖစ္သြားတယ္။ ေနမေကာင္းလည္း တရားမွတ္၊ ေခါင္းကိုက္လည္း တရားမွတ္၊ "ေဆးစားရတာ နည္းနည္းၾကာပါတယ္ဘုရား၊ တရားမွတ္မွ တပည့္ေတာ္က ေဝဒနာေတြ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္တတ္ပါတယ္ဘုရား"ဟု ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ေနရာက်သြားပါတယ္။ စိတၱာဓိပတိ ျဖစ္သြားတယ္။ ဆရာသမားမ်ားကလည္း တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂီမ်ားကို စိတၱာဓိပတိ ျဖစ္ေအာင္ ေဟာျပေပးရတယ္။

တရားကို မရရေအာင္ အားထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ တရားအားထုတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဆႏၵဟာ အဓိပတိ ထိုက္ပါတယ္။ တရားေဘာင္သို႔ ဝင္လာၿပီး၊ ရိပ္သာထဲသုိ႔ ဝင္လာၿပီး၊ မျပတ္မလပ္ ႀကိဳးစားၿပီး အားထုတ္ေနတာက ဝီရိယာဓိပတိ ထိုက္ပါတယ္။ စိတၱာဓိပတိ ျဖစ္ပံုမွာ ဉာဏ္စဥ္ေတြ ဆိုးပင္ဆိုးျငားေသာ္လည္း ရေအာင္ အားထုတ္မယ္၊ စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ရေအာင္ အားထုတ္မယ္လုိ႔ ေဆာက္တည္ထားပါတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ေဆာက္တည္းထားျခင္းသည္ စိတၱာဓိပတိ ထိုက္ေပတယ္။

ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ အဆင့္ဆင့္တက္သြားတာ ဝီမံသာဓိပတိ ျဖစ္တာပါပဲ။ ဝီမံသာဆိုတာ ပညာျဖစ္တယ္။ ဝိပႆာနာတရား အားထုတ္တဲ့အခါမွာ အဓိပတိတရားေတြ မိမိရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တာ ထင္ရွားပါတယ္။

အဲဒီ အဓိပတိပစၥည္းတရားေတြက အဓိပတိပစၥယုပၸန္တရားေတြကို ေက်းဇူးျပဳေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာလည္း ဝိပႆနာ႐ႈလို႔ ရပါတယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေယာဂီမ်ား ႐ႈတတ္ေနပါတယ္။ 'နာဘူးထပ္မံ' ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ညႊန္ျပတဲ့နည္းဆိုရင္ ဆိတ္ျငိမ္ရာအရပ္ကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီးေတာ့ မိမိတုိ႔ ထုိင္တတ္သလုိထုိင္၊ ၾကာၾကာထုိင္ႏိုင္တဲ့ ဣရိယာပုထ္မ်ဳိး ဒူတုပ္၍ ျဖစ္ေစ၊ တင္ပလႅင္ခ်ိတ္၍ ျဖစ္ေစ ထုိင္ၿပီး မ်က္စိကေလးကိုလည္း မိွတ္ထား၊ ခါးကိုလည္း တည့္တည့္မတ္မတ္ထား၊ ေခါင္းေလးကို တည့္တည့္မတ္မတ္ထား၊ စိတ္ကို ဝမ္းဗိုက္မွာစိုက္ထား၊ အသက္႐ႈသြင္းလုိက္လုိ႔ ဝမ္းဗိုက္က အဆင့္ဆင့္ ေဖာင္းတက္လာတာကို ေဖာင္းစမွ ေဖာင္းဆံုးတုိင္ေအာင္ စိတ္ဘယ္မွ ထြက္မသြားရေအာင္ 'ေဖာင္းတယ္'လုိ႔ မွတ္ရပါတယ္။ အသက္႐ႈထုတ္လုိက္လုိ႔ ဝမ္းဗိုက္ ျပန္ပိန္က်သြားေတာ့ ပိန္စက ပိန္ဆံုးတိုင္ေအာင္၊ ဝမ္းဗိုက္ အဆင့္ဆင့္ ပိန္က်သြားတာကို သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္ စူးစိုက္ၿပီးေတာ့ 'ပိန္တယ္'လုိ႔ မွတ္ရပါတယ္။

ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဝမ္းဗိုက္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကို ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ေလ႐ႈသြင္းလုိက္တာနဲ႔အမွ် အဆင့္ဆင့္ ေတာင့္တင္း တြန္းကန္တက္လာတာကို သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္ စူးစိုက္၍ ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ ဝမ္းဗိုက္ ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးက ပညတ္ပဲ။ ဝိပႆနာ႐ႈဖုိ႔ရာ မဟုတ္ေပဘူး။ ဝိပႆနာရဲ႕ အာ႐ံုမဟုတ္ဘူး။ ေတာင့္တင္း တြန္းကန္တဲ့ သေဘာတရားက ပရမတ္ပဲ။ ဝိပႆနာ႐ႈဖုိ႔ရာ အာ႐ံု ျဖစ္တယ္။ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ဝမ္းဗိုက္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ အတြင္းကေနၿပီး လႈပ္သြားတဲ့သေဘာ၊ ေလ်ာ့သြားတဲ့သေဘာကိုေတာ့ သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္ စူးစိုက္၍ ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ လႈပ္သြား ေရြ႕သြားတဲ့သေဘာက ပရမတ္ျဖစ္တယ္။ "ေထာက္ကန္ ေတာင့္တင္း ေလ်ာ့ျခင္းတစ္မည္" ဆိုသည့္အတုိင္း ဝါေယာဓာတ္ရဲ႕ လကၡဏာျဖစ္တယ္။ ေထာက္ကန္တဲ့ သေဘာဟာ ေဖာင္းတဲ့အခါမွာ ထင္ရွားပါတယ္ ေလ်ာ့သြားတဲ့ သေဘာဟာ ပိန္တဲ့အခါမွာ ထင္ရွားပါတယ္။

ဆက္ရန္ ... အဓိပတိ - ၃ (ဂ)သို႔ ...

0 comments:

Post a Comment

 
အမတံ ဒေဒါစ ေသာ ေဟာတိ - တရားအလွဴေပးလွဴသူသည္ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ ေပးလွဴသူမည္၏။ (ဘဝတိုင္း ဉာဏ္ထက္ျမက္ေစ၏။)

ဤဓမၼblogမွ တရားမ်ားအား ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ရန္ ျဖန္႔ေဝၾကပါခင္ဗ်ား။


တျခားဘာသာမ်ား ေလ့လာခ်င္ရင္....
သမၼာက်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Bible)
ကုရ္အာန္က်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Quran)
ဟိႏၵဴ ဘာသာ (Hinduism)
ဂ်ဴး ဘာသာ (Judaism)
ဂ်ိန္း ဘာသာ (Jainism)
အစၥလာမ္ ဘာသာ (Islam)

Followers

ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း

ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္