၄။ အနႏၲရ ပစၥည္း (ဂ)

၄။ အနႏၲရ ပစၥည္း (ဂ)

အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳပံု

အဗ်ာကတကေန အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာကို ေျပာျပပါေတာ့မယ္။ ေဇာ(၇)ႀကိမ္က ႏွလံုးလည္း မသြင္း၊ မွတ္လည္း မမွတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ (၇)ႀကိမ္လံုး အကုသုိလ္ေဇာေတြ ေစာသြားတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ဝုေ႒ာက ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတဲ့အခါ အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။ ဝုေ႒ာက အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဗ်ာကတအတြက္ (၃)ခ်က္ ရသြားေပၿပီ။

'အဗ်ာကေတာ အဗ်ာကတႆ'။ အဗ်ာကတ-ကေနၿပီးေတာ့ အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပုတာကေတာ့ တစ္ဝီထိလံုးပဲ၊ (၁၇)ခ်က္လံုးပဲျဖစ္တယ္။

'အဗ်ာကေတာ ကုသလႆ'။ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာကေတာ့ ဝုေ႒ာက ကုသိုလ္ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။

'အဗ်ာကေတာ အကုသလႆ'။ အဗ်ာကတကေနၿပီးေတာ့ အကုသိုလ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ ဝုေ႒ာကေနၿပီးေတာ့ အကုသိုလ္ ပထမေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသနာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ - ဟု စၿပီး ေဟာပါတယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ - ဆိုတာ ေရွ႕ေရ႕ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ။ ပစၧိမာ = ဆိုတာ ေနာက္ပါ။ ပုရိမာ ပုရိမာ - ဆိုတာ ေရွ႕ေရွ႕က ပစၥည္းတရား၊ အေၾကာင္းတရားကို ေျပာတာျဖစ္တယ္။ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ = ဆိုတာ ေနာက္ေနာက္က ပစၥယုပၸန္တရား၊ အက်ဳိးတရားကို ေျပာတာျဖစ္တယ္။

ပုရိမာ-ဆိုရင္ ပစၥည္းလား၊ ပစၥယုပၸန္လား ... ပစၥည္းပါ။ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ-ဆိုရင္ ပစၥည္းလား၊ ပစၥယုပၸန္လား ... ပစၥယုပန္ပါ။ ပုရိမာ ပုရိမာ-ဆိုရင္ အေၾကာင္းလား၊ အက်ဳိးလား ... အေၾကာင္းပါ။ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ-ဆိုရင္ အေၾကာင္းလား၊ အက်ဳိးလား ... အက်ဳိးပါ။

ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္ကေနၿပီးေတာ့ ေက်းဇူးျပဳတာလဲ ... ေဇာ ေဇာခ်င္း ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္ကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္လို ေက်းဇူးျပဳတာလဲ ... အဆံုးေဇာကေန ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္အဆံုးေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူူးျပဳတာျဖစ္တယ္။ တဒါ႐ံုက ႏွစ္ခုရိွပါတယ္။ ပထမ တဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္တယ္။ ေဇာေတြက (၇)ေဇာေတာင္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေဇာလဲ ... အဆံုးေဇာပါ။ အဆံုးေဇာ= သတၱမေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတာကို ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ - ဟု ဘုရားေဟာထားတာ ျဖစ္ေပတယ္။ ေယာဂီမ်ာ ကိုယ္တိုင္သိရေပတယ္။ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္စရာႀကီးပဲ ျဖစ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာတာကို သေဘာက်ေနတယ္။ ဤကဲ့သို႔ မရွင္းျပရင္ အနႏၲရပစၥည္း ေတာ္ေတာ္နဲ႔ သေဘာမက်ေပဘူး။ ပုရိမာ ပုရိမာ-ဆိုတာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ-ဆိုတာ ဘယ္လုိလဲလို႔ စိတ္ထဲမွာ ရြတ္သာရြတ္ဆုိေနရတယ္။ သေဘာက မေပါက္ေတာ့ ရြတ္ဆိုေနရတာပဲ ရိွတာေပါ့

'ကုသလပဒ' အတြက္၊ ကုသိုလ္အတြက္ ၿပီးသြားၿပီ။ 'အကုသလပဒ' အတြက္၊ အကုသိုလ္အတြက္ ေဟာပါေတာ့မယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္မွာပါလဲ ... ေဇာ ေဇာခ်င္းမွာ ျဖစ္ေပတယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုေက်းဇူးျပဳတာပါလဲ ... အဆံုးေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။ အဆံုးေဇာက အကုသိုလ္ေဇာ၊ တဒါ႐ံုက အဗ်ာကတ ျဖစ္တယ္။ အဆံုးအကုသိုလ္ေဇာက ပထမတဒါ႐ံုကို ေက်းဇူးျပဳတာ ျဖစ္ေပတယ္။ အကုသလပဒအတြက္ (၂)ခ်က္လည္း ၿပီးသြားပါၿပီ။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္ရသြားပါလဲ .. (၄)ခ်က္ပါ။ ေနာက္ (၃)ခ်က္က အဗ်ာကတျဖစ္တယ္။

အဗ်ာကတ (၃)ခ်က္ ေဟာပါေတာ့မယ္။ ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္မွာပါလဲ ... (၁၇)ခ်က္လံုး ျဖစ္ေပတယ္။

တစ္ဝီထိလံုး အဗ်ာကတပဲ-ဆိုေတာ့ တဒါ႐ံု (၂)ႀကိမ္ကလည္း ကုသိုလ္လား ... အကုသိုလ္လား .. အဗ်ာကတလား ... အဗ်ာကတပါ။ တစ္ဝီထိလံုး အဗ်ာကတ ရသြားေပတယ္။ 'အဗ်ာကေတာ အဗ်ာကတႆ' ျဖစ္တယ္။ အဗ်ာကတကေန အဗ်ာကတကို ေက်းဇူးျပဳတာကေတာ့ တစ္ဝီထိလံုးပဲ၊ (၁၇)ခ်က္လံုးပဲ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ဒုတိယအခ်က္ကို ေဟာပါေတာ့မယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္ကေနၿပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ေက်းဇူးျပဳတာလဲ ... ဝုေ႒ာကေနၿပီးေတာ့ ပထမ ကုသိုလ္ေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတာျဖစ္ေပတယ္။

ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ဘယ္ကေန ဘယ္ကို ေက်းဇူးျပဳတာပါလဲ ... ဝုေ႒ာကေနၿပီးေတာ့ ပထမ အကုသိုလ္ေဇာကို ေက်းဇူးျပဳတာျဖစ္ေပတယ္။ (၇)ခ်က္ ျပည့္သြားၿပီ။

ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ ကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ အကုသလာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အဗ်ာကတာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။
ပုရိမာ ပုရိမာ အဗ်ာကတာ ဓမၼာ ပစၧိမာနံ ပစၧိမာနံ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ အနႏၲရပစၥေယန ပစၥေယာ။ ... ဟူ၍ (၇)ခ်က္ ျဖစ္ေပတယ္။

ဒီစကၡဳဝိညာဏဝီထိထဲမွာပဲ (၇)ခ်က္ ရသြားပါတယ္။ ေသာတဝိညာဏဝီထိမွာလည္း ဒီ(၇)ခ်က္ပဲ။ ဃာနဝိညာဏဝီထိထဲမွာလည္း ဒီ(၇)ခ်က္ပဲ။ ဇိဝွါဝိညာဏဝီထိထဲမွာလည္း ဒီ(၇)ခ်က္ပဲ။ ကာယဝိညာဏဝီထိထဲမွာလည္း ဒီ(၇)ခ်က္ပါပဲ။ တစ္ဝီထိဆိုလို႔ရရင္ အားလံုး သေဘာက်ပါေပတယ္။

ေယသံ ေယသံ ဓမၼာနံ အနႏၲရာ ေယ ေယ ဓမၼာ ဥပၸဇၨႏၲိ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ၊ ေတ ေတ ဓမၼာ ေတသံ ေတသံ ဓမၼာနံ အနႏၲရ ပစၥေယန ပစၥေယာ - ဆိုတာကေတာ့ အားလံုးတစ္ေပါင္းတည္း ေရွ႕ေရွ႕ေသာ ပစၥည္းတရားေတြက ေနာက္ေနာက္ေသာ ပစၥယုပၸန္တရားေတြကို ေက်းဇူးျပဳေနပံုကို နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားေတာ္မူတာ ျဖစ္တယ္။ လုိရင္းအက်ဆံုးကေတာ့ အခု(၇)ခ်က္ဟာ လုိရင္းပါပဲ။

ကုသိုလ္က ကုသိုလ္ကို၊ ကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို၊ အကုသိုလ္က အကုသိုလ္ကို၊ အကုသိုလ္က အဗ်ာကတကို၊ အဗ်ာကတက အဗ်ာကတကို၊ အဗ်ာကတက ကုသိုလ္ကို၊ အဗ်ာကတက အကုသိုလ္ကို - ဆိုတဲ့ (၇)ခ်က္ကေတာ့ အဓိကပါပဲ။

ပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္က သေဘာေပါက္သြားလို႔ရိွရင္ ေနာက္ေနာက္ဝါဒေတြ၊ ပ႒ာန္းပါ႒ိေတာ္ အက်ယ္တဝင့္ေတြကို လိုက္ၿပီးေတာ့ ဖတ္ၾကည့္မယ္ဆိုလို႔ရိွရင္၊ ေလ့လာမယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ ေယာဂီမ်ား သေဘာေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ ေနရာက်ပါတယ္။ ဒီဝီထိအစဥ္ကေလး ရထားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ဝီထိအစဥ္ကေလးကိုေတာ့ စကၡဳဒြါရဝီထိအတြက္ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေကာင္းရသြားၿပီ။ ေသာတ၊ ဃာန၊ ဇိဝွါ၊ ကာယ-ေတြကိုလည္း တစ္ေခါက္စီေလာက္ ဆိုသြားရေအာင္။

စကၡဳဝိညာဏဝီထိ - အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ စကၡဳဝိညာဏ္၊ သမၸဋိ စၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာ၊ ေဇာ(၇)ႀကိမ္၊ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္။

ေသာတဝိညာဏဝီထိက်ေတာ့ စကၡဳဝိညာဏ္ေနရာမွာ ေသာတဝိညာဏ္လို႔ ထည့္ရမယ္။ ဃာနဝိညာဏဝီထိက်ေတာ့ ဃာနဝိညာဏ္လို႔ ထည့္ရမယ္။ ဇိဝွါဝိညာဏဝီထိက်ေတာ့ ဇိဝွါဝိညာဏ္လို႔ ထည့္ရမယ္။ ကာယဝိညာဏဝီထိက်ေတာ့ ကာယဝိညာဏ္လို႔ ထည့္ရမယ္။ 'စ'ေလးေနရာမွာ ေသာတ၊ ဃာန၊ ဇိဝွါ၊ ကာယေတြ လဲၿပီးထည့္ရမယ္။

အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ ေသာတဝိညာဏ္၊ သမၸဋိ စၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာ၊ ေဇာ(၇)ႀကိမ္၊ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္။

အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ ဃာနဝိညာဏ္၊ သမၸဋိ စၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာ၊ ေဇာ(၇)ႀကိမ္၊ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္။

အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ ဇိဝွါဝိညာဏ္၊ သမၸဋိ စၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာ၊ ေဇာ(၇)ႀကိမ္၊ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္။

အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧဒ၊ ပဥၥဒြါရဝဇၨန္း၊ ကာယဝိညာဏ္၊ သမၸဋိ စၧိဳင္း၊ သႏၲီရဏ၊ ဝုေ႒ာ၊ ေဇာ(၇)ႀကိမ္၊ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္။

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္ကေလး (၅)ေခါက္ ဆုိလုိက္ၾကအံုးစို႔။ စကၡဳဝိညာဏ္အတြက္ 'ျမင္ၿပီးလွ်င္' ေနရာမွာ ေသာတဝိညာဏ္အတြက္ 'ၾကားၿပီလွ်င္'၊ ဃာနဝိညာဏ္ေနရာမွေတာ့ 'နံၿပီးလွ်င္'၊ ဇိဝွါဝိညာဏ္ေနရာက်ေတာ့ 'စားၿပီးလွ်င္'၊ ကာယဝိညာဏ္က်ေတာ့ 'ထိၿပီးလွ်င္' - လုိ႔ ထည့္ဆိုၾကရမယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ ျမင္ၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။ စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။
ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ ၾကားၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။ စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။
ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ နံၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။ စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။

ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ စားၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။ စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။
ဘဝင္ဆင္ျခင္၊ ထိၿပီးလွ်င္၊ ထုိ႔ျပင္လက္ခံတံု။ စံုစမ္းဆံုးျဖတ္၊ ေဇာစိတ္သတ္၊ ႏွစ္ရပ္တဒါ႐ံု။

ပါ႒ိေတာ္လည္း သေဘာက်သြားၿပီ။ ဝီထိအစဥ္ေတြလည္း နာမည္ေတြ သိသြားၿပီ။ ဘဝင္-ဆိုတာ အတီတဘဝင္၊ ဘဝဂၤစလန၊ ဘဝဂၤုပေစၧ။ ဒီ(၃)ခုလံုးကို ဘဝင္-လုိ႔ ဆိုလိုက္တာျဖစ္တယ္။ ဆင္ျခင္-ဆုိတာ ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္းကို ဆုိတာျဖစ္တယ္။ ျမင္ၿပီးလွ်င္-ဆိုတာ စကၡဳဝိညာဏ္ကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ထို႔ျပင္လက္ခံတံု-ဆုိတာ သမၸဋိ စၧိဳင္းကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ စံုစမ္း-ဆိုတာ သႏၲီရဏကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ဆံုးျဖတ္-ဆိုတာ ဝုေ႒ာကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ေဇာစိတ္သတ္-ဆိုတာ ေဇာ(၇)ႀကိမ္ကို ဆိုတာျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ရပ္တစ္ဒါ႐ံု-ဆုိသည္မွာ တဒါ႐ံု(၂)ႀကိမ္ကို ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာလို ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး စီထားတာ သေဘာက်သြားပါၿပီ။ 'ေဇာ' ဆိုတာကေတာ့ ဇဝန = လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္တာကို ေခၚတယ္။ (၁)ႀကိမ္တည္း ျဖစ္လို႔မရေပဘူး။ (၇)ႀကိမ္၊ (၇)ႀကိမ္ ျဖစ္သြားတယ္။ လ်င္ျမန္တာကို 'ေဇာ' ေခၚတယ္။ ဘယ္ေလာက္ လ်က္ျမန္လဲဆိုရင္ တစ္ခါျဖစ္ရင္ (၇)ႀကိမ္၊ (၇)ႀကိမ္ ျဖစ္တယ္။

-----

သၿဂႋဳလ္ဆိုင္ရာ မွတ္သားဖြယ္

ေဇာစိတ္တပ္ေသာ စိတ္ ၅၅-ပါး ရိွပါတယ္။

အကုသိုလ္စိတ္ ၁၂-ပါး၊ ကုသိုလ္စိတ္ ၂၁-ပါး၊ ဖိုလ္စိတ္ ၄-ပါး၊ အာဝဇၨန္းေဒြၾကဥ္ေသာ ႀကိယာစိတ္ ၁၈-ပါး - ဟူ၍ ၅၅-ပါး ျဖစ္ပါတယ္။

ေဇာစိတ္ ၅၅-ပါးကို အက်ဥ္းမွတ္သားႏိုင္ေသာနည္းမွာ 'ကုကုႀကိဖိုလ္'ကို မွတ္သားရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသိုလ္စိတ္, ကုသိုလ္စိတ္, ဖိုလ္စိတ္ႏွင့္ အာဝဇၨန္းေဒြၾကဥ္သည့္ ႀကိယာစိတ္မ်ားကို အကုန္ယူရန္ ျဖစ္၏ ။

အကုသိုလ္စိတ္ ၁၂၊ မဟာကုသိုလ္ ၈၊ မဟာႀကိယာ ၈၊ ဟသိတုပၸါဒ္ ၁၊ ေပါင္း ၂၉-ပါး သည္ ကာမစိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ကာမေဇာ-ဟု အမည္တြင္ပါတယ္။

မဟဂၢဳတ္ကုသိုလ္ ၉၊ မဟဂၢဳတ္ႀကိယာ ၉၊ မဂ္ ၄-ပါး၊ ဖိုလ္ ၄-ပါး၊ ေပါင္း ၂၆-ပါးတို႔သည္ အပၸနာစိတ္မ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ အပၸနာေဇာ-ဟု အမည္တြင္ပါတယ္။

-------

အနႏၲရပစၥည္းရဲ႕ သေဘာတရားေလးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး သေဘာက်သြားပါၿပီ။ ပါ႒ိေတာ္ကိုလည္း သေဘာက်သြားပါၿပီ။ ဝိပႆနာ႐ႈဖို႔၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းဖို႔ပဲ လိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလုိ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္မွာ အာ႐ံု(၆)ပါးက လာတုိက္တဲ့အခါ ျမင္သိစိတ္၊ ၾကားသိစိတ္၊ နံသိစိတ္၊ စားသိစိတ္၊ ထိသိစိတ္၊ ၾကံသိစိတ္ေတြ ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ကုသိုလ္ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မျဖစ္ရင္ ဘာျဖစ္ပါသလဲ ... အကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုႏွလံုးသြင္းရမလဲ ...လိုအပ္ေပတယ္။

ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ ႏွလံုးသြင္းတတ္လို႔ရိွရင္လည္း ကုသုိလ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈႏိုင္လို႔ရိွရင္လည္း ကုသိုလ္လည္း ျဖစ္ႏို္င္တယ္။ ႏွလံုးလည္း မသြင္းတတ္ဘူး၊ ဝိပႆနာလည္း မ႐ႈတတ္ဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ပါ့မလဲ .. အကုသိုလ္ျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ႏွလံုးမသြင္း၊ ႐ႈမွတ္ကင္း၊ ျဖစ္ျခင္းအကုသာ။

ႏွလံုးလည္း မသြင္းတတ္ဘူး၊ ႐ႈလည္း မ႐ႈတတ္ဘူး၊ ႐ႈမွတ္တတ္ေသာ္လည္း ႐ႈမွတ္မႈက ကင္းေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ပါ့မလဲ .. အကုသိုလ္ျဖစ္ပါမယ္။ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ဒီအာ႐ံုေတြနဲ႔ ကင္းၿပီးေတာ့ ေနလို႔ကို မရေပဘူး။ အိပ္တဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးပဲ ကင္းတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကင္းလို႔မရေပဘူး။

မ်က္စိက ျမင္လိုက္၊ နားက ၾကားလုိက္၊ ႏွာေခါင္းက နံလိုက္၊ လွ်ာက စားလိုက္၊ ကိုယ္က ထိလုိက္၊ စိတ္က ၾကံစည္မႈေတြျဖစ္လိုက္၊ အဲဒါေတြကို ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူး၊ ဝိပႆနာလည္း မ႐ႈတတ္ဘူးဆိုရင္ အကုသိုလ္ေတြပဲ ျဖစ္တာ မ်ားေနေတာ့ လူျဖစ္ရတာ မေကာင္းေတာ့ေပဘူး။ အပါယ္ေလးရြာသို႔ ျပန္သြားဖုိ႔ပဲ ရိွပါေတာ့တယ္။ အရင္း႐ံႈးသြားေတာ့မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔၊ ႐ႈလည္း ႐ႈမွတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ ႐ႈမွတ္မႈ၊ ျပဳက ကုသလာ။

ႏွလံုးသြင္းမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အာ႐ံုေတြ လာတိုက္တဲ့အခါ ေဇာသို႔ ေရာက္လာလွ်င္ ႏွလံုးသြင္းရပါတယ္။ ႏွလံုးမသြင္းတတ္လို႔ရိွရင္ေတာ့ အကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာသြားတယ္။

ေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ အလြန္သာယာဖြယ္ျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုေတြ လာတုိက္ေတာ့ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူးဆိုရင္ ေလာဘျဖစ္တယ္။ သာယာတယ္၊ ႏွစ္သက္တယ္၊ ခင္မင္တယ္၊ တြယ္တာတယ္၊ ေလာဘျဖစ္သြားတယ္။ ေလာဘနဲ႔စပ္တဲ့ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္သြားေပတယ္။

မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြ လာတိုက္ၾကေတာ့ ႏွလံုးမသြင္းတတ္လို႔ရွိရင္ ေဒါသ ေဒါမနႆေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။

ႏွလံုးမသြင္းတတ္ေတာ့ ေကာင္းတာတိုက္လည္း အကုသိုလ္၊ မေကာင္းတာတုိက္လည္း အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္ကိုေတာ့ ေယာဂီမ်ား အလြန္ေၾကာက္ပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔လည္း အေရးႀကီးပါေပတယ္။

ေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုေတြ လာတိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္လုိ ႏွလံုးသြင္းရမလဲ။ ဒီလုိေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုေတြ၊ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔၊ ေကာင္းက်ဳိး အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ မိမိေတြ႔ရတာ မိမိအတိတ္ဘဝေတြက ေကာင္းခဲ့လို႔လား၊ မေကာင္းခဲ့လို႔လား ... ေကာင္းခဲ့လို႔၊ ေကာင္းတဲ့ ကုသိုလ္ကံေတြ ျပဳခဲ့လုိ႔ ေကာင္းက်ဳိးေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနရတာ ျဖစ္တယ္။

ေနာက္လာလတၱံ႔ အနာဂတ္အခ်ိန္အခါေတြမွာ၊ အနာဂတ္ဘဝေတြမွာ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ရာ လုိအပ္ပါေပတယ္။ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတိုင္ေအာင္ ေရာက္သြားဖို႔ရာ လိုအပ္တယ္။ လိုအပ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကို ျပဳမွေတာ္မယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းရပါတယ္။

အတိတ္ကေကာင္းခဲ့လို႔ အခုေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနရတာ၊ ေနာင္အနာဂတ္ဘဝေတြမွာ ေကာင္းဖို႔ရာ၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေရာက္သြားဖို႔ရာ ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္ေတြျပဳမွ ေတာ္မယ္လုိ႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါေပတယ္။ ႏွလံုးသြင္းေကာင္းရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။

မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ရ ၾကံဳရတဲ့အခါ၊ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ပဲ ေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ မေကာင္းတာေတြပဲ ၾကားေနရတဲ့အခါ၊ မေကာင္းတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ပဲ အတူတကြ ေနရတဲ့အခါ ႏွလံုးဘယ္လုိသြင္းရပါ့မလဲ ... ဒီလုိမေကာင္းတာေတြနဲ႔ မိမိလာေတြ႔ေနရတာ မိမိအတိတ္ဘဝေတြက ေကာင္းခဲ့လို႔လား ... မေကာင္းခဲ့လို႔လား .. မေကာင္းခဲ့လို႔ပါ။ မိမိမေကာင္းခဲ့လို႔၊ မိမိမေကာင္းတဲ့ အကုသိုလ္ကံေတြျပဳခဲ့လို႔ ဒီလို မေကာင္းတာေတြနဲ႔ လာေတြ႔ေနရတာပဲလို႔ ဆင္ျခင္လုိက္တာနဲ႔ သက္သာသြားပါေပတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံု အက်ဳိးေပးေတြကို ဘာနဲ႔မ်ား ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါ့မလဲ ... ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔မွ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေပမယ္။ ကုသိုလ္တရားေတြကို ေရွးကထက္ ဆထက္ထမ္းပိုးတိုးၿပီးေတာ့ ျပဳလုပ္မွေတာ္မယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္သြားပါေပတယ္။

ဆက္ရန္ .... အနႏၲရ (ဃ)သို႔ ..