၄။ အနႏၲရ ပစၥည္း (ဃ)
ဝိပါက္ကေတာ့ အမွန္အတုိင္းပဲ။ မေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္အက်ဳိးေပးေတြနဲ႔၊ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနရပါေသာ္လည္း မိမိတုိ႔က ႏွလံုးသြင္းတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္ေတြပဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ကုသိုလ္ေဇာေတြပဲ ေစာသြားပါတယ္။ "ဝိပါက္အမွန္၊ ေဇာအျပန္'လို႔ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေဆာင္ပုဒ္စီထားတာ ေနရာက်ပါတယ္။ ဝိပါက္က အမွန္အတုိင္းပဲ။ မေကာင္းတဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြ လာေတြ႕ေနရတယ္။ မိမိက ႏွလံုးသြင္းတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေဇာက်ေတာ့ ကုသိုလ္ေဇာေတြ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းျပန္ျပန္ေစာသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါေပတယ္။
ႏွလံုးသြင္းတာကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရတယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့ အာ႐ံုေတြက သိပ္ျပင္းထန္တဲ့အခါက်ေတာ့ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ သာယာဖြယ္အာ႐ံု၊ အလြန္ပဲ သာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ခါ ႏွလံုးသြင္းလို႔ မရတတ္ေပဘူး။ အနိ႒ာ႐ံု = အင္မတန္ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႔တဲ့အခါလည္း ႏွလံုးသြင္းလုိ႔မရပဲ ျဖစ္သြားတတ္တယ္။ ဣ႒ာ႐ံုကေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ႏွလံုးသြင္းလို႔ ရတန္သေလာက္ ရၾကပါတယ္။ ရသေလာက္ ရၾကပါတယ္။ အနိ႒ာ႐ံုက်ေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ မရႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ အာ႐ံုက အလြန္ၾကမ္းတမ္း၊ အလြန္ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေတာ့ စိတ္ကို မထိန္းထားႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ "ေယာနိေသာ မနသိကာရ"နဲ႔ မႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ မႏိုင္ေတာ့ ဘာနဲ႔ႏိုင္ေအာင္ ကုရမလဲ။ ႐ႈမွတ္မႈနဲ႔ ကုရတယ္။ ႐ႈမွတ္မႈကေတာ့ အႏိုင္ဆံုးပါပဲ။
႐ႈမွတ္မႈက အႏိုင္ဆံုးျဖစ္ေပတယ္။ ဘယ္ကပဲ႐ႈ႐ႈ၊ ႐ႈမွတ္ႏုိင္ရင္ ေဒါသ ေဒါမနႆေတြ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပဘူး။ ျမင္စရာအာ႐ံုက အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ေတြ႕ရလို႔ ေဒါသ ေဒါမနႆေတြ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လို႔ ႐ႈမွတ္ရတယ္။ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ တည္သြားလုိ႔ ရိွရင္လည္း ဒီေဒါမနႆက မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ရတဲ့ အဆင္း ႐ူပါ႐ံုေတြ တစ္ရိပ္ရိပ္ ေျပာင္းလဲေနတာေတြကို ေတြ႕ရလို႔ရိွရင္လည္း ဒီေဒါသမနႆ မျဖစ္ရေတာ့ဘူး။ ျမင္သိစိတ္က တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတာ ျမင္လို႔ရိွရင္လည္း ဒီေဒါမနႆ မျဖစ္ေတာ့ေပဘူး။
မ်က္စိက မ႐ႈႏိုင္ဘူးဆိုလို႔ရိွရင္လည္း ဘယ္မွာ႐ႈရမလဲ။ ကာယမွာ ႐ႈရမယ္။ ဒီအာ႐ံုေတြကို မၾကည့္ေတာ့ပဲနဲ႔ ရပ္ေနတယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ 'ရပ္တယ္၊ ရပ္တယ္'လို႔ ႐ႈမွတ္လုိက္ရင္ ျပတ္သြားပါေပတယ္။ ႐ႈမွတ္မႈျဖစ္တာနဲ႔ ဟုိမွာ ေဒါသ ေဒါမနႆက ျဖစ္လို႔ မရေတာ့ေပဘူး။
ထုိင္ရက္နဲ႔ဆိုလို႔ရိွရင္ 'ထုိင္တယ္၊ ထိတယ္၊ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္'လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ေဒါမနႆ ေဒါသမရိွေတာ့ဘူး၊ ျပတ္သြားေပတယ္။
သြားရင္းနဲ႔ဆိုရင္လည္း 'ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္၊ ႂကြတယ္၊ ခ်တယ္၊ ႂကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အမွတ္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ဒီေဒါမနႆ ေဒါသေတြဟာ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ ဝိပႆနာက အႏိုင္ဆံုးျဖစ္ေပတယ္။ မွတ္လုိက္တာနဲ႔ ကုသိုလ္ေဇာေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ေဒါသေဇာေတြ ေဒါမနႆေဇာေတြ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပဘူး။ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ေပဘူး။ ဝိပႆနာကေတာ့ အႏုိင္ဆံုးပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ႐ႈၾကရပါတယ္။ ဝိပႆနာ ေအာင္ျမင္သြားရင္ေတာ့ မိမိတုိ႔ အလိုရိွအပ္ ေတာင့္တအပ္သည့္ ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးၿငိမ္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတိုင္ေအာင္ ေရာက္သြားၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဝိပႆနာကုသိုလ္က အေကာင္းျမတ္ဆံုး ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။
ဝိပႆနာ႐ႈေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ဒီဝီထိအစဥ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာက႐ႈရမလဲ .. လုိအပ္ေပတယ္။ ႏွလံုးသြင္းတာက ေဇာမွာ ႏွလံုးသြင္းရတယ္။ ေဇာေရာက္လာေတာ့ အာ႐ံုကို သိလာေတာ့ ႏွလံုးသြင္းရပါတယ္။
ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္႐ႈမွတ္ပံု
ဝိပႆနာ႐ႈေတာ့ ဘယ္ေနရာကေန ႐ႈရပါသလဲဆိုေတာ့ စကၡဳဝိညာဏ္က႐ႈရမယ္။ 'အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ စကၡဳဝိညာဏ္-ျမင္သိစိတ္' အဲဒီျမင္သိစိတ္ျဖစ္တဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ - ႐ူပါ႐ံုအဆင္းက မ်က္စိအၾကည္ကို လာတိုက္ခိုက္မွ ႐ႈရပါတယ္။ ေရွ႕က 'အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း' တုိင္ေအာင္ လြန္သြားၿပီးတဲ့အခါ စကၡဳဝိညာဏ္ - ျမင္သိစိတ္ကေလး ျဖစ္ခိုက္မွာ 'ျမင္တယ္၊ျမင္တယ္'လို႔ ႐ႈမွတ္ရေပတယ္။ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လုိ႔ ႐ႈမွတ္ႏုိင္တဲ့အင္အား အသင့္အတင့္ ရိွလာတဲ့အခါ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာပဲ တည္သြားတယ္။ ေယာဂီမ်ားေလာက္ ဝိပႆနာအေျခခံရိွေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ေရွးဦးစြာ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္ပဲ ႐ႈၾကရပါတယ္။
အစပိုင္းမွာ ျမင္ကာမွ်မတၱကို ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူပါတယ္။
ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဘဝိႆတိ။
ဒိေ႒ = ျမင္အပ္ေသာ အဆင္း႐ူပါ႐ံု၌၊ ဒိ႒မတၱံ = ျမင္ကာမွ်ျဖစ္ေသာ စိတ္သည္၊ ဘဝိႆတိ = ျဖစ္လတၱံ႔ (ဝါ) ျဖစ္ေအာင္ ႐ႈရမယ္။ ဣတိ = ဤသို႔၊ ဘဂဝါ = ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ အေဝါစ = က႐ုဏာေရွ႕သြား ပညာအားျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း ... ။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု။
ျမင္လွ်င္ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာတည္ေအာင္ ႐ႈမွတ္လုိက္ေတာ့ ဣ႒ာ႐ံု ျဖစ္လုိ႔ရိွရင္ ေလာဘလည္း မျဖစ္ေတာ့ေပဘူး။ ႐ူပါ႐ံုကို သာယာတပ္မက္တဲ့ ေလာဘလည္း မျဖစ္ေတာ့ေပဘူး။ အနိ႒ာ႐ံု ျဖစ္လုိ႔ရိွရင္ ေဒါမနႆ ေဒါသလည္း မျဖင့္ေတာ့ေပဘူး။ ျမင္လွ်င္ ျမင္ကာမွ်မတၱဆိုတာ အခုေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔၊ မခက္လွပါဘူး။ သာမာန္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ေတာ့ အလြန္ခက္တယ္။ "ျမင္တယ္ဆိုလွ်င္ အားလံုးျမင္ၿပီးသြားတာပဲ။ ဘယ္လုိ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္လုပ္ရမွာလဲ" ဒီလိုေတာင္ ျပန္ေမးၾကတယ္။
ေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔ ဒီေလာက္မခက္လွပါဘူး။ စၾကႍေလွ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေပါ့ေပါ့ၿပီးေတာ့ တက္သြားတာ၊ လွမ္းလိုက္တဲ့အခါ ေပါ့ေပါ့ၿပီးေတာ့ ေရြ႕သြားတာ၊ ခ်လုိက္တဲ့အခါလည္း ေလးေလးၿပီးေတာ့ က်သြားတာကို ျမင္ေနရလို႔ ေယာဂီက အမွတ္ေကာင္းေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ေယာဂီနားက လူတစ္ေယာက္က ျဖစ္သြားလုိက္တယ္။
"ေယာဂီနားက ျဖစ္သြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဘယ္သူလဲလို႔ အမ်ဳိးသားလား ... အမ်ဳိးသမီးလား ... " လုိ႔ သြားေမးလို႔ရိွရင္ ေယာဂီက "မသိပါဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖတ္သြားတာပဲ၊ ဘယ္သူလဲေတာ့ မသိပါဘူး" လုိ႔ ေျပာတတ္ပါေပတယ္။ ျမင္လွ်င္ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ တည္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ အမွတ္ကိုပဲ အေလးအနက္ ႏွလံုးသြင္းထားေတာ့ ဟုိမွာ ျမင္ရတာ ျမင္ကာမွ်မတၱမွာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ၾကားလွ်င္ ၾကားကာမွ်မတၱ၊ နံလွ်င္ နံကာမွ်မတၱ၊ စားလွ်င္ စားကာမွ်မတၱတို႔မွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ပဥၥဒြါရမွာက်လာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို မေနာဒြါရကေန၍ ႐ႈမွတ္ရပံု
ပဥၥဒြါရ (၅)ဒြါရမွာ က်လာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို ဘယ္ကေန ႐ႈေနရလဲဆိုေတာ့ မေနာဒြါရကေန ႐ႈေနရတယ္။ က်ရာအာ႐ံုက ပဥၥဒြါရ၊ ႐ႈတာက မေနာဒြါရ ျဖစ္တယ္။ မေနာဒြါရက ႐ႈရေပတယ္။
သာမာန္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ အို- က်ရာကတစ္ျခား၊ ႐ႈရာကတစ္ျခား၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလုိ႔ ဒီလုိလည္း စဥ္းစားသြားတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိလည္း ဆင္ျခင္ေတြ ေပးလာတတ္ပါတယ္။ ျဖစ္ကို ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္တာေလးကို ပဥၥဒြါရမွာ အာ႐ံု(၅)ပါး လာတုိက္တဲ့အခါမွာ မေနာဒြါရမွာထင္တဲ့ အေၾကာင္းကို အ႒ကထာဆရာမ်ားက ဖြင့္ျပထားပါတယ္။
သစ္ပင္ဖ်ားမွာ ငွက္လာနားတဲ့ ဥပမာနဲ႔ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ သစ္ပင္ဖ်ားမွာ မြန္းတည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငွက္လာၿပီး နားတဲ့အခါ ေျမႀကီးမွာလည္း အရိပ္သြားထင္ပါတယ္။ သစ္ပင္ဖ်ားမွာ ငွက္နားတာနဲ႔ ေျမႀကီးမွာ အရိပ္သြားတင္တာနဲ႔ဟာ မေရွးမေႏွာင္းပဲ တစ္ၿပိဳင္နက္လုိ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိပါပဲတဲ့။ ပဥၥဒြါရ - (၅)ဒြါရမွာ ငွက္နဲ႔တူတဲ့ အာ႐ံု(၅)ပါးေတြ လာတုိက္တဲ့အခါ မေနာဒြါရမွာ ငွက္ရိပ္ပမာ သြားသြားၿပီးေတာ့ ထင္တာပါပဲ၊ တစ္ၿပိဳင္နက္လုိပဲထင္ေတာ့ မွတ္လို႔ ရပါတယ္။ (အ႒သာလိနီ - ၁၁၄)
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ သစ္ပင္ဖ်ား၌၊ ငွက္နားပမာ၊ အာ႐ံုငါးပါး၊ ထိျငားထင္လာ၊
ေျမ၌ငွက္ရိပ္၊ ခပ္ႏိွပ္ပမာ၊ မေနာေပါက္၊ ဆိုက္ေရာက္ေလသည္သာ။
သစ္ပင္ဖ်ားနဲ႔တူတဲ့ (၅)ဒြါရမွာ ငွက္နဲ႔တူတဲ့ အာ႐ံု(၅)ပါးလာၿပီးေတာ့ ထိလုိက္တယ္။ ထိလုိက္တဲ့အခါမွာ ငွက္အရိပ္ဟာ ေျမမွာ ထင္လာသလုိ မေနာေပါက္မွာ အာ႐ံုေတြ ဆိုက္ေရာက္ ထင္လာတယ္-ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။ ထင္လာပါေပတယ္။ ထင္လုိ႔သာလွ်င္ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္' 'ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္' 'နံတယ္၊ နံတယ္' 'စားတယ္၊ စားတယ္' 'ထိတယ္၊ ထိတယ္' လုိ႔ ႐ႈမွတ္လို႔ ရေနတာပါပဲ။ မထင္ရင္ေတာ့ ႐ႈမွတ္လုိ႔ မရပါဘူး။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ငွက္အမ်ားႏွင့္၊ အာ႐ံုငါးတူသည္၊ သစ္ပင္ဖ်ားႏွင့္၊ ဒြါရငါးတူသည္၊
ေျမႏွင့္တစ္ဝ၊ ဘဝဂၤတူညီ၊ လူႏွင့္ကား၊ ေဇာမ်ားတူေပသည္။
ဥပမာ - ေျမေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ရိွတယ္။ အဲဒီ သစ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ လူလည္းရိွတယ္။ သစ္ပင္ေအာင္မွာ၊ ေျမႀကီးေပၚမွာ လူကထုိင္ေနတယ္။ လဲွေနတယ္။ မြန္းတည့္အခ်ိန္အခါမွာ သစ္ပင္ဖ်ားမွာ ငွက္ေတြက လာနားတယ္။ လာနားေတာ့ အရိပ္က ေျမႀကီးမွာ ထင္လာေတာ့ လူက သိပါတယ္။ အင္း .. ငွက္ေတြ လာနားၿပီလုိ႔ သိရပါေပတယ္။
အဲဒီလိုပါပဲ။ ငွက္အမ်ားနဲ႔ အာ႐ံု (၅)ပါးနဲ႔ တူတယ္။ အာ႐ံု (၅)ပါးေတြဆုိတာ ငွက္ေတြ ပ်ံလာသကဲ့သို႔ ေရာက္လာၾကတာပါပဲ။ ငွက္ေတြနဲ႔ တူပါေပတယ္။
သစ္ပင္ဖ်ားနဲ႔ ဒြါရ (၅)ပါးနဲ႔ တူတယ္။ မ်က္စိအၾကည္၊ နားအၾကည္၊ ႏွာေခါင္းအၾကည္၊ လွ်ာအၾကည္၊ ကိုယ္အၾကည္-ဆိုတဲ့ ဒြါရ(၅)ပါးနဲ႔ သစ္ပင္ဖ်ားနဲ႔ တူတယ္တဲ့။ သစ္ပင္ဖ်ားနဲ႔ ဒြါရ(၅)ပါးနဲ႔တူတယ္။
အဲဒီဒြါရ (၅)ပါးမွာ အာ႐ံု(၅)ပါးလားၿပီးေတာ့ တိုက္ပါတယ္။ ငွက္နဲ႔တူတဲ့ အာ႐ံု(၅)ပါးလာတုိက္ေတာ့ ေျမႀကီးမွာ အရိပ္ထင္သလို ဘဝင္မွာ သြားသြားၿပီးေတာ့ ထင္တယ္။ ေျမႀကီးႏွင့္ ဘဝင္နဲ႔ တူတယ္တဲ့။ ဘဝင္ဆိုတာ တစ္ဘဝလုံးမွာ တည္ရိွေနရတာ ျဖစ္တယ္။ ေျမႀကီးလုိပါပဲ။
ဘဝႆ အဂႍ ဘဝဂႍ။ ဘဝႆ = ဘဝ၏ ၊ အဂႍ = အေၾကာင္းတည္း။ ဘဝဂႍ = ဘဝ၏ အေၾကာင္း၊ ဘဝတည္ရိွဖုိ႔ရာ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ သစ္ပင္၏ တည္ရာ ေျမႀကီးႏွင့္ တူတယ္။
တစ္ဘဝလံုးမွာ ဘဝင္ကေတာ့ ရိွေနတယ္။ တစ္ျခား တစ္ျခားစိတ္ေတြကသာ ေျပာင္းလဲ ေျပာင္းလဲၿပီးေတာ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘဝင္စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲဘူး။ အျမဲတမ္း ဘဝအေျခခံအေနျဖင့္ တစ္ဘဝမွာ ျဖစ္ေနေပတယ္။ အျခား စိတ္တို႔၏ မီွရာတည္ရာ ျဖစ္တယ္။ ပဋိသေႏၶက စၿပီးေတာ့ ပဋိသေႏၶ အခိုက္အတန္႔မွာ ပဋိသေႏၶစိတ္၊ ပဝတၱိ ေရာက္လာေတာ့ ဘဝင္စိတ္၊ ကြယ္လြန္စုတိတဲ့အခါက်ေတာ့ စုတိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ ဒီဘဝင္စိတ္ကပဲ ေျပာင္းလဲၿပီး ျဖစ္ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ကိစၥေတြကသာ ေျပာင္းသြားတာ ျဖစ္တယ္။
တစ္ဘဝလံုးမွာ တည္ရိွတဲ့စိတ္က ဘဝင္စိတ္၊ ေျမႀကီးနဲ႔ တူပါေပတယ္။ အဲဒီဘဝင္ကို မီွၿပီးေတာ့ ျဖစ္တဲ့ ေဇာစိတ္ေတြကေတာ့ လူနဲ႔တူတယ္တဲ့။ ေျမႀကီးေပၚမွာရိွတဲ့ လူက ငွက္ေတြ လာနားေတာ့ သိပါေပတယ္။ အရိပ္ထင္တာေတာ့ သိတယ္။ ေဇာစိတ္ကလည္း အဲဒီ လူလိုပါပဲ။ အာ႐ံုေတြကို သိပါတယ္။ ဒြါရ (၅)ပါးမွာ အာ႐ံု (၅)ပါးလာတုိက္ေတာ့ ဘဝင္မွာ လာၿပီးထင္တဲ့အခါ ေဇာစိတ္က သိသြားပါတယ္။ သိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္' 'ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္' 'နံတယ္၊ နံတယ္' 'စားတယ္၊ စားတယ္' 'ထိတယ္၊ ထိတယ္' လုိ႔ ႐ႈလုိ႔ရတယ္။ အဲဒီလုိ ႐ႈမွတ္လုိ႔ ရလုိ႔သာ မေနာဒြါရ တစ္ဒြါရကေနၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ေနရတာ ျဖစ္တယ္။ (၅)ဒြါရမွာ က်လာက်လာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို မေနာဒြါရ တစ္ဒြါရက ေစာင့္ၿပီး ႐ႈေနရတာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလုိ ႐ႈမွတ္ရလုိ႔ တရားထူး တရားျမတ္ ရသြားတဲ့ သာဓကေတြ ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက ႐ိွခဲ့ဘူးပါတယ္။ (၅)ဒြါရမွာ က်လာတဲ့ အာ႐ံုေတြကို မေနာဒါြရ တစ္ဒြါရကပဲ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ေနရေပတယ္။ အထင္ရွားဆံုးကေတာ့ အရွင္ေပါ႒ိလ ျဖစ္ေပတယ္။
ဆက္ရန္.... အနႏၲရ (င)သို႔
0 comments:
Post a Comment