၄။ အနနၲရပစၥည္း (ခ)
ပဥၥဒြါရမွာ စိတ္အစဥ္ေတြ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕စိတ္ကေနၿပီး ေနာက္စိတ္ေတြကုိ အၾကားမရိွ အနႏၲရသတၱိနဲ႔ ေက်းဇူးျပဳေနပံုကို ေခါင္းစဥ္ပမဏာအေနနဲ႔ ေယာဂီမ်ား သေဘာက် နားလည္ေအာင္ ေရွးဦးစြာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာျပထားတာပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ (၇)ခ်က္ေဟာပါတယ္။ (၇)ခ်က္ကေတာ့ ကုသိုလ္က ၂-ခ်က္၊ အကုသိုလ္က ၂-ခ်က္၊ အဗ်ာကတက ၃-ခ်က္၊ ေပါင္း ၇-ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ (၇)ခ်က္ျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳပံုကို ဝီထိအစဥ္ (၁၇)ခ်က္ျဖင့္ ပိုင္းျခားျပမွာသာ ပို၍ မွတ္ရလြယ္ကူပါတယ္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ ျမင္ၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။
စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။
အေပၚက (၁၇)ခ်က္ကို ေျပာတာပဲ ျဖစ္တယ္။ 'ဘဝင္ဆင္ျခင္' ၌ ဘဝင္ဆိုတာ အတီတဘဝင္= လြန္သြားတဲ့ဘဝင္ ျဖစ္တယ္။ မ်က္စိအၾကည္မွာ ႐ူပါ႐ံု အဆင္း လာတုိက္တဲ့အခါမွာ ဘဝင္တစ္ခ်က္ လြန္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘဝင္ေတြ လႈပ္လာတယ္။ အဲဒါကို ပါဠိလို ဘဝဂၤစလန-လုိ႔ ေခၚတယ္။ ဘဝဂၤ-ဆိုတာ ဘဝင္၊ စလန-ဆိုတာ လႈပ္တာ ျဖစ္တယ္။ ထို႔ေနာက္ ဘဝင္ေတြ ျပတ္သြားတယ္။ ျပတ္သြားတာကိုေတာ့ ဘဝဂၤုပေစၧဒ-လုိ႔ ေခၚတယ္။
'ဆင္ျခင္'-ဆိုတာ ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္းကို ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္း-ဆိုတာ ဒီအာ႐ံုေလးက ဘာအာ႐ံုပါလဲလုိ႔ ဆင္ျခင္လိုက္တာကို ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္း-လို႔ ေခၚတယ္။ ဥပါဒ္+႒ီ+ဘင္ ဆိုတဲ့ စိတၱကၡဏ၊ တစ္ခဏေလးမွာပဲ ေပ်ာက္သြားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္႐ံုပဲ ဆင္ျခင္ႏိုင္တယ္။ စကၡဳဝိညာဏ္က ျမင္သိစိတ္ကေလး ျဖစ္လာတာကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ျမင္သိစိတ္ကေလးကလည္း သိကာမွ်မတၱပဲ ျဖစ္တယ္။ သိကာမွ်မတၱမွာ ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဥပါဒ္+႒ီ+ဘင္ ဆိုတာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ပ်က္သြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။
'ျမင္ၿပီးလွ်င္' ဆိုတာ စကၡဳဝိညာဏ္ကို ေျပာတာျဖစ္တယ္။ 'ထို႔ျပင္ လက္ခံတုံ' ဆိုတာ သမၸဋိ စၧိဳင္းကို ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ သမၸဋိစၧိဳင္းက စကၡဳဝိညာဏ္ ျမင္သိၿပီးတဲ့ အာ႐ံုေလးကို လက္ခံယူထားလုိက္တယ္။ မေပ်ာက္ပ်က္သြားရေအာင္ လက္ခံထားလုိက္တယ္။ 'ထို႔ျပင္လက္ခံတံု' ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။
'စံုစမ္းဆံုးျဖတ္' ၌ စံုစမ္းဆိုတာ သႏၲီရဏကို ေျပာတာျဖစ္တယ္။ သႏၲီရဏ-ဆိုတာ ဒီအာ႐ံုေလးဟာ ဘာအာ႐ံုေလးလဲ၊ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုလား၊ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုလားလို႔ စံုစမ္း႐ံုပဲ စံုစမ္းတာ ျဖစ္တယ္။ စံုစမ္းၿပီးတာနဲ႔ ခ်ဳပ္ပ်က္သြားေပတယ္။ 'ဆံုးျဖတ္တယ္' ဆိုတာ ဝုေ႒ာက ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဒီအာ႐ံုက ေကာင္းတယ္။ ဒီအာ႐ံုကေတာ့ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တာ ျဖစ္တယ္။
'ေဇာစိတ္သတ္' ဆိုတာ ဝုေ႒ာေနာက္မွာ ေဇာစိတ္ (၇)ႀကိမ္ ျဖစ္သြားတယ္လို႔ ဆိုရပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုျဖစ္လွ်င္ ေကာင္းတဲ့အတိုင္း ခံစားလိုက္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုျဖစ္လွ်င္ မေကာင္းတဲ့အတိုင္း ခံစားလုိက္တယ္။ ခံစားလုိက္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုကို ေကာင္းတဲ့အတိုင္း ခံစားလိုက္လို႔ရိွရင္ ေလာဘ အကုသုိလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ မေကာင္းတဲ့အာ႐ံုကို မေကာင္းတဲ့အတိုင္း ခံစားလုိက္ရင္ေတာ့ ေဒါသ ေဒါမနႆ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။
ကုသိုလ္-ဆိုရင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာသြားတယ္။ ဘုရားအာ႐ံု၊ တရားအာ႐ံု၊ သံဃာအာ႐ံု၊ ဒါန သီလ သမထ ဝိပႆနာပြားမ်ားဖို႔ရာ အာ႐ံုေတြဆိုရင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေဇာ ေစာသြားပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ႏွလံုးသြင္းတတ္လို႔ရိွရင္ ကုသိုလ္ေဇာ ျဖစ္တယ္။ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ရင္ အကုသိုလ္ေဇာေတြ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံု လာတိုက္လို႔ရိွရင္ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ရင္ ေလဘေဇာ ျဖစ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့အာ႐ံု လာတိုက္လုိ႔ရိွရင္ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ရင္ ေဒါသေဇာ ျဖစ္တယ္။ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ရင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေဇာေတြပဲ ေစာတယ္။ အဲဒီ ကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာပံု၊ ႏွလံုးသြင္းတတ္ပံုကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ ရွင္းျပပါမယ္။
ေဇာေတြက်ေတာ့ ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္တယ္။ အဗ်ာကတတည္း ျဖစ္တယ္။ ပုထုဇဥ္၊ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္တိုင္ေအာင္ ကုသိုလ္ေဇာ၊ အကုသိုလ္ေဇာေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သြားၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အဗ်ာကတေဇာပဲ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ႀကိယာေဇာပဲ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ေဇာမွာေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတ (၃)ခုလံုးပဲ ရိွေပတယ္။
'ေဇာစိတ္သတ္' ၌ ေဇာ- ဆိုတာ ေဇာကိုပဲ ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ ေဇာစိတ္ကို ေျပာတာ ျဖစ္တယ္။ သတ္-ဆိုတာက (၇)ခုတဲ့။ (၇)ႀကိမ္ ေစာရမယ္။
'ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု'-၌ ႐ံု၊ ႐ံုလုိ႔ (၂)ခု ပါပါတယ္။ ပထမတဒါ႐ံု၊ ဒုတိယတဒါ႐ံု-လုိ႔ ဆိုရေပတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ အဗ်ာကတေတြပဲ။ တဒါ႐ံု (၂)ခုက အဗ်ာကတပဲ။ အဲဒီဝီထိအစဥ္ (၁၇)ခ်က္ထဲမွာ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတ ခြဲပံုေလး ေဆာင္ပုဒ္ေလး ဆိုၾကမယ္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေရွ႕ရွစ္ ေနာက္ႏွစ္၊ အဗ်ာကတျဖစ္။လယ္ခုႏွစ္မွာ၊ ကု အ ဗ်ာ၊ မွန္စြာ ျဖစ္ေပသည္။
ေရွ႕က (၈)ခုကလည္း အဗ်ာကတ၊ ေနာက္က (၂)ခုကလည္း အဗ်ာကတ၊ ေရွ႕(၈)ခုကို ေရတြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္း၊ စကၡဳဝိညာဏ္၊ သမၸဋိစၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာတုိင္ေအာင္ (၈)ခုပါ။ အဲဒီ (၈)ခုက အဗ်ာကတ ျဖစ္ေပတယ္။ ေရွ႕ (၈)ခုက အဗ်ာကတ၊ 'ေနာက္(၂)' ေနာက္ဆံုး(၂)ခုက ပထမတဒါ႐ံု၊ ဒုတိယတဒါ႐ံု၊ ဒီ(၂)ခုကလည္း အဗ်ာကတ ျဖစ္ေပတယ္။
'လယ္ခုႏွစ္မွာ၊ ကု အ ဗ်ာ၊ မွန္စြာျဖစ္ေပသည္'-ဟု ဆိုရာ၌ အလယ္က ေဇာ(၇)ႀကိမ္က ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတ ၃-မ်ဳိးပါ။ ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဗ်ာကတလည္း ျဖစ္ႏို္င္ေပတယ္။ ပုထုဇဥ္၊ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္တုိင္ေအာင္ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္လုိ႔ရိွရင္ ကုသိုလ္၊ ႏွလံုးမသြင္းတတ္လို႔ရိွရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈေနလို႔ရိွရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အတြက္ေတာ့ ႀကိယာေဇာေတြ ေစာလို႔ အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္။ ေဇာမွာေတာ့ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ အဗ်ာကတ (၃)မ်ိဳးလံုး ျဖစ္ႏိုင္ေပတယ္။
ကုသုိလ္၏ သေဘာႏွင့္ အကုသိုလ္၏ သေဘာ
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ၊ ျပဳဆဲမွာ။ မွန္စြာျပစ္ကင္းသည္။
ကုသလာ အနဝဇၨ သုခဝိပါကလကၡဏာ။
ကုသလာ - ကုသိုလ္တရားတို႔သည္၊ အနဝဇၨ သုခဝိပါကလကၡဏာ - အျပစ္မရိွျခင္း၊ ေကာင္းေသာအက်ဳိးကိုေပးျခင္း လကၡဏာ ရိွကုန္၏ ။
ကုသိုလ္ဆိုတာ ျပဳတုန္းမွာလည္း အျပစ္မရိွပါဘူး၊ ျပဳၿပီးေနာက္လည္း 'သုခဝိပါကလကၡဏာ' ေကာင္းေသာ အက်ဳိးကိုေပးျခင္း လကၡဏာ ရိွတယ္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ျပဳၿပီးေနာက္ခါ၊ ေကာင္းက်ဳိးသာ၊ မွန္စြာျဖစ္ေစသည္။
ျပဳၿပီးသည့္ေနာက္မွာလည္း ေကာင္းက်ဳိးေတြပဲ လိုက္ေပးတာပါပဲတဲ့။ နိဗၺာန္ေရာက္သည့္ ဘဝတိုင္ေအာင္ ေကာင္းက်ဳိးေတြ လိုက္ေပးတာ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အကုသိုလ္ဟာ၊ ျပဳဆဲမွာ၊ မွန္စြာျပစ္ရိွသည္။
အကုသလာ သာဝဇၨ ဒုကၡဝိပါကလကၡဏာ။
အကုသလာ - အကုသိုလ္တရားတို႔သည္၊ သာဝဇၨ ဒုကၡဝိပါက လကၡဏာ - အျပစ္ႏွင့္တကြျဖစ္ျခင္း၊ မေကာင္းေသာ အက်ဳိးကိုေပးျခင္း လကၡဏာ ရိွကုန္၏ ။
အကုသိုလ္တရားေတြဆိုတာ ျပဳဆဲခဏမွာလည္း အျပစ္ေတြ ရိွတယ္။ ထင္ထင္ရွားရွား ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတစ္ပါးပစၥည္းေတြ သြားခိုးယူတယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္ ခိုးယူဆဲခဏမွာ အျပစ္ရိွေနပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေရးယူလုိ႔ရတယ္။ အျပစ္ရိွေနၿပီျဖစ္တယ္။ ျပဳၿပီးတဲ့ ေနာက္ကာလမွာလည္း မေကာင္းက်ဳိးေတြပဲ လိုက္ေပးေတာ့တာပဲ ျဖစ္တယ္။
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ျပဳၿပီးေနာက္ခါ၊ ဆိုးက်ဳိးသာ၊ မွန္စြာျဖစ္ေစသည္။
ျပဳၿပီးတဲ့ေနာက္အခါမွာလည္း ဆိုးက်ဳိးေတြကိုပဲ ျဖစ္ေစတယ္။ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသုရကာယ္ဆိုတဲ့ အပါယ္ေလးပါးဘံုကို က်ေရာက္ေစတယ္။ ဒုကၡမ်ဳိးစံု ေရာက္ေစတယ္။ ဒီလုိ အပါယ္ဘံုဘဝက လြတ္လာၿပီးတဲ့အခါမွာ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႕ရေသးတာပါပဲ။ အဲဒါ အကုသိုလ္ရဲ႕ သေဘာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အဗ်ာကတ ျဖစ္ပံု အဓိပၸါယ္
ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေကာင္းက်ဳိး ဆိုးက်ဳိး၊ ႏွစ္မ်ဳိးမပါ၊ ဗ်ာကတာ၊ မွန္စြာျဖစ္ေပသည္။
ရဟႏၲာသႏၲာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ ႀကိယာဗ်ာကတ-ဆိုတာ ေနာက္ေနာင္ဘဝေတြအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးလည္း မေပးေတာ့ပါဘူး။ ဆိုးက်ဳိးလည္း မေပးေတာ့ပါဘူး။ ရဟႏၲာေတြသႏၲာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ ႀကိယာစိတ္-ဆိုလို႔ရိွရင္ ျပဳကာမွ်မတၱပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေယာဂီမ်ား သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ ဝိပါက္စိတ္ေတြဆိုရင္လည္း ေနာက္ဘဝေတြအတြက္ အက်ဳိးမေပးေတာ့ေပဘူး။ ဒီဘဝမွာ ေက်းဇူးျပဳတာေတာင္မွ သူနဲ႔ သေဘာတူတဲ့ ဝိပါက္စိတ္ေတြကုိပဲ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္တယ္။ သူနဲ႔အတူတြဲၿပီးျဖစ္တဲ့ စိတၱဇ႐ုပ္ေလာက္ပဲ ေက်းဇူးျပဳႏိုင္တယ္။ အျခားေကာင္းက်ဳိး ဆုိးက်ဳိးေတြ မျဖစ္ေစႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ အဲဒါကို ဝိပါက္အဗ်ာကတ-လုိ႔ ေခၚရတယ္။
ေနာက္ (၇)ခ်က္က ဒီ(၃)မ်ဳိးျဖင့္ ေဟာမွာျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္က ၂-ခ်က္၊ အကုသိုလ္က ၂-ခ်က္၊ အဗ်ာကတက ၃-ခ်က္ဆိုေတာ့ (၇)ခ်က္ ေဟာပါမယ္။ ကုသိုလ္ကို မူတည္ၿပီး ၂-ခ်က္၊ အကုသိုလ္ကို မူတည္ၿပီး ၂-ခ်က္၊ အဗ်ာကတကို မူတည္ၿပီး ၃-ခ်က္၊ (၇)ခ်က္ရိွသြားပါၿပီ။
ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကို၊ ကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ၂-ခ်က္ပါ။
အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ကို၊ အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ၂-ခ်က္ပါ။
အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို၊ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို၊ အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ကို ၃-ခ်က္ပါ။
ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳပံု
ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကိုဆိုေတာ့ ဝီထိအစဥ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ေဇာ(၇)ႀကိမ္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါ -
ပထမကုသိုလ္ေဇာက ဒုတိယကုသိုလ္ေဇာကို၊
ဒုတိယကုသိုလ္ေဇာက တတိယကုသိုလ္ေဇာကို၊
တတိယကုသိုလ္ေဇာက စတုတၳကုသိုလ္ေဇာကို၊
စတုတၳကုသိုလ္ေဇာက ပဥၥမကုသိုလ္ေဇာကို၊
ပဥၥမကုသိုလ္ေဇာက ဆ႒မကုသိုလ္ေဇာကို၊
ဆ႒မကုသိုလ္ေဇာက သတၱမကုသိုလ္ေဇာကို အၾကားမရိွပဲ ေက်းဇူးျပဳေပတယ္။ ေရွ႕ေရွ႕ကုသိုလ္ေဇာေတြက ေနာက္ေနာက္ကုသိုလ္ေဇာေတြကို ေက်းဇူးျပဳပါတယ္။ ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ဆိုရင္ ေဇာမွာပဲ ရိွေပတယ္။
ကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳပံု
ေနာက္တစ္ခါ ကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳပံုမွာ ကုသိုလ္အဆံုးေဇာကို သတၱမေဇာ-လုိ႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီအဆံုးေဇာ ကုသိုလ္က တဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳေတာ့ တဒါ႐ံုက အဗ်ာကတပါ။ 'ေနာက္ႏွစ္ခုမွာ၊ အဗ်ာကတာ' ဆိုတဲ့အတိုင္း တဒါ႐ံုဟာ အဗ်ာတကပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ကုသိုလ္အဆံုးေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳလုိက္ေတာ့ ကုသိုလ္ကေနၿပီး အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။ ကုသုိလ္(၂)ခ်က္ သေဘာက်သြားပါၿပီ။ ပါ႒ိေတာ္မွာ ဒီအတိုင္းပဲ ေဟာမွာပါပဲ။
အကုသိုလ္(၂)ခ်က္ကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ ေဇာ(၇)ႀကိမ္မွာ အကုသိုလ္ေဇာဆိုရင္ ပထမေဇာ၊ ဒုတိယေဇာ၊ တတိယေဇာ၊ စတုတၳေဇာ၊ ပဥၥမေဇာ၊ ဆ႒မေဇာ၊ သတၱမေဇာ-တိုင္ေအာင္ အကုသိုလ္ေတြခ်ည္းပဲ အစဥ္အတုိင္း ျဖစ္သြားရတယ္။ အကုသိုလ္ေဇာတစ္ခု ႏွစ္ခု၏ ၾကားထဲမွာ ကုသိုလ္ေဇာ ၾကားဝင္ျဖစ္လုိ႔ မရေပဘူး။ (၇)ႀကိမ္လံုးပင္ အကုသိုလ္ေဇာေတြ ျဖစ္သြားတယ္။
အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ကုိ ေက်းဇူးျပဳပံု
အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါ -
ပထမေဇာက ဒုတိယေဇာကို၊
ဒုတိယေဇာက တတိယေဇာကို၊
တတိယေဇာက စတုတၳေဇာကို၊
စတုတၳေဇာက ပဥၥမေဇာကို၊
ပဥၥမေဇာက ဆ႒မေဇာကို၊
ဆ႒မေဇာက သတၱမေဇာကို အစဥ္အတုိင္း အကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ အခ်င္းခ်င္း ေက်းဇူးျပဳေပတယ္။ အကုသိုလ္ကေန အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာ ရပါတယ္။
အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳပံု
အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါ အကုသိုလ္အဆံုးေဇာက ပထမ တဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳလိုက္ေတာ့ "အကုသေလာ အဗ်ာကတႆ" ျဖစ္တယ္။ တဒါ႐ံုက ..အဗ်ာကတပါ။ အဆံုးေဇာက ..အကုသိုလ္ပါ။ အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳလိုက္တာ ထင္ရွားပါတယ္။ အဆံုးေဇာ သတၱမေဇာက ပထမ တဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳသည္မွာ အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။
ပါ႒ိေတာ္မွာ အဲဒီအတုိင္းပဲ ေဟာပါေတာ့မယ္။ ၄-ခ်က္ရသြားပါၿပီ။ ကုုသိုလ္က ကုသိုလ္ကို၊ ကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို၊ အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ကို၊ အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို။ ၄-ခ်က္ ရွင္းလို႔ ၿပီးသြားပါၿပီ။
အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳပံု
ေနာက္တစ္ခါ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို ဆိုေတာ့ ေရွ႕(၈)ခုကလည္း အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္(၂)ခုကလည္း အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္မွာ ဆိုလို႔ရိွရင္ အလယ္က ႀကိယာေဇာကလည္း အဗ်ာကတေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ေဇာ(၇)ႀကိမ္မွာ အဗ်ာကတလည္း ပါပါတယ္။ 'လယ္ခုႏွစ္မွာ၊ ကု အ ဗ်ာ'-ဆိုေတာ့ အဗ်ာကတလည္း ပါပါတယ္။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ဆိုလို႔ရိွရင္ ႀကိယာေဇာေတြဆိုေတာ့ အဗ်ာကတခ်ည္းပဲ။
အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို ဆိုေတာ့ တစ္ဝီထိလံုးပဲ ျဖစ္တယ္။
အတီတဘဝင္က ဘဝဂၤစလနကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ဘဝဂၤစလနက ဘဝဂၤုပေစၧဒကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ဘဝဂၤုပေစၧဒက ပဥၥဒြါရဝဇၨန္းကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ပဥၥဒြါရဝဇၨန္းက စကၡဳဝိညာဏ္ကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
စကၡဳဝိညာဏ္က သမၸဋိ စၧိဳင္းကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
သမၸဋိ စၧိဳင္းက သႏၲီရဏကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
သႏၲီရဏက ဝုေ႒ာကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ဝုေ႒ာက ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ဝုေ႒ာကလည္း အဗ်ာကတ၊ ပထမေဇာကလည္း ႀကိယာေဇာဆိုေတာ့ အဗ်ာကတပဲ။ ေဇာ(၇)ႀကိမ္ အဆင့္အဆင့္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ အဆံုးေဇာ= သတၱမေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါလည္း သတၱမေဇာကလည္း အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္တယ္။ ပထမတဒါ႐ံုကလည္း အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္တယ္။ ပထမတဒါ႐ံုက ဒုတိယတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါမွာလည္း ပထမတဒါ႐ံုကလည္း အဗ်ာကတ၊ ဒုတိယတဒါ႐ံုကလည္း အဗ်ာကတပဲ ျဖစ္တယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ 'အဗ်ာကေတာ အဗ်ာကတႆ'-ကေတာ့ တစ္ဝီထိလံုးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳပံု
အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳပံုကို ေဟာပါမယ္။ ဝုေ႒ာဆိုတာ ကုသိုလ္လား ... အကုသိုလ္လား ... အဗ်ာကတလား ... အဗ်ာကတ ျဖစ္ေပတယ္။ ဝုေ႒ာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာလိုက္တဲ့အခါ ေဇာ(၇)ႀကိမ္လံုး ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ပထမေဇာက ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။ ဝုေ႒ာကေန ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳလိုက္ေတာ့ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ ဝုေ႒ာက အဗ်ာကတ၊ ပထမေဇာက ကုသိုလ္-ဆိုေတာ့ အဗ်ာကတကေန ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာ ထင္ရွားသြားပါၿပီ။
ဆက္ရန္ ..... အနႏၲရ (ဂ) သို႔..
0 comments:
Post a Comment