ဓမၼေဗာဓိ

သဗၺဒါနံ ဓမၼဒါနံ ဇိနာတိ၊ ခပ္သိမ္းေသာ အလွဴတို႔တြင္ တရားအလွဴသည္ အျမတ္ဆံုးျဖစ္၏။

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ဂ)

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ဂ)

ဝိပါက္အမွန္ ေဇာအျပန္ဟု ဆုိ႐ိုးျပဳပံု

အက်ဳိးေပး ဝိပါက္ကေတာ့ အနိ႒ာ႐ံု မေကာင္းတဲ့ အက်ဳိးေပး ျဖစ္တယ္။ မိမိက အခုလို အသိဉာဏ္ရိွတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းတတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ေဇာေတြက်ေတာ့ ဘာေဇာေတြ ေစာသြားပါသလဲ .. ကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာသြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက "ဝိပါက္အမွန္၊ ေဇာအျပန္"လို႔ ဆို႐ိုးျပဳၾကပါတယ္။

ဝိေပါက္ကေတာ့ အမွန္အတိုင္း ကိုယ္ဆိုးခဲ့လို႔ မေကာင္းတဲ့ ဆိုးက်ဳိးေတြႏွင့္ လာေတြ႕မေနဘူးလား ... ေတြ႕ရပါတယ္။ ယခု ပစၥဳပၸန္ဘဝမွာ ကိုယ္က ေကာင္းတဲ့ဘက္ကေန ႏွလံုးသြင္းတတ္တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ေဇာေတြက်ေတာ့ လာေဇာေတြ ေစာသြားပါသလဲ .. ကုသိုလ္ေဇာေတြ ေစာသြားပါတယ္။ ေနရာက်လိုက္တာ။ ႏွလံုးသြင္းတတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေယာနိေသာ မနသိကာရ အလြန္ပဲ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ နီးစြာေသာ အေၾကာင္း၊ အနီးဆံုး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာနိေသာမနသိကာရ အသင့္အတင့္ ႏွလံုးသြင္းမႈေတြလည္း ရိွေနၾကရပါတယ္။

ႏွလံုးသြင္းမႈဆိုတာ တစ္ခါတစ္ခါလည္း ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း မရေပဘူး။ အာ႐ံုေတြက သိပ္ျပင္းထန္လာတဲ့အခါ ၾကမ္းတမ္းလာတဲ့အခါ စြဲလမ္းစရာ သာယာစရာ အာ႐ံုေတြျဖစ္လုိ႔ သိပ္စြဲလမ္းမႈ ႏွစ္သက္မႈေတြ ျဖစ္လာတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ေလ ႏွလံုးမသြင္းႏိုင္ေတာ့ေပဘူး။ အျပင္းအထန္ ဝိသမေလာဘေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕တစ္ခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြေပါ့ေလ။ ယခု ေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔ေတာ့ အဲဒီဣ႒ာ႐ံုေတြေၾကာင့္ေတာ့ နွလံုးမသြင္းႏိုင္တာေတာ့ မရိွသေလာက္ နည္းၾကပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ေတာ့ အနိ႒ာ႐ံု ဆန္႔က်င္ဖက္ အာ႐ံုေတြ မျမင္ခ်င္တဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ မေတြ႕ခ်င္တဲ့ အာ႐ံုေတြ၊ အလြန္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ သြားေတြ႕ရတဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ခါ ႏွလံုးသြင္းလုိ႔ မရေတာ့ေပဘူး။ စိတ္ေတြ ေဒါမနႆေတြ မျဖစ္တတ္ပါဘူးလား ... ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမႈက တစ္ခါတစ္ခါလည္း ႏိုင္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါလည္း မႏိုင္ေပဘူး။ ဘာနဲ႔ႏုိင္ေအာင္ ကုစားရမလဲဆိုေတာ့ ႐ႈမွတ္မႈနဲ႔ ကုစားရမယ္။

႐ႈမွတ္မႈ႕က အႏိုင္ဆံုးျဖစ္ပံု

႐ႈမွတ္မႈကေတာ့ အႏိုင္ဆံုးပါပဲ။ ႐ႈမွတ္မႈေလး ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ဒီေဒါသ ေဒါမနႆေတြ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ဘူး။ 'စိတ္ဆိုးတယ္၊ စိတ္ဆိုးတယ္' 'စိတ္ညစ္တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္'ဟု ႐ႈရတယ္။ သမာဓိဉာဏ္ အားေကာင္းရင္ေတာ့ စိတ္ဆိုး စိတ္ညစ္တာေတြ ပ်က္ပ်က္သြားတာ ျမင္ရမယ္။ သမာဓိဉာဏ္က အားနည္းလုိ႔ရိွရင္လည္း မျမင္ရေပဘူး။ မျမင္ရေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား ႐ႈရမလဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ကာယမွာ ေရႊ႕ၿပီးေတာ့ ႐ႈရမယ္။ မိမိက စိတ္ကို႐ႈလုိ႔ မႏိုင္ရင္ ဘယ္ကို ေရႊ႕႐ႈရပါ့မလဲ ... ကိုယ္ကာယကို ေရႊ႕ၿပီးေတာ့ မွတ္ရမယ္။

ထိုင္လ်က္ဆိုရင္လည္း 'ထိုင္တယ္၊ ထိတယ္' 'ထိုင္တယ္၊ ထိတယ္' 'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္' 'ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္'လုိ႔ အမွတ္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ဒီေဒါသ ေဒါမနႆ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါေတာ့မလား .. မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ႏွစ္ခုၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လုိ႔ မရေပဘူး။ အမွတ္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေဒါသ ေဒါမနႆေတြ တဒဂၤ တဒဂၤ ကင္းျပတ္သြားတယ္။ ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္မသြားပါတယ္။

သြားလ်က္ဆုိလုိ႔ရိွရင္လည္း 'ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္' 'ဘယ္လွမ္းတယ္၊ ညာလွမ္းတယ္' 'ၾကြတယ္၊ ခ်တယ္' 'ၾကြတယ္၊ ခ်တယ္' 'ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္'လို႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဒီေဒါသ ေဒါမနႆေတြ ျဖစ္ေနတာ မရိွေတာ့ဘူး။ အမွတ္က မပယ္လုိက္ပါဘူးလား ... ပယ္လိုက္ပါတယ္။ ရပ္လ်က္နဲ႔ ဆိုရင္လည္း 'ရပ္တယ္၊ ရပ္တယ္'လုိ႔ မွတ္လိုက္တာနဲ႔ အမွတ္ျဖစ္သြားတာနဲ႔ ေဒါသ ေဒါမနႆေတြ ျဖစ္ခြင့္ မရေတာ့ေပဘူး။ ဝိပႆနာကေတာ့ မႏိုင္ပါဘူးလား ... ႏိုင္ပါတယ္။ အႏိုင္ဆံုးပဲ။ ေယာဂီမ်ားကေတာ့ ဝိပႆနာကို တကယ္အားကိုးၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အားကိုးရာအစစ္ ျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ့္ကိုယ္သည္သာ အားကိုးရာ အစစ္ျဖစ္ပံု

အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ၊
ေကာဟိ နာေထာ ပေရာ သိယာ။

အတၱာဟိ = မိမိသည္ပင္လွ်င္၊ အတၱေနာ = မိမိ၏ ၊ နာေထာ = ကိုးကြယ္ရာျဖစ္၏ ။ ပေရာ = သူတစ္ပါးသည္၊ ေကာဟိ = အဘယ္မွာလွ်င္၊ နာေထာ = ကိုးကြယ္ရာသည္၊ သိယာ = ျဖစ္ႏုိင္ပါအံ့နည္း။

ကိုယ့္ကိုယ္သည္သာ အားကိုးရာ အစစ္ျဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးဟာ မိမိရဲ႕ အားကိုးရာ ဘယ္မွာ ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ... ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုအားကိုးရမလဲ ... ျမတ္စြားဘုရားက မိန္႔ၾကားပါတယ္။ ကာယ၊ ေဝဒနာ၊ စိတၱ၊ ဓမၼတည္း ဟူေသာ သတိပ႒ာန္တရား(၄)ပါးက ပြားမ်ားေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားကိုးေနတာ ျဖစ္တယ္။ အားမကိုးရပါဘူးလား ... အားကိုးရပါတယ္။ အကုသိုလ္ဆိုတာ ရန္သူေတြ၊ ကုသိုလ္ေတြဆိုတာက မိတ္ေဆြေတြ၊ ေဆြမ်ဳိး မိဘေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္ေတြ ပယ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ကာယ၊ ေဝဒနာ၊ စိတၱ၊ ဓမၼေတြ မပြားမ်ားရပါဘူးလား ... ပြားမ်ားရပါတယ္။ အားကိုးရာ အစစ္ျဖစ္တယ္။ ေယာဂီမ်ား အားကိုးရာ အစစ္ကိုေတာ့ ရထားလုိ႔ ေနရာက်ၿပီး ျဖစ္တယ္။

ျဖစ္ခိုက္သိမွ သေဘာသိပံု

အဲဒီမွာ ႐ႈမွတ္ဖို႔ရာကေတာ့ မ်က္စိကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ ျမင္သိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ နားကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ ၾကားသိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ ႏွာေခါင္းကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ နံသိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ လွ်ာကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ စားသိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ ကိုယ္ကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ ထိသိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ စိတ္ကလည္း ႐ႈမွတ္ရမယ္၊ ၾကံသိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္မွာ။ အာ႐ံု(၆)ပါးက ဒြါရ(၆)ပါး အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာ လာတုိက္၍ ဝိညာဏ္ျဖစ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ႐ႈရမယ္။ မျဖစ္ဘဲနဲ႔ ႐ႈေနလုိ႔ေတာ့ မရေပဘူး။ ျဖစ္ခုိက္မွာ ႐ႈမွတ္ရမယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ျဖစ္ခိုက္႐ႈမွ၊ သဘာဝ၊ မုခ်သိရမည္ ။ သေဘာသိမွ၊ ဥဒယ၊ ဝယျမင္ႏုိင္သည္။

သေဘာသိမွ၊ ျဖစ္ပ်က္ ျမင္ႏုိင္ပံု

ျဖစ္ခိုက္ကို႐ႈမွ သဘာဝ - သေဘာေလးေတြကို သိရမယ္။ သေဘာကို သိမွ ဥဒယ-က ျဖစ္၊ ဝယ-က ပ်က္။ "ျဖစ္ပ်က္ကို သိမွ အနိစၥျမင္၊ အနိစၥျမင္မွ ဒုကၡထင္၊ ဒုကၡထင္မွ အနတၱျမင္၊ အနတၱျမင္ ၊ နိဗၺာန္ခြင္ ၊ ေျပးဝင္ဆိုက္ေရာက္သည္" ဆိုတဲ့အတိုင္း အနတၱဉာဏ္ေတြ ပိုင္သြားတဲ့အခါ ေယာဂီမ်ား ေကာင္းမႈေတြ ျပဳတုိင္း ျပဳတိုင္း ဆုေတာင္းခဲ့တဲ့ နိဗၺာန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္သြားတာပါပဲ။

မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္ လို႔ဆိုတဲ့အတုိင္း အစဥ္အတုိင္းေတာ့ မ်က္စိကစၿပီး ေဟာရမွာပါပဲ။ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ထူေထာင္ရတာေတာ့ ဘယ္ကေနစၿပီးေတာ့ ထူေထာင္ရပါသလဲဆိုရင္ ကာယကေနစၿပီး ထူေထာင္ေနရတယ္။ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ အား႐ိွထက္သန္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ မ်က္စိကလည္း ႐ႈလို႔ရ၊ နားကလည္း ႐ႈလို႔ရ၊ ႏွာေခါင္းကလည္း ႐ႈလုိ႔ရ၊ လွ်ာကလည္း ႐ႈလို႔ရ၊ ကိုယ္ကလည္း ႐ႈလုိ႔ရ၊ စိတ္ကလည္း ႐ႈလုိ႔ရတာ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေဟာၾကားတဲ့ အစဥ္အတိုင္း ႐ႈမွတ္ပံုေလးေတြကို အတိုခ်ဴပ္ေတာ့ ထည့္ၿပီးေတာ့ ေဟာရမွာျဖစ္တယ္။

မ်က္စိမွာ ႐ူပါ႐ံုအဆင္း လာတုိက္တဲ့အခါ တိုက္ခိုက္ေလးမွာ၊ ျမင္သိစိတ္ ျဖစ္ခိုက္ေလးမွာ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လို႔ပဲ မ႐ႈမွတ္ရပါဘူးလား ... ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ သာမန္ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ေတာ့ ျမင္တာကို 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္' လုိ႔႐ႈတာ ဘာမ်ား ထူးပါလိမ့္မလဲ ... ဝိပႆာနာ အေျခခံမ႐ိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ စိတ္မွာ ဒီလုိ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။

ဝိပႆနာ အေျခခံ႐ိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ေတာ့ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လို႔ ႐ႈရတာ အလြန္ ထူးျခားတာပါပဲ။ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္ ႐ႈရတယ္။ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္ ႐ႈလုိက္တဲ့အခါ ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ ေယာဂီမ်ားအေနနဲ႔ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္႐ႈဖို႔ရာ မခဲယဥ္းလွပါဘူး။ သာမန္ပုဂၢဳိလ္ေတြ အေနနဲ႔ေတာ့ ဘယ္လုိေျပာတဲ့ စကားလဲလုိ႔ေတာင္ ထင္သြားၾကတယ္။

စၾကႍေလွ်ာက္ေနတဲ့ ေယာဂီမွာ အမွတ္ေတြက ေကာင္းလုိ႔ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္လုိ႔ မွတ္ေနရာတြင္ ၾကြလုိက္တဲ့အခါ ေပါ့ေပါ့တက္သြားတာ၊ လွမ္းလိုက္တဲ့အခါ ေပါ့ေပါ့ၿပီးေတာ့ ေရြ႕သြားတာ၊ ခ်လုိက္တဲ့အခါ ေလးေလးၿပီးေတာ့ က်သြားတာ ျမင္ေန၍ အမွတ္ေတြ ေကာင္းေနခိုက္မွာ ေယာဂီအနားမွာ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားလိုက္တဲ့အခါ ေယာဂီနားက ျဖစ္သြားတာ ဘယ္သူပါလဲလို႔ ေမးလိုက္လွ်င္ လူတစ္ေယာက္ေတာ့ ျဖစ္သြားတာပဲ၊ ဘယ္သူလဲေတာ့ မသိပါဘူး၊ အမ်ဳိးသားလား၊ အမ်ဳိးသမီးလား၊ ကြဲမွ ကဲြျပားပါရဲ႕လား ... မကဲြျပားပါဘူး။

ျမင္လွ်င္ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ မတည္သြားပါဘူးလား ... တည္သြားပါတယ္။ ႐ႈမွတ္ေနေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားတာကိုေတာ့ သိလိုက္တယ္။ အမ်ဳိးသားလား၊ အမ်ဳိးသမီးလား၊ အရပ္က ျမင့္သလား၊ နိမ့္သလား၊ အသားက မဲသလား၊ ျဖဴသလား၊ သိမွ သိပါရဲ႕လား ... မသိပါဘူး။ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ တည္သြားတာ ျဖစ္တယ္။ ျမင္လွ်င္ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာဆိုတာ ေယာဂီမ်ားလို သမာဓိဉာဏ္ အေျခခံရိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အတြက္ေတာ့ သိပ္ေတာ့ မခက္လွပါဘူး။

ဒိေ႒ ဒိ႒မတၱံ ဘဝိႆတိ။
ဒိေ႒ = ျမင္အပ္ေသာ အဆင္း႐ူပါ႐ံု၌၊ ဒိ႒မတၱံ = ျမင္ကာမွ် ျဖစ္ေသာစိတ္သည္၊ ဘဝိႆတိ = ျဖစ္လတၱံ (ဝါ) ျမင္ခါမွ်မတၱမွာ တည္ေအာင္႐ႈရမည္ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ ဘဂဝါ = ျမတ္စြားဘုရားသည္၊ အေဝါစ = က႐ုဏာေရွ႕သြား ပညာအားျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ ပါေပသတည္း .... ။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။

႐ူပါ႐ံုအဆင္း မ်က္စိအၾကည္မွာ လာတုိက္တဲ့အခါ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လို႔ ျမင္ခါမွ်မတၱမွာပဲ တည္ေအာင္႐ႈရမယ္လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ျမင္ခါမတၱမွာ တည္ေအာင္ ႐ႈဖို႔ရာမွာ အဆင့္ဆင့္ ႐ႈရင္ေတာ့ ပိုၿပီး ျမင္ခါမွ်မတၱ တည္သြားႏိုင္ပါတယ္။

အမွတ္ေတြေကာင္းေနတဲ့ စၾကႋေလွ်ာက္ေနသည့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မွာ ျမင္စရာ ၾကည့္စရာတစ္ခုေပၚလာ၍ ၾကည့္ရေတာ့မယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္ ေရွးဦးစြာ ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အရင္ျဖစ္ေနတာ မထင္ရွားပါဘူးလား ... ထင္ရွားပါတယ္။ ထင္ရွားေနေတာ့ 'ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ၾကည့္ခ်င္တယ္'လို႔ မွတ္လို႔မရပါဘူးလား ... မွတ္လို႔ရပါတယ္။ ၾကည့္ခ်င္စရာ အာ႐ံုသည္ မိမိအတြက္ ဘာမွ် အက်ဳိးမရိွဘူးဆိုရင္ မၾကည့္ေတာ့ေပဘူး။ 'ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ၾကည့္ခ်င္တယ္'နဲ႔ပဲ ရပ္လို႔ရသြားတယ္။ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေပဘူး။

မၾကည့္မျဖစ္တဲ့ အာ႐ံုျဖစ္လို႔ ၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ 'ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ၾကည့္ခ်င္တယ္'လို႔ ေရွးဦးစြာ ႐ႈမွတ္ရပါတယ္။ ထုိ႔ေနာက္မွ ၾကည့္တဲ့ မ်က္လံုး အမူအရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အေပၚမ်က္ခြံက အေပၚသို႔တက္၊ ေအာက္မ်က္ခြံက ေအာက္သို႔က်၊ အတြင္းက အားယူေနတာကို 'ၾကည့္တယ္၊ ၾကည့္တယ္'လို႔ ႐ႈမွတ္ရေပတယ္။ (၃)ဆင့္ ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ ျမင္ခါမွ်မတၱ တည္ေအာင္ ႐ႈမွတ္လုိ႔ ရသြားၾကပါတယ္။

႐ႈမွတ္၍ ၾကည့္ရာတြင္ ကုသိုလ္(၃)မ်ဳိး ရရိွႏိုင္ပံု

'ၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ၾကည့္ခ်င္တယ္'လို႔ မွတ္ရတာက ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကို မွတ္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြ ရေပတယ္။ 'ၾကည့္တယ္၊ ၾကည့္တယ္'လုိ႔ ႐ႈမွတ္တဲ့ အခါက်ေတာ့ မ်က္လံုးအမူအရာ ကိုယ္ကာယကို ႐ႈမွတ္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြ ရေပတယ္။ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္'လုိ႔ ႐ႈမွတ္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ ျမင္ခါမွ်မတၱသေဘာကို ႐ႈမွတ္ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္အေနနဲ႔ ကုသိုလ္ေတြရေပတယ္။ ဤကဲ့သို႔ တစ္ခါၾကည့္လုိက္ရင္ ကုသိုလ္ေတြ (၃)မ်ဳိး ရရိွသြားႏို္င္ေပတယ္။

ဥပၸႏၷဳပၸႏၷာနံ သခၤါရာနံ ခယေမဝ ပႆတိ။
ဥပၸႏၷဳပၸႏၷာနံ = ျဖစ္တိုင္း ျဖစ္တိုင္းကုန္ေသာ၊ သခၤါရာနံ = သခၤါရတရား ႐ုပ္နာမ္ ႏွစ္ပါးတုိ႔၏ ၊ ခယေမဝ = ကုန္ျခင္းကိုသာလွ်င္၊ ပႆတိ = ႐ႈ၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္ မူခဲ့ပါေပသတည္း ... ။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။

ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ အက်ဥ္းခ်ဴပ္အားျဖင့္ ႐ုပ္တရား နာမ္တရား ႏွစ္ပါးပဲ ရိွပါတယ္။ အဲဒီ ႐ုပ္တရား နာမ္တရား ႏွစ္ပါးလံုးသည္လည္း ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုန္ပ်က္၊ ျဖစ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုန္ပ်က္သြားတာပါပဲ။ တစ္ခဏေလးေတာင္ မတည္ေပဘူး။ အဲဒီ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္တတ္တာဟာလည္း ဣေျႏၵထက္ေၾကာင္းတရား တစ္ပါးျဖစ္တယ္။ တရားေတြ ျမန္ျမန္ေတြ႕၊ တရားထူး တရားျမတ္ေတြ ျမန္ျမန္ရဖို႔ရာ ျဖစ္တယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ျဖစ္တိုင္း႐ုပ္နာမ္၊ ခ်ဴပ္ပ်က္ဟန္၊ ဧကန္႐ႈရမည္။

႐ုပ္တရား နာမ္တရားႏွစ္ပါးလံုး ကုန္ပ်က္ ခ်ဴပ္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ၿပီး ႐ႈမွတ္တတ္တာဟာလည္း ဣေျႏၵထက္ေၾကာင္း တရားေတြတက္ေၾကာင္း တစ္ပါးျဖစ္ေပတယ္။ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္၊ ၾကြတယ္၊ လွမ္းတယ္၊ ခ်တယ္ဟု ႐ႈမွတ္ေနတဲ့အခါမွာ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကုိ စိတ္ကို ညြတ္ၿပီးေတာ့ ႐ႈမွတ္ေပးရမယ္။ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ ႐ႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ႐ႈမွတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေဖာင္းတာေလး မရိွေတာ့ေပဘူး။ ပိန္တယ္လုိ႔ ႐ႈမွတ္ရတာ အသစ္လား ... အေဟာင္းလား .. အသစ္ပဲ ျဖစ္ေပတယ္။ ႐ႈမွတ္ၿပီးတာနဲ႔ ကုန္သြားၿပီး ပ်က္သြားတာကို သိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ကို စူးစိုက္ထားရမယ္။ ကုန္ပ်က္တဲ့ဘက္ကို စိတ္ကို ညြတ္ထားရေပတယ္။

ဆက္ရန္ .... အာရမၼဏ ၂(ဃ)သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ခ)

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(ခ)

တေယာဥပမာ

ဥပမာအားျဖင့္ အ႒ကထာဆရာေတြက၊ ထိုထိုဆရာေတြက၊ ပညာရိွပုဂၢိဳလ္ေတြက ဖြင့္ျပၾကတယ္။ အတိုက္ဓာတ္ရယ္၊ အခံဓာတ္ရယ္၊ အပြင့္ဓာတ္ရယ္ ျဖစ္ေပၚေနပံု ဥပမာႏွင့္ ျပၾကတယ္။ တေယာႀကိဳးရယ္၊ တေယာတံရယ္၊ တေယာ၏ အသံရယ္ .ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးပါလဲ ... သံုးမ်ဳိးပါ။ တေယာတံနဲ႔ အတိုက္ဓာတ္ အာ႐ံု(၆)ပါးနဲ႔ တူတယ္။ တေယာႀကိဳးႏွင့္ အခံဓာတ္ အၾကည္ဓာတ္ (၆)ျဖာႏွင့္ တူတယ္။ တေယာ၏ အသံႏွင့္ အပြင့္ဓာတ္ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ႏွင့္တူတယ္။

တေယာႀကိဳးရယ္၊ တေယာတံရယ္၊ တေယာ၏ အသံရယ္ ရိွေနသကဲ့သို႔ မိမိတုိ႔ သႏၲာန္မွာလည္း ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီဝိညာဏ္(၆)ပါးျဖစ္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကေလးမွာ ဝိပႆနာ႐ႈရတာ ျဖစ္တယ္။ ႐ႈလုိ႔ရတာပါပဲ။ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္' 'ၾကားတယ္၊ၾကားတယ္' 'နံတယ္၊နံတယ္' 'စားတယ္၊ စားတယ္' 'ထိတယ္၊ ထိတယ္' 'ၾကံစည္တယ္၊ စိတ္ကူးတယ္'လို႔ ႐ႈလုိ႔မရပါဘူးလား .. ႐ႈလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ခိုက္ကေလးမွာ ပစၥဳပၸန္တည့္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္တယ္။ ႐ႈလို႔ရသြားၿပီးဆိုရင္ေတာ့ ေယာဂီမ်ား ေအာင္ျမင္သြားၿပီ ျဖစ္တယ္။

ေနာက္တစ္နည္း ထင္ရွားေအာင္ ဥပမာအားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ မီးျခစ္ဆံရယ္၊ မီးျခစ္ဘူးရယ္၊ မီးေတာက္ကေလးရယ္ ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိးပါလဲ ... သံုးမ်ဳိးပါ။ မီးျခစ္ဆံထဲမွာလည္း မီးေတာက္ကေလး မရိွေသးဘူး၊ မီးျခစ္ဘူးထဲမွာလည္း မီးေတာက္ကေလး မရိွေသးဘူး၊ မီးျခစ္ဆံႏွင့္ မီးျခစ္ဘူးကို ခတ္လိုက္တဲ့အခါက်မွ မီးေတာက္ကေလး ျဖစ္လာပါတယ္။ မီးျခစ္ဆံက အတိုက္ဓာတ္၊ မီးျခစ္ဘူးက အခံဓာတ္၊ မီးေတာက္ကေလးက အပြင့္ဓာတ္ပါ။ သိပ္ထင္ရွားတယ္။

ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေနတာ အဲဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဘာကေလးႏွင့္တူပါသလဲ .. မီးေတာက္ကေလးႏွင့္ တူပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္သြားတာပဲ။ အဲဒီပြင့္သြားတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ 'ျမင္တယ္၊ ျမင္တယ္' 'ၾကားတယ္၊ၾကားတယ္' 'နံတယ္၊နံတယ္' 'စားတယ္၊ စားတယ္' 'ထိတယ္၊ ထိတယ္' 'ၾကံစည္တယ္၊ စိတ္ကူးတယ္'လို႔ မမွတ္ရပါဘူးလား .. မွတ္ရေပတယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈဖို႔ရာ အခ်က္အခ်ာေတြပါပဲ။

အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာကို ဒြါရဟူ၍လည္း ေခၚဆိုပံု

အဲဒီအၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာကို စာေပက်မ္းဂန္ေတြမွာ ဒြါရလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ စကၡဳဒြါရ = မ်က္စိေပါက္၊ ေသာတဒြါရ = နားေပါက္၊ ဃာနဒြါရ = ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ဇိဝွါဒြါရ = လွ်ာေပါက္၊ ကာယဒြါရ = ကိုယ္ေပါက္၊ မေနာဒြါရ = စိတ္အေပါက္တုိ႔ကို ဒြါရလို႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဒြါရလုိ႔ ေခၚရသလဲဆိုေတာ့ တံခါးနဲ႔ တူလို႔ပဲ။

ေဒြ ဇနာ အရ ႏၲိ ဂစၧ ႏၲိ ဧတၳာဟိ ဒြါရံ။

ေဒြ ဇနာ = ႏွစ္ေယာက္ကုန္ေသာ သူတို႔သည္၊ ဧတၳ = ဤေနရာ၌၊ အရ ႏၲိ ဂစၧ ႏၲိပဝတၱႏၲိ = ျဖစ္တတ္ကုန္၏ ။ ဣတိတသၼာ = ထုိသို႔ ႏွစ္ေယာက္ေသာသူတုိ႔၏ ျဖစ္ရာ႒ာန ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊ ဒြါရံ = ဒြါရမည္၏ (ဝါ) တံခါးမည္၏ ။

တံခါးဆိုတာ လူႏွစ္ေယာက္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္ရာ႒ာန။ ဝင္တဲ့သူကလည္း ဒီတံခါးကပဲ မဝင္ရပါဘူးလား ... ဝင္ရပါတယ္။ ထြက္ေတာ့ေကာ ဒီတံခါးကပဲ ထြက္တယ္။ ထြက္သူ ဝင္သူ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ရာ ႒ာနကို တံခါးလုိ႔ ေခၚပါတယ္။

စကၡဳဒြါရ - မ်က္စိတည္းဟူေသာတံခါး၊ ေသာတဒြါရ - နားတည္းဟူေသာတံခါး၊ ဃာနဒြါရ - ႏွာေခါင္းတည္းဟူေသာတံခါး၊ ဇိဝွါဒြါရ - လွ်ာတည္းဟူေသာတံခါး၊ ကာယဒြါရ - ကိုယ္တည္းဟူေသာတံခါး၊ မေနာဒြါရ - စိတ္တည္းဟူေသာတံခါး။ ဒီတံခါးေတြကလည္း ဒီအတို္င္းပါပဲ။ စိတ္ဝိညာဏ္ေတြ ထြက္ရာဝင္ရာ ေနရာ႒ာနျဖစ္တယ္။ စကၡဳဒြါရ - မ်က္စိတံခါးက ျမင္သိစိတ္ကေလး ထြက္ရာဝင္ရာ ျဖစ္တယ္။ ျမင္သိစိတ္ကေလး ျဖစ္တာလည္း ဒီမ်က္စိအၾကည္ စကၡဳဒြါရမွာပဲ ျဖစ္လိုက္တယ္။ ပ်က္သြားတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ဒီမ်က္စိအၾကည္ စကၡဳဒြါရမွာပဲ ပ်က္သြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေလးကို ျမင္ေအာင္႐ႈႏိုင္ရမယ္လို႔ ဆိုလုိပါတယ္။ ျဖစ္တာကိုလည္း ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ရမယ္။ ပ်က္သြားတာကိုလည္းပဲ ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏို္င္ရပါမယ္။ ႐ႈႏို္င္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေယာဂီမ်ား ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ။ မ႐ႈႏိုင္ေသးရင္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ေသးေပဘူး။ မ်က္စိက မေအာင္ျမင္ေသးဘူးလို႔ ဆိုရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။

နားအၾကည္ကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ၾကားသိစိတ္ကေလး ျဖစ္တဲ့အခါလည္း ဒီနားအၾကည္ = ေသာတဒြါရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ပ်က္သြားတဲ့အခါမွာလည္း ေသာတဒြါရ = နားအၾကည္ေပၚမွာပဲ ပ်က္သြားတယ္။ ဖ်တ္ခနဲဆို ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲဆို ပ်က္သြားတာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာေလးကို မီေအာင္ ႐ႈႏိုင္ရင္ေတာ့ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ေအာင္ျမင္ပါၿပီ။

ဥဒယဗၺယဉာဏ္ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ 'ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္'လုိ႔ မွတ္လိုက္လို႔ရိွရင္ ၾကားသိစိတ္ကေလးက ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြား၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ေပ်ာက္သြားတာ အနည္းငယ္ ထင္ရွားလာတယ္။ သမာဓိဉာဏ္မ်ား ရင့္က်က္လာၿပီးေတာ့ ဥဒယဗၺယဉာဏ္ အရင့္ပိုင္းသို႔ ေရာက္လာရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေတြ ထင္ရွားတယ္။ ေနာက္ဘဂၤဉာဏ္သို႔ ေရာက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ျဖစ္တာကေတာ့ မထင္ရွားေတာ့ေပဘူး။ ပ်က္ပ်က္သြားတာပဲ ထင္ရွားတယ္။ ၾကားတယ္၊ ၾကားတယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္ ၾကားသိစိတ္ကေလး ကုန္ပ်က္သြားတာ ေယာဂီေဟာင္းမ်ား သမာဓိဉာဏ္ ရင့္က်က္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျမင္ၾကပါတယ္။ ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

ၾကားသိစိတ္ ျဖစ္ရာ ပ်က္ရာ ဌာနျဖစ္လို႔ ေသာတဒြါရလို႔ ေခၚရတယ္။ တံခါးဟာ လူႏွစ္ေယာက္တုိ႔၏ ထြက္တဲ့လူႏွင့္ ဝင္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္တုိ႔၏ ျဖစ္ရာဌာနကို တံခါးေခၚရသကဲ့သို႔ ျမင္သိစိတ္၊ ၾကားသိစိတ္တုိ႔၏ ျဖစ္ရာ ပ်က္ရာဌာနကို စကၡဳဒြါရ ၊ ေသာတဒြါရလို႔ မေခၚရပါဘူးလား ... ေခၚရပါတယ္။ ဃာနဒြါရလည္း ဒီအတိုင္း၊ ဇိဝွါဒြါရလည္း ဒီအတိုင္း၊ ကာယဒြါရလည္း ဒီအတုိင္း၊ မေနာဒြါရလည္း ဒီအတိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာ၊ ဒြါရ(၆)ပါးဟာ ဝိညာဏ္(၆)ပါးတုိ႔ရဲ႕ ျဖစ္ရာပ်က္ရာ ေနရာဌာန ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ကို ဒြါရလုိ႔လည္း ေခၚရတယ္။

ပကတိေသာ တံခါးကႀကီးမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ဝင္ရာထြက္ရာဌာန ျဖစ္သလုိ ဒြါရ(၆)ပါးဟာလည္း ဝိညာဏ္(၆)ပါးရဲ႕ ျဖစ္ရာပ်က္ရာ ေနရာဌာန ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ျဖစ္တာ ပ်က္တာကို မီေအာင္႐ႈႏိုင္ရင္ေတာ့ ေနရာက်သြားပါၿပီ။ အဲဒီ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ ႏွလံုးသြင္းႏိုင္တယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္လည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးမသြင္းႏုိင္ဘူးဆိုလို႔ရိွရင္ ကုသိုလ္ မျဖစ္ေတာ့ ဘာျဖစ္မလဲ .. အကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။

ဒီဒြါရ - အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာေတာ့ အာ႐ံု(၆)ပါးက အျမဲတမ္း တုိက္မေနဘူးလား .. တိုက္ေနပါတယ္။ အျမဲတမ္း တိုက္ေနတယ္။ တိုက္လိုက္လို႔ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ခိုက္မွာ ႏွလံုးသြင္းမႈ ျဖစ္ရင္လည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိပႆနာ ႐ႈႏိုင္မယ္ဆိုလို႔ရိွရင္လည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ႏွလံုးလည္း မသြင္းႏိုင္ဘူး၊ ဝိပႆနာလည္း မ႐ႈႏိုင္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘာျဖစ္ပါမလဲ ... အကုသိုလ္ျဖစ္မွာပါ။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ေတြ ဒီဒြါရေတြကပဲ မျဖစ္ေနပါဘူးလား ... ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီဌာနေတြကပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အကုသိုလ္ခ်ည္းပဲ ျဖစ္တာမ်ားေနရင္ေတာ့ ေနရာက်မွ က်ပါ့မလား .. ေနရာမက်ပါ။ လူျဖစ္ရက်ဳိး မနပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္မ်ားမ်ား ျဖစ္ဖို႔ရာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ ႏွလံုးသြင္းမႈလည္း ရိွရမယ္။ ႐ႈမွတ္မႈလည္း ရိွရမယ္။

ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ ႐ႈမွတ္မႈ ျပဳပါက ကုသိုလ္ျဖစ္ပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ ႐ႈမွတ္မႈ၊ ျပဳက ကုသလာ။

ႏွလံုးသြင္းတတ္မယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္လည္း၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ ရိွမယ္ဆိုလို႔ ရိွရင္လည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါမွာ ႐ႈမွတ္မႈရိွမယ္ဆိုလို႔ ရိွရင္လည္း ဝိပႆနာကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္(၂)ပါးကုိေတာ့ သိထားရၿပီ ျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္ျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္(၂)ပါးကိုလည္း သိထားသင့္ပါတယ္။

ႏွလံုးသြင္းမႈ၊ ႐ႈမွတ္မႈ မျပဳပါက အကုသိုလ္ ျဖစ္ပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ႏွလံုးမသြင္း၊ ႐ႈမွတ္ကင္း၊ ျဖစ္ျခင္းအကုသာ။

ႏွလံုးလည္း မသြင္းဘူး၊ ႏွလံုးလည္း မသြင္းတတ္ဘူး၊ ႐ႈမွတ္မႈလည္း မရိွဘူး၊ ႐ႈမွတ္မႈလည္း မတတ္ဘူးဆိုရင္ ထုိပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ဘာေတြျဖစ္တာ မ်ားေနပါ့မလဲ ... အကုသိုလ္ေတြျဖစ္တာ မ်ားေနပါတယ္။ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္တာ မ်ားေနရင္ေတာ့ လူျဖစ္ရက်ဳိးေကာ မနပ္ေတာ့ဘူး။

ဒုတိယဘဝအတြက္ ယုတ္နိမ့္ရာဘံုဘဝသို႔ ေရာက္သြားဖို႔သာ ရိွေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရးႀကီးပါတယ္။ အာ႐ံု(၆)ပါးက ဒြါရ(၆)ပါး အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာ လာၿပီးေတာ့ တိုက္တဲ့အခါ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ခိုက္မွာ ႏွလံုးသြင္းတတ္ ႐ႈမွတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ အားထုတ္ၿပီးေတာ့ ေနၾကရတာျဖစ္တယ္။

အာရဒၶဝီရိေယာ ဝိဟရတိ
အကုသလာနံ ဓမၼာနံ ပဟာနယ
ကုသလာနံ ဓမၼာနံ ဥပသမၸဒါယ

အာရဒၶဝီရိေယာ = အားထုတ္အပ္ေသာ လံု႔လဝီရိယရိွသည္ျဖစ္၍၊ ဝိဟရတိ = ေနရ၏ ။ အကုသလာနံ ဓမၼာနံ = အကုသိုလ္တရားတုိ႔ကို၊ ပဟာနာယ = ပယ္ျခင္းငွာ၊ ကုသလာနံ ဓမၼာနံ = ကုသိုလ္တရားတုိ႔ကို၊ ဥပသမၸဒါယ = ျပည့္စံုေစျခင္းငွာ၊ အာရဒၶဝီရိေယာ = အားထုတ္အပ္ေသာ လံု႔လဝီရိယရိွသည္ျဖစ္၍၊ ဝိဟရတိ = ေနရ၏ ၊ (ဝါ) ေနရမယ္။ ဣတိ = ဤသို႔၊ ဘဂဝါ = ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ အေဝါစ = က႐ုဏာေရွ႕သြားပညာအားျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း ... ။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။

မိမိတို႔ကို ဒုကၡေပးတတ္တဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြကို ပယ္ဖို႔ရာ ကုသိုလ္တရားေတြ ျပည့္စံုလာေစဖို႔ရာ၊ ျပည့္စံုေစဖို႔ရာ အားထုတ္ၿပီးေတာ့ ေနၾကရမယ္။ ဘယ္သူ မိန္႔ၾကားတာပါလဲ .. ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔ၾကားတာျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ပဲ သတိထားစရာျဖစ္တယ္။ အကုသိုလ္တရားေတြ ပယ္ႏိုင္ရေအာင္ ကုသိုလ္တရားေတြကုိ ျပည့္စံုလာရေအာင္ အားထုတ္ၿပီးေတာ့ ေနၾကရမယ္။ ဘယ္လုိေနရမလဲ ဆိုပါလွ်င္ ႏွလံုးသြင္းမႈ ရိွရမယ္။ ႐ႈမွတ္မႈ ႐ိွရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။

ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူး ဆိုလို႔ရိွရင္ အကုသိုလ္ျဖစ္တာ သိပ္ထင္ရွားတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုေတြ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္တည္းဟူေသာ အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာ လာတုိက္တယ္။ အဆင္းေကာင္းေကာင္း အနံ႔ေကာင္းေကာင္း အသံေကာင္းေကာင္း အရသာေကာင္းေကာင္း အေတြ႕အထိေကာင္းေကာင္း အာ႐ံုေကာင္းေကာင္းေတြ မ်က္စိ နား ႏွာ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္မွာ လာတိုက္တယ္။ ႏွလံုးမသြင္းတတ္ဘူးဆိုရင္ အလြန္ႏွစ္သက္ သာယာစဲြလမ္းတဲ့ သေဘာေတြ မျဖစ္ပါဘူးလား .. ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာဘဆိုတဲ့ အကုသိုလ္ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္တဲ့အာ႐ံုေတြ မျမင္ခ်င္တဲ့ အဆင္းေတြ၊ မၾကားခ်င္တဲ့ အသံေတြ၊ မေတြ႕ခ်င္တဲ့ အေတြ႕ေတြ၊ ဆန္႔က်င္ဘက္ အာ႐ံုေတြနဲ႔ လာေတြ႕ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ႏွလံုးမသြင္းတတ္လို႔ရိွရင္ ေဒါမနႆ ေဒါသေတြျဖစ္ၾကတယ္။ အကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ၾကပါဘူးလား... ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႏွလံုးမသြင္းတတ္လုိ႔ရိွရင္ေတာ့ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါမွာ ေလာဘ၊ မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါက်ေတာ့ ေဒါသ ေဒါမနႆ အကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။

ေကာင္းတဲ့ ဣ႒ာရံု၌ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းပံု

ေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ဘယ္လုိႏွလံုးသြင္းရမလဲ .. မလုိအပ္ပါဘူးလား ... လုိအပ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဣ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့အခါ ဘယ္လုိႏွလံုးသြင္းရပါ့မလဲဆိုရင္ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေတြနဲ႔ မိမိလာေတြ႕ေနတာ မိမိအတိတ္ဘဝေတြက ေကာင္းခဲ့လုိ႔လား ... မေကာင္းခဲ့လုိ႔လား ... ေကာင္းခဲ့လုိ႔ပါ။ ေကာင္းတဲ့ ကုသိုလ္တရားေတြ ျပဳခဲ့လုိ႔၊ ေကာင္းတဲ့ ကုသိုလ္ကံေတြ ျပဳခဲ့လုိ႔ ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံု အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနရတာ ျဖစ္တယ္။

ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အနာဂတ္ဘဝေတြမွာလည္း ဒီလို ေကာင္းတဲ့ အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီးေတာ့ အေကာင္းျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို ေရာက္သြားဖို႔ရာ မလုိအပ္ပါဘူးလား ... လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္တရားေတြ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကို ေရွ႕ကထက္ပိုၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ္။ အားထုတ္မွ ေတာ္မယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္တာနဲ႔ ကုသိုလ္ျဖစ္မသြားပါဘူးလား .... ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေရွ႕က မိမိေကာင္းခဲ့လို႔ ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတာျဖစ္တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာလည္း ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေတြနဲ႔ ေတြ႕ဖုိ႔ရာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတိုင္ေအာင္ ေရာက္သြားဖို႔ရာ ေကာင္းတဲ့ကုသိုလ္ေတြ ျပဳမွေတာ္မယ္လို႔ ႏွလံုးသြင္းလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကုသိုလ္မျဖစ္သြားပါဘူးလား ... ကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံု၌ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ႏွလံုးသြင္းပံု

မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခါ မျမင္ခ်င္တာေတြ၊ မၾကားခ်င္တာေတြ၊ မေတြ႕ခ်င္တာေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့အခါ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိမ်ား ႏွလံုးသြင္းရပါ့မလဲဆိုေတာ့ ဒီမေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြနဲ႔ မိမိေတြ႕ေနရတာ မိမိအတိတ္ဘဝမ်ားက ေကာင္းခဲ့လို႔လား ... မေကာင္းခဲ့လုိ႔လား ... မေကာင္းခဲ့လုိ႔ပါ။ မေကာင္းခဲ့လုိ႔ ဒီလုိ အနိ႒ာ႐ံုေတြ၊ မေကာင္းက်ဳိးေတြနဲ႔ လာေတြ႕ေနရတာလုိ႔ ဒီလုိသိသြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မသက္သာသြားပါဘူးလား ... သက္သာသြားပါတယ္။

မေကာင္းတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြကို ဘာနဲ႔မ်ား ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါ့မလဲ .. မေကာင္းတာေတြနဲ႔ေတာ့ မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ေပဘူး။ စိတ္ေတြ ညစ္ႏြမ္းၿပီး အကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ ေက်ာ္မွ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္ပါ့မလား .. မေက်ာ္လြန္ႏို္င္ပါဘူူး။ ဘာနဲ႔ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ ကုသိုလ္တရားေတြနဲ႔ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တယ္။ ကုသိုလ္တရားနဲ႔မွ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္တယ္လို႔ သိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုသိုလ္တရားေတြကို ေရွးကထက္ ဆထက္ထမ္းပိုး တုိးၿပီးေတာ့ ျပဳလုပ္မွ ေတာ္မယ္လုိ႔ ႏွလံုးသြင္းလိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘာျဖစ္သြားပါသလဲ ... ကုသိုလ္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဆက္ရန္ .... အာရမၼဏ - ၂(ဂ) သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(က)

အာရမၼဏပစၥည္း - ၂(က)

၁၃၅၃-ခု၊ ဝါေခါင္လဆန္း(ဂ)ရက္ေန႔၊ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ ေဟာၾကားမည့္ တရားေတာ္က ပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္လာ အာရမၼဏပစၥည္း တရားေတာ္ျဖစ္တယ္။

အာရမၼဏပစၥေယာတိ -
  • ႐ူပါယတနံ စကၡဳဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • သဒၵါယတနံ ေသာတဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • ဂႏၶာယတနံ ဃာနဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • ရသာယတနံ ဇိဝွါဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • ေဖာ႒ဗၺာယတနံ ကာယဝိညာဏဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • ႐ူပါယတနံ သဒၵါယတနံ ဂႏၶာယတနံ ရသာယတနံ ေဖာ႒ဗၺာယတနံ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • သေဗၺ ဓမၼာ မေနာဓာတုယာ တံသမၸယုတၱကာနဥၥ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။
  • ယံ ယံ ဓမၼံ အာရဗ႓ ေယ ေယ ဓမၼာ ဥပၸဇၨႏၲိ စိတၱေစတသိကာ ဓမၼာ၊ ေတ ေတ ဓမၼာ ေတသံ ေတသံ ဓမၼာနံ အာရမၼဏပစၥေယန ပစၥေယာ။

ယံ ယံ ဓမၼံ = အၾကင္အၾကင္ အာ႐ံု(၆)ပါး ပစၥည္းတရားကို၊ အာရဗ႓ = အာ႐ံုျပဳ၍၊ ေယ ေယ ဓမၼာ = အၾကင္အၾကင္သို႔ေသာ သေဘာရိွကုန္ေသာ အာရမၼဏိက ပစၥယုပၸန္တရားတုိ႔သည္၊ ဥပၸဇၨႏၲိ = ျဖစ္ကုန္၏ ။ စိတၱ ေစတသိကာ = စိတ္ေစတသိက္ ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ဓမၼာ = အာရမၼဏ ပစၥယုပၸန္တရားတို႔သည္၊ ဥပၸဇၨႏၲိ = ျဖစ္ကုန္၏ ။ ေတ ေတ ဓမၼာ = ထုိထုိအာ႐ံု(၆)ပါး ပစၥည္းတရားတို႔သည္၊ ေတသံ ေတသံ ဓမၼာနံ = ထုိထို အာရမၼဏိက ပစၥယုပၸန္တရားတုိ႔အား၊ အာရမၼဏပစၥေယန = အာရမၼဏပစၥယသတၱိျဖင့္၊ ပစၥေယာ+ဥပကာရေကာ = ေက်းဇူးျပဳသည၊္ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ ဘဂဝါ = ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ အေဝါစ = ဂ႐ုဏာေရွ႕သြား ပညာအားျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း ... ။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ပါဘုရား။

ပစၥည္း = ပစၥဳပၸန္, အတိတ္, အနာဂတ္ျဖစ္ေသာ စိတ္ ၈၉-ပါး၊ ေစတသိက္ ၅၂-ပါး၊ ႐ုပ္ ၂၈-ပါး၊ ကာလဝိမုတ္ျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္၊ ပညတ္ဟူေသာ အာ႐ံု (၆)ပါး။

ပစၥယုပၸန္ = စိတ္ ၈၉-ပါးႏွင့္ ေစတသိက္ ၅၂-ပါး။

ပစၥယသတၱိ = ႀကိဳးတန္းႏွင့္ ေတာင္ေဝွး အစရိွသည္တို႔သည္ မစြမ္းမသန္ေသာသူတို႔အား ဆြဲတြယ္ေထက္တည္ရန္ ေက်းဇူးျပဳသကဲ့သို႔ အတိတ္, အနာဂတ္, ပစၥဳပၸန္ အာ႐ံု (၆)ပါးတို႔သည္ အသီးသီး မိမိတို႔ႏွင့္ဆိုင္ရာ စိတ္၊ ေစတသိက္တုိ႔အား ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ အာရမၼဏသတၱိျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳ၏။

(သၿဂႋဳဟ္ဆိုင္ရာ မွတ္သားဖြယ္)

အာရမၼဏသတၱိ - ဟူသည္ ... ဖူးပြင့္ေဝဆာေသာ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ၌ လူတို႔ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္သကဲ့သို႔ ႐ူပါ႐ံုစေသာ အာ႐ံု (၆)ပါးတို႔သည္လည္း စိတ္ ေစတသိက္တုိ႔၏ ႏွစ္သက္ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အာ႐ံုႏွင့္ကင္း၍ ျဖစ္ၾကေသာ စိတ္ ေစတသိက္တရား မည္သည္ မရိွၾကပါ။ စိတ္ ေစတသိက္တုိင္း ႐ူပါ႐ံုစေသာ အာ႐ံုတစ္ခုခုကို အမွန္ပင္ အာ႐ံုျပဳၾကရပါတယ္။ အဲဒီလို စိတ္ ေစတသိက္တရားတို႔က ႐ူပါ႐ံုစေသာ အာ႐ံုတို႔အေပၚ၌ မခြဲႏိုင္၊ မခြါႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေမြ႕ေလ်ာ္ဖြယ္ရာကို ေဆာင္တတ္ေသာ ဆြဲငင္အား သတၱိထူးကို "အာရမၼဏသတၱိ" လုိ႔ ေခၚပါတယ္။
ထုိအာရမၼဏ-ဟူေသာ ပါဠိသဒၵါမွ 'အာ႐ံု' ဟူသည့္ ျမန္မာေဝါဟာရ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။

အာ႐ံု (၆)ပါးဟူသည္ကား ...
  • ၁။ ႐ူပါ႐ံု = အဆင္း ။ တရားကိုယ္မွာ 'ဝဏၰ' အဆင္း ျဖစ္ပါတယ္။
  • ၂။ သဒၵါ႐ံု = အသံ ။ တရားကိုယ္မွာ 'သဒၵ' အသံ ျဖစ္ပါတယ္။
  • ၃။ ဂႏၶာ႐ံု = အနံ႔ ။ တရားကိုယ္မွာ 'ဂႏၶ' အန႔ံ ျဖစ္ပါတယ္။
  • ၄။ ရသာ႐ံု = အရသာ ။ တရားကိုယ္မွာ 'ရသ' အရသာ ျဖစ္ပါတယ္။
  • ၅။ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု = အထိအေတြ႕ ။ တရားကိုယ္မွာ ပထဝီ, ေတေဇာ, ဝါေယာ-ဟူေသာ ဓာတ္ ၃-ပါးသာလွ်င္ျဖစ္ေသာ အထိအေတြ႕ 'ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု' ျဖစ္ပါတယ္။
  • ၆။ ဓမၼာ႐ံု = ပသာဒ႐ုပ္ ၅-ပါး၊ သုခုမ႐ုပ္ ၁၆-ပါး၊ စိတ္ ၈၉-ပါး၊ ေစတသိက္ ၅၂-ပါး၊ နိဗၺာန္၊ ပညတ္တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
အာ႐ံု ႏွင့္ ကာလ
  • ႐ူပါ႐ံု, သဒၵါ႐ံု၊ ဂႏၶာ႐ံု၊ ရသာ႐ံု၊ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတုိ႔ကား ျမင္ႏိုင္၊ ၾကားႏိုင္၊ နံႏိုင္၊ စားသိႏိုင္၊ ထိသိႏို္င္ေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းသည့္ ၾသဠာရိက႐ုပ္ (႐ုပ္ၾကမ္း)မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
  • ဓမၼာ႐ံု ပါဝင္ေသာ ပသာဒ႐ုပ္ (ဝါ) အၾကည္ဓာတ္ ၅-ပါးႏွင့္ သုခုမ႐ုပ္ (ဝါ) သိမ္ေမြ႕ေသာ႐ုပ္ ၁၆-ပါးတုိ႔ကား မျမင္ႏုိင္ မထိေတြ႕ႏိုင္ေသာ ႐ုပ္ႏုမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
  • ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားတို႔ကား 'ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္' (ျဖစ္-တည္-ပ်က္) အစီအစဥ္အရ ခဏျဖစ္၍ ခဏပ်က္လ်က္ ႐ိွၾကပါတယ္။
  • ျဖစ္ေပၚ၍ မခ်ဴပ္ခင္ 'ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္' အားျဖင့္ အထင္အ႐ွားရိွခိုက္ အာ႐ံုကို 'ပစၥဳပၸန္' အာ႐ံုဟု ေခၚတယ္။
  • 'ဥပါဒ္-ဌီ-ဘင္' ေစ့၍ ခ်ဴပ္ေလၿပီးေသာ အာ႐ံုကို 'အတိတ္' အာ႐ံုဟု ေခၚပါတယ္။
  • အေၾကာင္းညီညြတ္လွ်င္ ဧကန္ ျဖစ္ေပၚမည့္ အာ႐ံုကို 'အနာဂတ္' အာ႐ံုဟု ေခၚပါတယ္။
  • ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆိုခဲ့ၿပီးေသာ ႐ုပ္-စိတ္-ေစတသိက္တုိ႔သည္ အတိတ္-ပစၥဳပၸန္-အနာဂတ္ ဟူ၍ ကာလ ၃-ပါးစီ ႐ိွၾကပါတယ္။
  • ဓမၼာ႐ံု၌ အက်ဳံးဝင္ေသာ ပညတ္အာ႐ံုႏွင့္ နိဗၺာန္အာ႐ံုတုိ႔မွာ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ ဟူသည့္ ကာလ ၃-ပါးမွ ကင္းလြတ္ေနေသာ 'ကာလဝိမုတ္' အာ႐ံုမ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။
----------
မေနာဓာတ္ - အရကား ... ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္းႏွင့္ သမၸဋိစၧဳိန္း ၂-ပါး၊ ေပါင္း ၃-ပါးတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
  • ပဥၥဒြါရာဝဇၨန္းစိတ္ = ပဥၥဒြါရ (တံခါးငါးေပါက္)ဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ မ်က္စိ, နား, ႏွာ, လွ်ာ, ကိုယ္တုိ႔၌ ထင္လာသည့္ အာ႐ံု (၅)ပါးကို ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းတတ္ေသာစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
  • သမၸဋိစၧိဳန္းစိတ္ = အာ႐ံု (၅)ပါးကို လက္ခံယူႏိုင္ေသာစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသလဝိပါက္ ဥေပကၡာသဟဂုတ္ သမၸဋိစၧိဳန္းစိတ္ ၁-ပါး၊ အဟိတ္ကုသလဝိပါက္ ဥေပကၡာသဟဂုတ္ သမၸဋိစၧိဳန္းစိတ္ ၁-ပါး၊ ေပါင္း ၂-ပါး ရိွပါတယ္။ သမၸဋိစၧဳိန္းေဒြ-ဟုလည္း ေခၚပါတယ္။
ဓမၼာနဥၥ - အရကား ... သဗၺစိတၱသာဓာရဏေစတသိက္ ၇-ပါးႏွင့္ ဝိတက္, ဝိစာရ, အဓိေမာကၡ - ေပါင္း ၁၀-ပါးတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

သဗၺစိတၱဓာရဏေစတသိက္ = အလံုးစံုေသာ စိတ္တို႔ႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္ ေစတသိက္ ၇-ပါး။ (စိတ္ျဖစ္တိုင္း အျမဲပါဝင္ၾကေသာ ေစတသိက္မ်ား ျဖစ္ၾကပါတယ္။)
၁။ ဖႆ = စိတ္ႏွင့္ အာ႐ံုကို ေတြ႕ထိေပးျခင္းသေဘာ။
၂။ ေဝဒနာ = အာ႐ံု၏ အရသာကို ခံစားျခင္း သေဘာ။
၃။ သညာ = အာ႐ံုကို မွတ္သားျခင္း သေဘာ။
၄။ ေစတနာ = ယွဥ္ဖက္တရားတုိ႔ကို (ယွဥ္ဖက္စိတ္ ေစတသိက္တို႔ကို) ဆိုင္ရာ ကိစၥတုိ႔၌ ေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ရာ ေစ့ေဆာ္ တိုက္တြန္းျခင္း သေဘာ။
၅။ ဧကဂၢတာ = တစ္ခုတည္းေသာ အာ႐ံု၌ တည္တံ့ျခင္း တည္ၾကည္ျခင္း သေဘာ။
၆။ ဇီဝိတိေျႏၵ = ယွဥ္ဖက္တရားတို႔ကို သက္တမ္းျပည့္ တည္တံ့ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းျခင္း သေဘာ။
၇။ မနသိကာရ = စိတ္၌ အာ႐ံုေပၚလာေအာင္ ျပဳေပးျခင္း သေဘာ။ (အာ႐ံုကို ႏွလံုးသြင္းျခင္း သေဘာ)
ေဆာင္။ ။"ဖသ္, ေဝ, သဥ္, ေစ၊ ဧ, ဇီ, မန၊ ဤသတၱ သဗၺ စိတ္တို္င္းျဖစ္"

ဝိတက္ = ယွဥ္ဖက္စိတ္ ေစတသိက္တုိ႔ကို အာ႐ံုသို႔ တင္ေပးျခင္း သေဘာ။
ဝိစာရ = အာ႐ံုကို သံုးသပ္ျခင္းသေဘာ (ဝါ) အာ႐ံုကို ထပ္၍ ထပ္၍ ယူျခင္း သေဘာ။
အဓိေမာကၡ = အာ႐ံုကို ဆံုးျဖတ္ျခင္း သေဘာ။ ... တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
-------

မေနာဝိညာဏဓာတ္ - အရကား ... သႏၲီရဏ ၃-ပါး၊ မေနာဒြါရာဝဇၨန္း၊ ဟသိတုပၸါဒ္၊ သဟိတ္စိတ္ ၇၁-ပါး၊ ေပါင္း ၇၆-ပါးတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
  • သႏၲီရဏစိတ္ = သမၸဋိစၧိဳန္းစိတ္ ခံယူထားေသာ အာ႐ံုကို စံုစမ္းေသာစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥေပကၡာသႏၲီရဏ ၂-ပါးႏွင့္ ေသာမနႆသႏၲီရဏ ၁-ပါးဟု ခြဲျခားထားပါတယ္။
  • မေနာဒြါရာဝဇၨန္းစိတ္ = မေနာဒြါရတည္းဟူေသာ စိတ္တံခါးဝ၌ ထင္လာေသာ အာ႐ံုကို ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းတတ္ေသာစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
  • ဟသိတုပၸါဒ္စိတ္ = ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ ရဟႏၲာအရွင္ျမတ္တို႔၏ ျပံဳးရယ္ေသာစိတ္ ျဖစ္ပါတယ္။
  • သဟိတ္စိတ္ = ဟိတ္ပါဝင္ေသာစိတ္မ်ားကို သဟိတ္စိတ္မ်ား ဟုေခၚပါတယ္။ (ေဟတုပစၥည္းမွာ ရွင္းထားၿပီးပါၿပီ။)
ဓမၼာနဥၥ - အရကား ... ေစတသိက္ ၅၂-ပါး တို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။
-------

အာရမၼဏမ်ဳိး (၈) ပစၥည္း
၁။ အာရမၼဏ
၂။ အဓိပတိ - အာရမၼဏာဓိပတိ
၃။ နိႆယ - ဝတၱာရမၼဏပုေရဇာတ နိႆယ
၄။ ဥပနိႆယ - အာရမၼဏူပနိႆယ
၅။ ပုေရဇာတ - အာရမၼဏ ပုေရဇာတ
၆။ ဝိပၸယုတၱ - ဝတၳာရမၼဏ ပုေရဇာတ ဝိပၸယုတၱ
၇။ အတၳိ - အာရမၼဏ ပုေရဇာတတၳိ
၈။ အဝိဂတ - အာရမၼဏ ပုေရဇာတ အဝိဂတ

ေဆာင္။ ။ အာ-အဓိ-နိသ္၊ ဥ-ပု-ဝိပ္၊ ေနာက္ပိတ္ အတ္-အဝိ။ အာရမၼဏ၊ ပစၥယ၊ ရွစ္ဝ ရေစဘိ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ႐ုပ္တရားမွန္သမွ်ကို ေလာဘမူစိတ္ ၈-ပါးကသာ အေလးအျမတ္ အာ႐ံုျပဳ၍၊ ႐ုပ္ပြား ဆင္းတုမ်ားကို အာဓိ-မဟာ ကုသိုလ္စိတ္ျဖင့္ မၾကည္ညိဳႏုိင္သည္ကို အရေကာက္ႏွင့္ အာဓိသ႐ုပ္ခြဲတို႔က ေဖာ္ညႊန္းထားပါတယ္။ အာ႐ံုသာမာန္ျဖင့္ကား ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကပါတယ္။

နိဗၺာန္သည္ (အက်ဳိးတရားမဟုတ္) အေၾကာင္းအာ႐ံုတရား ျဖစ္ေၾကာင္းကို "နိဗၺာနံ ပစၥေဝကၡႏၲိ၊ နိဗၺာနံ ေဂါၾတဘုႆ" ပါဠိေတာ္တို႔က ညႊန္ျပၿပီး၊ ထိုပါဠိကပင္ ပုထုဇဥ္တို႔ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳႏိုင္ပံုကိုလည္း ျပဆိုထားပါတယ္။
(ဓမၼာစၾကာ၌ နိဗၺာန္ကို အက်ဳိးသစၥာ သေဘာျဖင့္ ေဟာၾကားထားပါတယ္။)
(*အေသးစိတ္သိလိုပါက နီးစပ္ရာ ဆရာေတာ္မ်ားထံမွာ ေလ့လာ ေမးျမန္း သင္ယူၾကပါ။ နက္နဲလြန္း၍ ျဖစ္ပါတယ္။)

အာရမၼဏာဓိပတိသတၱိ
- ဟူသည္ကား .. သာမာန္အာ႐ံုထက္ပင္ စိတ္ကို အလြန္အကဲတမ္းတမ္းစြဲ ျဖစ္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေသာ စြမ္းအားျဖင့္ အေလးအျမတ္ ေက်းဇူးျပဳျခင္း အစိုးရျခင္း သေဘာသတၱိ မည္ပါတယ္။

  • ႐ူပါယတနံ အစရိွေသာ ပါဠိေတာ္မ်ားျဖင့္ အာ႐ံု + အာရမၼဏိကအျဖစ္ ၿပီးၿပီးပါလ်က္ "ယံ ယံ ဓမၼံ" အစရိွေသာ ပါဌ္ကို ထပ္၍ ေဟာေတာ္မူရျခင္း။
႐ူပါယတနံ ..စေသာ ပါဌ္ျဖင့္ အာ႐ံု + အာရမၼဏိက အျဖစ္ၿပီးသည္ကား မွန္ေသာ္လည္း အာ႐ံုျပဳေသာ ခဏ၌သာ အာ႐ံု (၆)ပါးတုိ႔သည္ သတၱဝိဉာဏဓာတ္တို႔အား အာရမၼဏပစၥည္း ျဖစ္ၾကပါတယ္။
ထိုသို႔ ျဖစ္ရာတြင္လည္း အတူတကြ မျဖစ္ၾက၊ သူ႕အာရမၼဏိကတရားႏွင့္ သူ႕အာ႐ံုတရားတို႔ အသီးသီး ျဖစ္ၾကသည္ကို ျပေတာ္မူျခင္းငွာ - ယံ ယံ ဓမၼံ စေသာပါဌ္ကို ထပ္၍ ေဟာေတာ္မူရပါတယ္။

  • ႐ုပ္/သံ ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ရာ၌ ျမင္စိတ္ႏွင့္ ၾကားစိတ္တို႔ ၿပိဳင္တူ မျဖစ္ႏိုင္ပံု
ယံ ယံ ဓမၼံ အာရဗ႓" စေသာ ပါဌ္ကို ေထာက္၍ ျမင္စိတ္ႏွင့္ ၾကားစိတ္တို႔ ၿပိဳင္တူ မျဖစ္ၾကပါ။ အာ႐ံု (၆)ပါးတို႔သည္ ၇-ပါးေသာ ဝိညာဏဓာတ္တို႔အား အာရမၼဏပစၥည္း ျဖစ္ကုန္ေသာ္လည္း အတူတကြ မျဖစ္ၾကကုန္။ အသီးသီးသာ ျဖစ္ၾကကုန္ပါတယ္။
၎ ယံ ယံ ဓမၼံ အာရဗ႓ စသည္ျဖင့္ အာရမၼဏနိဂံုး ကိုလည္းေကာင္း၊ အာရမၼဏမ်ဳိး ၈-ပစၥည္းလံုး ပစၥည္း ပစၥယုပၸန္ ျဖစ္ႏို္င္ပံုကို ျပပါတယ္။ (အရေကာက္-၈၊ ၁၄)

အာ႐ံု(၆)ပါးေၾကာင့္ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ပံု

အာ႐ံု(၆)ပါးက ပစၥည္းတရား ျဖစ္တယ္။ သတၱဝိညာဏဓာတ္ လုိ႔ေခၚတဲ့ ဝိညာဏ္(၆)ပါးက ပစၥယုပၸန္တရား ျဖစ္တယ္။ ထုိထိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္၊ ေယာဂီတို႔ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အာ႐ံု(၆)ပါးေၾကာင့္ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ အာ႐ံု(၆)ပါးက အာရမၼဏ အေၾကာင္းပစၥည္းတရား ျဖစ္တယ္။ ဝိညာဏ္(၆)ပါးက အာရမၼဏိက ပစၥယုပၸန္တရား ျဖစ္တယ္။ အက်ဳိးတရား ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္တာဟာလည္း အာ႐ံု(၆)ပါးက အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာ လာတိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာသာ ျဖစ္တယ္။ မတုိက္ရင္ မျဖစ္ဘူး။

မ်က္စိအၾကည္မ်ာ ႐ူပါ႐ံု အဆင္းလာတုိက္တဲ့အခါမွာ ျမင္သိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ နားအၾကည္မွာ အသံ သဒၵါ႐ံု လာတိုက္တဲ့အခါ ၾကားသိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ ႏွာေခါင္းအၾကည္မွာ အနံ႔ ဂႏၶာ႐ံု လာတိုက္တဲ့အခါ နံသိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ လွ်ာအၾကည္မွာ အရသာ ရသာ႐ံု လာတိုက္တဲ့အခါ စားသိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္အၾကည္မွာ အေတြ႕ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု လာတုိက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ထိသိစိတ္ ျဖစ္တယ္။ မေနာအၾကည္မွာ သေဘာဓမၼာ႐ံု လာတိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ၾကံသိစိတ္ ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူ႕သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတာလဲဆိုေတာ့ ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတာပဲ ျဖစ္တယ္။ ထိုထိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕သႏၲာန္မွာလည္း ျဖစ္ေနတာပဲျဖစ္တယ္။ အာ႐ံု(၆)ပါးက အၾကည္ဓာတ္(၆)ျဖာမွာ လာတိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔ မွာသာလွ်င္ ျမင္သိ၊ ၾကားသိ၊ နံသိ၊ စားသိ၊ ထိသိ၊ ၾကံသိဆိုတဲ့ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္ေပၚလာတယ္။ ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ ေက်းဇူးျပဳေနတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ ျဖစ္တယ္။

အဲဒီမွာ အာ႐ံု(၆)ပါးက အတိုက္ဓာတ္၊ အၾကည္ဓာတ္(၆)ပါးက အခံဓာတ္၊ ဝိညာဏ္(၆)ပါးက အပြင့္ဓာတ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ အတိုက္ဓာတ္ရယ္၊ အၾကည္ဓာတ္ရယ္၊ အခံဓာတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ အပြင့္ဓာတ္ရယ္လို႔ ျဖစ္လာတဲ့အခိုက္အတန္႔မွာ ဝိပႆနာတရားေတြ ႐ႈၾကရပါတယ္။

အတိုက္ဓာတ္ (၆)ပါး ျဖစ္ပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဆင္း သံ နံ႔ သာ၊ ေတြ႕ ဓမၼာ၊ ေျခာက္ျဖာ တိုက္ဓာတ္မည္။

အဆင္း ႐ူပါ႐ံု၊ အသံ သဒၵါ႐ံု။ အန႔ံ ဂႏၶ႐ံု၊ အရသာ ရသာ႐ံု၊ အေတြ႕ ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု၊ သေဘာ ဓမၼာ႐ံု ဒီ(၆)ျဖာဟာ အတိုက္ဓာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လာလာၿပီးေတာ့ တိုက္ပါတယ္။

အခံဓာတ္ (၆)ပါး ျဖစ္ပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ မ်က္စိ နား ႏွာ၊ လွ်ာ ကိုယ္ စိတ္ပါ၊ ဤေျခာက္ျဖာ၊ မွန္စြာ ခံဓာတ္မည္။

မ်က္စိ အၾကည္၊ နား အၾကည္၊ ႏွာေခါင္း အၾကည္၊ လွ်ာ အၾကည္၊ ကိုယ္ အၾကည္၊ စိတ္ အၾကည္လို႔ ေယာဂီမ်ား သႏၲာန္မွာ ရိွပါတယ္။ အခံဓာတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အာ႐ံု(၆)ပါးက လာလာတုိက္တဲ့ အခါက်မွ ဝိညာဏ္(၆)ပါး ျဖစ္တယ္။ မတိုက္ရင္ေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။

အပြင့္ဓာတ္ (၆)ပါး ျဖစ္ပံု

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဝိညာဏ္ေျခာက္ျဖာ၊ ျဖစ္ေပၚလာ၊ မွန္စြာ ပြင့္ဓာတ္မည္။

ျမင္သိစိ္တ္၊ ၾကားသိစိတ္၊ နံသိစိတ္၊ စားသိစိတ္၊ ထိသိစိတ္၊ ၾကံသိစိတ္လို႔ ဒီဝိညာဏ္(၆)ပါးကေတာ့ အပြင့္ဓာတ္ ျဖစ္တယ္။ အတိုက္ဓာတ္၊ အခံဓာတ္၊ အပြင့္ဓာတ္ေတြ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကိုသိရင္ ဝိပႆနာ႐ႈလို႔ ရသြားၿပီ။

ဆက္ရန္ ... အာရမၼဏ - ၂(ခ) သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

ေဟတုပစၥည္း - ၁(စ)

ေဟတုပစၥည္း - ၁(စ)

သမၼသနဉာဏ္၌ ျပန္ေလွ်ာက္ထားပံု

ကမၼ႒ာန္းဆရာက "ေယာဂီမွာ ႐ႈမွတ္လို႔သာ မေကာင္းတာ၊ တရားသေဘာအရေတာ့ ေကာင္းေနပါတယ္။ ဆိုးတဲ့ဉာဏ္မွာ ဆိုးတာေတြ႕ရတာ တရားေကာင္းတယ္ဟု ဆိုရပါတယ္"ဟု ေျပာေသာအခါ "အရွင္ဘုရားကသာ ေကာင္းတယ္ဟု ေျပာေနတယ္။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေသရေတာ့မယ္"ဟု ျပန္ေျပာတယ္။ ျပန္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားတယ္။

သမၼသနဉာဏ္သို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အခ်ဳိ႕ေသာ ေယာဂီမ်ားက ဤကဲ့သို႔လည္း ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ "တပည့္ေတာ္ အိမ္မွာ ေနစဥ္က စိတ္ေတြ ဤမွ်ေလာက္ မဆိုးပါဘူး၊ အရွင္ဘုရားတို႔ ရိပ္သာေရာက္မွ တပည့္ေတာ္၏ စိတ္ေတြ ဆိုးလာကုန္တယ္။"ဟု ကမၼ႒ာန္းဆရာေတာ္ကို အျပစ္တင္တဲ့အေနျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားၾကတယ္။ ဘယ္ဉာဏ္ေရာက္ေနလုိ႔လဲ ... သမၼသနဉာဏ္ ေရာက္ေနလို႔ပါ။ ဤကဲ့သို႔ ေလွ်ာက္ထားလာေသာအခါ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက တရားရေစရန္အတြက္ စိတ္ရွည္ရွည္ထား၍ ျပဳျပင္ေပးၾကရပါတယ္။

ဆရာသမားေတြ ၫႊန္ၾကားလိုက္တဲ့အတုိင္း ဆင့္ကာဆင့္ကာမွတ္လို႔ အခုေျပာတဲ့အတိုင္း ဥဒယဗၺဉာဏ္္ေရာက္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပဲ။ ကာယလဟုတာ စိတၱလဟုတာ = ကိုယ္ကလည္းေပါ့ပါး၊ စိတ္ကလည္းေပါ့ပါး။ ကာယမုဒုတာ စိတၱမုဒုတာ = ကိုယ္ကလည္း ႏူးညံ့၊ စိတ္ကလည္း ႏူးည့ံ။ ကာယကမၼညတာ စိတၱကမၼညတာ = ကိုယ္ကလည္း ခ့ံက်န္း၊ စိတ္ကလည္း ခံ့က်န္း။ ကာယပါဂုညတာ စိတၱပါဂုညတာ = ကိုယ္ကလည္း ေလ့လာၿပီးသား၊ စိတ္ကလည္း ေလ့လာၿပီးသား၊ မွတ္စရာ အာ႐ံုနဲ႔ မွတ္သိစိတ္ အလိုလို မွတ္ေနသကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ေနရတယ္။ ကာယိကသုခ ေစတသိကသုခ ေတြျဖစ္ေနလို႔ ကိုယ္ခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ႐ႈမွတ္ေနရတယ္။ ဝိပႆနာ ပီတိ သုခေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနရလို႔၊ အဲဒီ ဝိပႆနာ ပီတိ သုခေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရတာ၊ လူသာမာန္မဆိုထားနဲ႔ နတ္သာမန္တို႔ေသာ္မွ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းကို ရရိွေနၾကေပတယ္။

သုညာဂါရံ ပဝိ႒ႆ၊ သႏၲစိတၱႆ ဘိကၡဳေနာ။
အ မာႏုသီ ရတီ ေဟာတိ၊ သမၼာဓမၼံ ဝိပႆေတာ။

သုညာဂါရံ = ဆိတ္ၿငိမ္ရာကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းသို႔၊ ပဝိ႒ႆ = ဝင္လ်က္၊ သႏၲစိတၱႆ = ၿငိမ္သက္ေသာစိတ္ရိွသည္ျဖစ္၍၊ သမၼာ = ေကာင္းစြာ၊ ဓမၼံ = ႐ုပ္တရား နာမ္တရားတို႔၏ ျဖစ္ျခင္းပ်က္ျခင္းသေဘာကို၊ ဝိပႆေတာ = ဝိပႆနာ႐ႈေသာ၊ ဘိကၡဳေနာ = ေဘးကို႐ႈတတ္ေသာေယာဂီျမတ္အား၊ အ မာႏုသီ = လူသာမန္ နတ္သာမန္တို႔ မခံစား မေတြ႕သိႏိုင္ေသာ၊ ရတီ = ဝိပႆနာ ပီတိ သုခတုိ႔ျဖင့္ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ ဘဂဝါ = ျမတ္စြာဘုရားသည္၊ အေဝါစ = က႐ုဏာေရွ႕သြား ပညာအားျဖင့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း ...။
သာဓု .. သာဓု ... သာဓု။

ဥဒယဗၺယဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ႐ုပ္တရား နာမ္တရားတုိ႔၏ ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္း သေဘာကို ႐ႈမွတ္ၿပီးေတာ့ ေနလိုက္တာ၊ ဝိပႆနာ ပီတိ သုခတုိ႔နဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ၿပီး ေနလိုက္ရတာ၊ လူသာမန္မဆိုထားနဲ႔ နတ္သာမန္တို႔ပင္ မေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္တဲ့ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနရတယ္။ ဤကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ျခင္းကို ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏိုင္တယ္။

ဝိပႆနာ႐ႈမွတ္လို႔ အဆင့္အဆင့္ ဉာဏ္စဥ္ေတြ ျမင့္တက္သြားသည္ရိွေသာ္ ေဖာင္းတယ္လို႔ မွတ္လိုက္တဲ့အခါ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြား၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာ၊ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္လိုက္တဲ့အခါ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြား၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာ၊ ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္လို႔ မွတ္လိုက္တဲ့အခါမွာလည္း အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြား၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားတာကို ျမင္ၾကရတယ္။ အလ်င္အျမန္ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြား၊ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ ပ်က္သြားေတာ့ မျမဲပါလား၊ မျမဲပါလားလို႔ စိတ္ထဲမွာ မထင္လားပါဘူးလား .. ထင္လာပါတယ္။ မျမဲဘူးဆိုတာ ဗမာလို ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ ... အနိစၥပါ။ ျဖစ္တာ ပ်က္တာေတြက လ်င္ျမန္အားႀကီးေတာ့ ႏိွပ္စက္ေနသကဲ့သို႔ ဆင္းရဲပါလားဟု ထင္ျမင္လာတယ္။ ဆင္းရဲပါလားဆိုတာ ဗမာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ ... ဒုကၡပါ။ ဒီလုိ ျဖစ္ပ်က္ ႏိွပ္စက္ေနတဲ့ ဆင္းရဲေတြ ဘယ္လုိမ်ား ကာကြယ္လို႔ ရပါ့မလဲ ..၊ ဘယ္လုိမွ ကာကြယ္လို႔ မရဘူး။ သူ႕သေဘာအတုိင္း သူျဖစ္ပ်က္ႏိွပ္စက္ေနတာပဲ၊ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဟု ထင္ျမင္လာတယ္။ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဆိုတာ ဗမာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ ... အနတၱပါ။

သတိပ႒ာန္းတရားက မေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြ ပယ္၍ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြ တိုးပြားေစပံု

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ မျမင္သြားပါဘူးလား ...ျမင္သြားပါတယ္။ ဘယ္တရား႐ႈလုိ႔ပါလဲ .. သတိပ႒ာန္းတရား ႐ႈလိုပါ။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ ျမင္ေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္(၃)ပါးကို ပယ္ၿပီးသား မျဖစ္သြားဘူးလား... ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ ဟိတ္(၃)ပါးက အဆင့္ဆင့္ မတိုးပြားလာပါဘူးလား ... တိုးပြားလာပါတယ္။ ေနရာမက်ပါဘူးလား .. ေနရာက်ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ေယာဂီမ်ား ဝိပႆနာ႐ႈေနရတာ ေဟတုပစၥည္းအေနနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြကို ပယ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြကို တိုးပြားရိွေစတယ္။ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ႐ႈမွတ္လို႔ ဘဂၤဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ ျဖစ္တာက မထင္ရွားေတာ့ေပဘူး။ ပ်က္ပ်က္သြားတာကပဲ ထင္ရွားတယ္။ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္ ေဖာင္းတဲ့အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ။ ေဖာင္းဆံုးမွာ ကုန္ပ်က္ကုန္ပ်က္သြားတာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕သိလာရတယ္။ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္လည္း ပိန္တဲ့အမူအရာေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ။ ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ၾကြတဲ့ လွမ္းတဲ့ ခ်တဲ့ အမူအရာေလးေတြ ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာကို ပကတိေသာ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ၾကသလုိ ေတြ႕ျမင္ၾကရတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သမာဓိဉာဏ္ေတြ တစ္ဆင့္ရင့္က်က္ အားရိွ ထက္သန္လာတဲ့အခါ ေဖာင္းတယ္လို႔ မွတ္လိုက္သည္ရိွေသာ္ ေဖာင္းတဲ့ အမူအရာေလးေတြလည္း ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ ပါလိုက္၍ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ ပိန္တယ္လုိ႔ မွတ္လိုက္ရင္လည္း ပိန္တဲ့အမူအရေလး ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိစိတ္ပါ လိုက္၍ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ ၾကြတဲ့ လွမ္းတဲ့ ခ်တဲ့ အမူအရာေလးေတြလည္း ရိပ္ခနဲ ရိပ္ခနဲ ကုန္ပ်က္သြားတာ၊ မွတ္သိ စိတ္ပါ လုိက္ၿပီးေတာ့ ကုန္ပ်က္ကုန္ပ်က္သြားတာမ်ားကို ျမင္ၾကရေတာ့ ေဖာင္းတဲ့ ပိန္တဲ့ ၾကြတဲ့ လွမ္းတဲ့ ခ်တဲ့ အမူအရာ ႐ုပ္တရားေတြလည္း မျမဲဘူး၊ မွတ္သိစိတ္လည္း မျမဲဘူး။ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္တာ ေတြ႕ရေတာ့ ျမဲတယ္လို႔ ထင္ပါေတာ့မလား... မထင္ေတာ့ပါဘူး။ မျမဲဘူးဆိုတာ ဗမာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ .. အနိစၥပါလား။

ကုန္ပ်က္တာေတြက လ်င္ျမန္အားႀကီးေတာ့ ႏိွပ္စက္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္၍ ဆင္းရဲပါလား ... ဆင္းရဲပါလားဆိုတာ ဗမာလို ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ ... ဒုကၡပါ။ ဒီလုိ ကုန္ပ်က္ႏိွပ္စက္ေနတဲ့ ဆင္းရဲေတြကို ဘယ္လုိမ်ား ကာကြယ္လုိ႔ ရပါ့မလဲ..၊ ဘယ္လုိမွ ကာကြယ္လို႔ မရပါလား။ သူ႕သေဘာအတိုင္း သူကုန္ပ်က္ ႏိွပ္စက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္အစိုးမရပါလား ..၊ ကိုယ္အစိုးမရပါလားဆုိတာ ဗမာလုိ ျဖစ္တယ္။ ပါဠိလုိက်ေတာ့ ... အနတၱပါ။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱဉာဏ္အျမင္ေတြ ပိုင္သြားတဲ့အခါ ေယာဂီမ်ား ဘယ္ကို ေရာက္သြားၾကမလဲ .. နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္သြားပါမယ္။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြျမင္ေတာ့ ေဟတုပစၥည္းထဲက ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟဆိုတဲ့ မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြကို ပယ္ၿပီးသြား ျဖစ္သြားတယ္။ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟဆိုတဲ့ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြကို တိုးတက္ႀကီးပြားလာေစတယ္။ ေနရာက်ပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းတရားကို ေဟာတာ အသင့္အတင့္ ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။

ဤကဲ့သို႔ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ ပစၥယနိေဒၵသပါဠိေတာ္လာ ေဟတုပစၥည္းတရားေတာ္ကို နာၾကားရသျဖင့္ နာၾကားရတဲ့အတိုင္း လုိက္နာက်င့္ၾကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏိုင္ၾကၿပီးလွ်င္ မိမိတုိ႔ အလုိရိွအပ္ ေတာင့္တအပ္တဲ့ တရားထူး တရားျမတ္တို႔ကို ဒုကၡခပ္သိမ္း ေအးၿငိမ္းရာ ျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို လြယ္ကူေသာအက်င့္ လွ်င္ျမန္စြာ ဆိုက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစကုန္သတည္း..။

ဆရာေတာ္ဘုရား ေပးသနားေတာ္မူတဲ့ ဆုနဲ႔ ျပည့္စံုရပါလို၏။

သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။


ဆက္ရန္ ... အာရမၼဏပစၥည္း သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

ေဟတုပစၥည္း - ၁(င)

ေဟတုပစၥည္း - ၁(င)

ဒါနကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပံု

အနိစၥျမင္ေတာ့ ေလာဘေတြကင္းစင္လို႔ အေလာဘေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အေလာဘေတြ ျဖစ္လာလို႔ရိွရင္ ဒါနကုသိုလ္ေတြ ျပည့္စံုဖို႔ရာျဖစ္တယ္။ ဒါနကုသိုလ္ေတြ ေရွးကထက္ ပုိၿပီး မျပည့္စံုဘူးလား။ ... ျပည့္စံုပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အနိစၥျမင္ေတာ့၊ ေလာဘစင္သည္၊
ေလာဘစင္ေတာ့၊ အေလာဘဝင္သည္၊
အေလာဘဝင္၊ ဒါနလွ်င္ အစဥ္ျပည့္စံုသည္။

အနိစၥျမင္္ေအာင္႐ႈႏိုင္ေတာ့ မျမဲဘူးလို႔ သိတယ္။ မျမဲဘူးလို႔ သိေတာ့ ေလာဘေတြ မကင္းစင္ပါဘူးလား။ ... ကင္းစင္ပါတယ္။ မျမဲတာကို ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္အရာကိုမွ မလုိခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေလာဘေတြ ကင္းစင္သြားတယ္။ "ေလာဘစင္" ဆိုတာ ေလာဘေတြ ကင္းစင္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ျဖစ္တယ္။ ေလာဘကင္းစင္ေတာ့ အေလာဘျဖစ္လာတယ္။ အေလာဘ မဝင္လာပါဘူးလား ... ဝင္လာပါတယ္။ ေလာဘကင္းစင္သြားတာနဲ႔ အေလာဘမဝင္လာပါဘူးလား ... ဝင္လာပါတယ္။ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ေလာဘမရိွရင္ အေလာဘျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ေလာဘေတြ ကင္းစင္သြားေတာ့ အေလာဘေတြ ဝင္လာတယ္။ ေလာဘေတြ ဝင္လာေတာ့ ဒါနေတြ ေရွးကထက္ ပိုၿပီးေတာ့ မျပဳလုပ္ႏိုင္ပါဘူးလား ... ျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါနေတြ ျပဳလုပ္ဖို႔ရာ ဒါနေတြ အစဥ္ျပည့္စံုဖို႔ရာ ျဖစ္တယ္။

အနိစၥျမင္လွ်င္ ေလာဘကင္းစင္တယ္။ ေလာဘကင္းစင္လို႔ရိွရင္ အေလာဘ ဝင္လာတယ္။ အေလာဘေတြ ျဖစ္လာရင္ ဒါနကုသိုလ္ေတြ ျပည့္စံုဖို႔ ျဖစ္တယ္။ ေယာဂီေတြ ဒါနႏွင့္ မျပည့္စံုခ်င္ပါဘူးလား ... ျပည့္စံုခ်င္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အနိစၥျမင္ေအာင္လည္း မ႐ႈရပါဘူးလား ... ႐ႈရပါတယ္။

ေဟတုပစၥည္းထဲက မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြကို ပယ္ႏိုင္ရေအာင္၊ ေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြကို တိုးပြားလာရေအာင္ ဘယ္တရားမ်ား ႐ႈမွတ္ရပါမလဲ ... သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္ရပါမယ္။ အနိစၥျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ မွတ္ႏိုင္ရင္ မေကာင္းတဲ့ ေလာဘေတြ ကင္းစင္ၿပီး ေကာင္းတဲ့ ေလာဘေတြ ဝင္လာပါတယ္။ ဒါနကုသိုလ္ေတြ ျပည့္စံုဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ေနရာမက်ပါဘူးလား .. ေနရာက်ပါတယ္။

သီလကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပံု

ဒုကၡဒႆန = ဒုကၡကိုျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ျခင္းျဖင့္၊ အေဒါေသာ = အေဒါသဟိတ္သည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဒုကၡျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ေတာ့ ေဒါသေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒုကၡေတြ ျမင္ေနရေတာ့ ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါသထပ္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္ပါဦးမလား ... မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေဒါသေတြ ကင္းစင္တယ္။ ေဒါသေတြ ကင္းစင္ေတာ့ ဘာဝင္လာပါသလဲ ... အေဒါသ ဝင္လာပါတယ္။ အေဒါသဝင္လာေတာ့ ဘယ္ကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုလာပါသလဲ ... သီလကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုလာပါတယ္။ အေဒါသ = ေမတၱာမ်ားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ၊ ေမတၱာျပ႒ာန္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ဖို႔ရာ ဝန္ေလးသြားၾကေသာေၾကာင့္ သီလပိုၿပီးေတာ့ လုံျခံဳသြားၾကတယ္။ သူတစ္ပါးပစၥည္း ခိုးဖို႔ရာလည္း ဝန္ေလးသြားၿပီး။ ပိုၿပီးေတာ့ အဲဒီသိကၡာပုဒ္ေတြ လံုျခံဳသြားၾကတယ္။ သီလကုသိုလ္ေတြ ျပည့္စံုသြားၾကဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဒုကၡျမင္ေတာ့၊ ေဒါသစင္သည္၊
ေဒါသစင္ေတာ့၊ အေဒါသဝင္သည္၊
အေဒါသဝင္၊ သီလလွ်င္၊ အစဥ္ျပည့္စံုသည္။

ဒုကၡျမင္ေအာင္ ထင္ေအာင္ ရႈလိုက္ေတာ့ ေဒါသေတြ ကင္းစင္တယ္။ ေဒါသေတြ ကင္းစင္ေတာ့ အေဒါသ = ေမတၱာဓာတ္ေတြ ဝင္လာတဲ့အခါ သီလနဲ႔ပိုၿပီးေတာ့ ျပည့္စံုလာဖို႔ရာျဖစ္တယ္။ ေယာဂီမ်ား သီလႏွင့္ မျပည့္စံုခ်င္ၾကပါဘူးလား ... ျပည့္စံုခ်င္ၾကပါတယ္။ ျပည့္စံုခ်င္လို႔ရိွရင္ ဒုကၡထင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္မက်ေနပါဘူးလား .. အဓိပၸါယ္က်ေနပါတယ္။

ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုပံု

အနတၱ ဒႆေနန = အနတၱကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ အနတၱကို ျမင္ေအာင္ ရႈလိုက္ေတာ့ ေတြေဝတဲ့ ေမာဟေတြ ကင္းစင္သြားတယ္။ ေမာဟေတြ ကင္းစင္သြားေတာ့ မေတြမေဝ အမွန္တို္င္းသိတဲ့ အေမာဟျဖစ္လာတယ္။ အေမာဟျဖစ္လာေတာ့ အေရွးကထက္ ဘာဝနာတရားေတြကို ပို၍ အားထုတ္ႏိုင္တယ္။ အားထုတ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြႏွင့္ ပိုျပည့္စံုလာရေပတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အနတၱျမင္ေတာ့၊ ေမာဟစင္သည္၊
ေမာဟစင္ေတာ့၊ အေမာဟဝင္သည္၊
အေမာဟဝင္၊ ဘာဝနာလွ်င္၊ အစဥ္ျပည့္စံုသည္။

အနတၱျမင္ေတာ့ ေတြေဝမိုက္မွားတဲ့ ေမာဟေတြ ကင္းစင္တယ္။ ေမာဟေတြ ကင္းစင္ေတာ့ အေမာဟေတြ ဝင္လာတယ္။ အေမာဟေတြ ဝင္လာေတာ့ ဘာဝနာကုသိုလ္ေတြ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ႏိုင္တယ္။ ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ပုိၿပီး ျပည့္စံုလာပါတယ္။

အနိစၥျမင္လွ်င္၊ ေလာဘစင္၊ အေလာဘဝင္၊ ဒါနကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ပင္။
ဒုကၡျမင္လွ်င္၊ ေဒါသစင္၊ အေဒါသဝင္၊ သီလကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ပင္။
အနတၱျမင္လွ်င္၊ ေမာဟစင္၊ အေမာဟဝင္၊ ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ပင္။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱျမင္ေအာင္ ႐ႈႏုိင္လို႔ရိွရင္ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟဟိတ္ေတြ မေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြ ပယ္ၿပီးသားျဖစ္တယ္။ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟဟိတ္ေတြ ႀကီးပြားလာၿပီးေတာ့ ကုသိုလ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ျပည့္စံုလာတယ္။ ဒါနႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၊ သီလႏွင့္လည္း ျပည့္စံု၊ ဘာဝနာႏွင့္လည္း ျပည့္စံုဖို႔ရာ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဝိပႆနာ႐ႈရာမွာ အနိစၥျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ဖို႔၊ ဒုကၡျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ဖို႔၊ အနတၱျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္ဖို႔ရာ အေရးမႀကီးပါဘူးလား ... အေရးႀကီးပါတယ္။

ဝိပႆနာ႐ႈတဲ့အခါ ဝိပႆနာစစ္စစ္ျဖစ္ဖို႔ရာ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱျမင္ေအာင္ ႐ႈရာမွာျဖစ္တယ္။ ေရွ႕ပိုင္း ဝိပႆနာကေတာ့ တရားသေဘာေလးေတြ ေရွးဦးစြာ ေတြ႔ျမင္ေအာင္သာ ဝိပႆနာ ႐ႈရပါေသးတယ္။ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြကို ႐ႈလွ်င္႐ႈျခင္းေတာ့ ျမင္မွ ျမင္ႏိုင္ပါဦးမလား ... မျမင္ႏိုင္ေသးေပဘူး။

အစပိုင္းမွာ ဝိပႆနာမည္ပံု

ပညတၱႎ ဌေပတြာ ဝိေသေသန ပႆတီတိ ဝိပႆနာ။
ပညတၱႎ = ေခါင္း ကိုယ္ ေျခ လက္စေသာ ပံုသဏၭာန္ သဏၭာန ပညတ္မ်ားကို၊ ဌေပတြာ = ခြာထား၍၊ ဝိေသေသန = အထူးထူး အျပားျပားအားျဖင့္၊ ပႆတိ = ႐ႈတတ္၏ ။ ဣတိ တသၼာ = ထုိသို႔ ပညတ္ကို ခြာ၍ အထူးထူး အျပားျပား ႐ႈရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္၊ ဝိပႆနာ = ဝိပႆနာမည္၏ ။

အစပိုင္း ဝိပႆနာ႐ႈတဲ့အခါမွာ ပညတ္ပံုသဏၭာန္ေတြကို ခြာႏိုင္သမွ် ခြာၿပီးေတာ့ ႐ႈရတယ္။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္လုိ႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ေဖာင္းတယ္လို႔ ႐ႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ဝမ္းဗိုက္ပံုသဏၭာန္ ျဒပ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ပိန္တယ္လို႔ ႐ႈမွတ္တဲ့အခါမွာ ဝမ္းဗိုက္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကို ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ေဖာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္တဲ့အခါမွာ အတြင္းက ေတာင့္တင္းတဲ့သေဘာ၊ တြန္းကန္တဲ့ သေဘာတရားကို၊ ပိန္တယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာ အတြင္းက လႈပ္ရွားသြားတဲ့သေဘာ၊ ေရြ႕သြားတဲ့သေဘာတရားကို သိေအာင္ မစူးစိုက္ရပါဘူးလား ... စူးစိုက္ရပါတယ္။

ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ေျခေထာက္ ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကိုေတာ့ ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ၾကြတယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါ အေပၚကို တစ္ေရြ႕ၿပီးတစ္ေရြ႕၊ ေရြ႕တက္သြားတဲ့ သေဘာေတြကို သိႏိုင္သမွ် သိေအာင္စူးစိုက္ရတယ္။ လွမ္းတယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ေျခေထာက္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကို ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ေရွ႕ကို တစ္ေရြ႕ၿပီးတစ္ေရြ႕၊ ေရြ႕ေရြ႕သြားတဲ့ သေဘာေတြကို သိႏိုင္သမွ်သိေအာင္ စူးစိုက္ရတယ္။ ခ်တယ္လို႔ မွတ္တဲ့အခါမွာလည္း ေျခေထာက္ပံုသဏၭာန္ျဒပ္ႀကီးကို ခြာႏိုင္သမွ်ခြာ၊ ေအာက္သို႔ တစ္ေရြ႕ၿပီးတစ္ေရြ႕၊ ေရြ႕ေရြ႕သြားတဲ့ သေဘာေတြကို သိႏိုင္သမွ်သိေအာင္ စူးစိုက္ရပါတယ္။

ဤကဲ့သို႔ ပညတ္ကို ခြာ-ခြာၿပီးေတာ့ ေဖာင္းတဲ့အမူအရာ ပိန္တဲ့အမူအရာ ၾကြတဲ့အမူအရာ လွမ္းတဲ့အမူအရာ ခ်တဲ့အမူအရာ အထူးထူးအျပားျပားေတြကိုလိုက္ၿပီး မ႐ႈရရပါဘူးလား ... ႐ႈရပါတယ္။ ႐ႈရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အဲဒီလို ႐ႈရတာကို ဘာလို႔ေခၚပါသလဲ ... ဝိပႆနာလို႔ ေခၚပါတယ္။

ေနာက္ဆင့္ကာဆင့္ကာ ႐ႈမွတ္လို႔ သမာဓိဉာဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာ၍ သမၼသနဉာဏ္၊ ဥဒယဗၺယဉာဏ္၊ ဘဂၤဉာဏ္တို႔သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱသေဘာေတြကို ျမင္လာၾကပါတယ္။ ဝိပႆနာ႐ႈတဲ့အခါ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱတို႔ကို ျမင္လုိ႔ရိွရင္ အခုေျပာခဲ့ၿပီးတဲ့အတိုင္း အက်ဳိးတရားေတြ ရရိွႏိုင္ပါတယ္။ သမၼသနဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာရင္ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီး သိလာပါတယ္။

နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္ - ႐ုပ္ နာမ္ကြဲတဲ့အဆင့္မွာေတာ့ အနိစၥေတြ ဒုကၡေတြ အနတၱေတြ မထင္ရွားလာေသးေပဘူး။ ပစၥယပရိဂၢဟဉာဏ္ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာလည္း မထင္ရွားေသးေပဘူး။ အေၾကာင္းႏွင့္ အက်ဳိးမွ်သာ ထင္ရွားၾကတယ္။ သမၼသနဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ အနိစၥပဲ ဒုကၡပဲ အနတၱပဲလို႔ သံုးသပ္ဆင္ျခင္ၿပီးေတာ့ သိလာၾကတယ္။ သမၼသနဉာဏ္သို႔ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္ဟု ႐ႈမွတ္လို႔ မၾကာေသးမီ တစ္ခါတစ္ခါ (၁၀) မိနစ္၊ (၁၅) မိနစ္ခန္႔ေလာက္မွာပင္ နာတာ က်င္တာ ေအာင့္တာ ကိုက္တာ ခဲတာ မူးတာ ယားတာ ေအာ့ခ်င္ အန္ခ်င္ရိွတာ ယိမ္းတာ ယိုင္တာ ဖိတာ ေလးတာ တြန္းေနတာ ဆြဲေနတာမ်ားကို မေတြ႕ရပါဘူးလား ... ေတြ႕ရပါတယ္။ ေအာ္ .. ဒီခႏၲာႀကီး ခံလိုက္ရတာ၊ ဒုကၡတုံး ဒုကၡခဲႀကီးပါလားလုိ႔ မထင္လာပါဘူးလား ... ထင္လာပါတယ္။

ဘဝဆိုးေတြ ျမင္တတ္ပံု

ထိုင္၍႐ႈမွတ္စဥ္ အာ႐ံုနိမိတ္ေတြကလည္း ဘာေတြ ထင္လာတတ္ပါသလဲဆိုေတာ့ အသုဘေတြခ်ည္းပဲ ထင္လာတတ္တယ္။ အေလာင္းေကာင္ေတြ အ႐ိုးစုေတြ မထင္လာတတ္ပါဘူးလား .. ထင္လာတတ္ပါတယ္။ သမာဓိဉာဏ္အားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘဝါဘဝက ဘဝေဟာင္းေတြက ဆိုးခဲ့တဲ့ ဘဝအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြကိုလည္း ျမင္တတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိ႕ကလည္း အတိတ္ဘဝက မိေခ်ာင္းျဖစ္ခဲ့လုိ႔ မိမိခႏၲာကိုယ္ဟာ မိေခ်ာင္းပံုသဏၭာန္ႀကီးလုိ၊ အတိတ္ဘဝက လိပ္ျဖစ္ခဲ့လုိ႔ မိမိခႏၲာကိုယ္ဟာ လိပ္ပံုသဏၭာန္ႀကီးလုိ အမ်ဳိးမ်ဳိး ထင္ေနတတ္ၾကေပတယ္။ ၾကံခင္းၿမိဳ႕၊ တရားစခန္းတစ္ခုမွာ တရားထိုင္မွတ္လိုက္လွ်င္ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ နဂါးပံုသဏၭာန္ျဖစ္သြားလို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ေယာဂီတစ္ဦးကို နဂါးေယာဂီဟု အမည္ေပးထားဖူးပါတယ္။

သမၼသနဉာဏ္၌ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱသိပံု

ဤကဲ့သို႔ သမၼသနဉာဏ္၌ ေယာဂီမွာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲေတြလည္း ျဖစ္ေနရ၊ အဲဒီပံုသဏၭာန္ဆိုးႀကီးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရေတာ့ "ေအာ္ .. မိမိဘဝေဟာင္းေတြက တယ္ဆိုးခဲ့ပါလား" ဟု ဝမ္းနည္းၿပီး ခ်ဳံးခ်ဳံးခ် မငိုရပါဘူးလား .. ငိုရပါတယ္။ ေအာ္ ... ဆင္းရဲလို္က္တာ၊ မဆင္းရဲပါဘူးလား ... ဆင္းရဲပါတယ္။ ဤခႏၲာကိုယ္ႀကီးကို ဒုကၡပဲဟု သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ သိတယ္။ ဒုကၡလို႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ သိတာ သမၼသနဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။

နာတာ က်င္တာေတြကလည္း တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး၊ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး ေျပာင္းလဲၿပီး နာလိုက္ က်င္လိုက္ ေအာင့္လိုက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ျမဲပါရဲ႕လား... မျမဲပါဘူး။ မျမဲပါလားလို႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ မသိပါဘူးလား ... သိပါတယ္။ မျမဲျခင္း အနိစၥလို႔ သံုးသပ္ၿပီးေတာ့ သိတာ သမၼသနဉာဏ္ ျဖစ္တယ္။

ဝိပႆနာတရား လာအားထုတ္တာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အားထုတ္ခ်င္လို႔ လာခဲ့တာ အခု ဒီဉာဏ္က်ေတာ့ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အားထုတ္လို႔ ရပါရဲ႕လား ... မရပါဘူး။ နာတာ က်င္တာ ကိုက္ခဲတာေတြ လုိခ်င္လို႔ ဝိပႆနာတရား လာအားထုတ္တာပါလား ... မဟုတ္ပါဘူး။ မဟုတ္ေပမယ့္ ကိုယ္မျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ေနရတယ္။ ကိုယ္အစိုးရပါရဲ႕လား .. ကိုယ္အစိုးမရပါဘူး။ ကိုယ္အစိုးမရဆိုတာ ဗမာလုိျဖစ္တယ္။ ပါဠိလိုက်ေတာ့ ... အနတၱပါ။ မေတြ႕ရပါဘူးလား ... ေတြ႕ရပါတယ္။

အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱေတြ မထင္သြားပါဘူးလား ... ထင္သြားပါတယ္။ ေနရာက်သြားၿပီး။ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြ ပယ္ႏိုင္သမွ် ပယ္လုိ႔ရသြားပါၿပီ။ ေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟေတြ တုိးတက္ႏိုင္သမွ် တုိးတက္လာၿပီျဖစ္တယ္။

ေနာက္ ဆရာသမားေတြ ညႊန္ျပတဲ့အတုိင္း ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ ႐ႈမွတ္လို႔ ဉာဏ္စဥ္တစ္ဆင့္ တက္သြား၍ ဥဒယဗယဉာဏ္ ေရာက္သြားေတာ့ ေျပာင္းျပန္ ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။ ေလးလံတာ ထိုင္းမိႈင္းတာေတြလည္း မရိွေတာ့ေပဘူး။ နာတာ က်င္တာ ေအာင့္တာေတြလည္း မရိွေတာ့ေပဘူး။ မူးတာ ယားတာေတြလည္း မရိွေတာ့ေပဘူး။ ေပါ့ပါး သြက္လက္ၿပီး ကာယလဟုတာ စိတၱလဟုတာ = ကိုယ္ကလည္းေပါ့ပါး စိတ္ကလည္းေပါ့ပါး၊ ကာယမုဒုတာ စိတၱမုဒုတာ = ကိုယ္ကလည္း ႏူးညံ့ စိတ္ကလည္း ႏူးည့ံ။

သမၼသနဉာဏ္တုန္းကေတာ့ ေယာဂီက စိတ္ဆိုးေနတတ္တယ္။ စိတ္ေတြလည္း ညစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕တခ်ဳိေသာ ေယာဂီမ်ား ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးေနတာပါပဲ။ ကမၼ႒ာန္းဆရာကိုေတာင္ ျပန္ျပန္ၿပီး ေျပာေနတတ္တယ္။ ျပန္ၿပီး ေလွ်ာက္ထားေနတတ္ၾကတယ္။

ဆက္ရန္ ... ေဟတု ၁(စ)

အျပည့္အစံုသို႔...

ေဟတုပစၥည္း - ၁(ဃ)

ေဟတုပစၥည္း ၁(ဃ)

တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ကပိလဝတ္ျပည္မွာ ေဂါပိကာဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ အဲဒီအမ်ဳိးအမီးက အမ်ဳိးသမီးဘဝကို စက္ဆုပ္တယ္။ အမ်ဳိးသားဘဝကို အလြန္ပဲ လိုခ်င္တယ္တဲ့။ လိုခ်င္ေတာ့ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္တယ္။ ငါးပါးသီလကို လံုျခံဳေအာင္ထိန္းတယ္။ အမ်ဳိးသမီးအျဖစ္ကုိ မလုိခ်င္တဲ့သေဘာေတြ မၾကာခဏ ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳတယ္။ အမ်ဳိးသားအျဖစ္ကုိ လိုခ်င္ၿပီးေတာ့ အမ်ဳိးသားအျဖစ္ကုိ မၾကာခဏ ဆုေတာင္းပတၳနာျပဳတယ္။

အမ်ဳိးသမီးမ်ား အမ်ဳိးသားျဖစ္ႏိုင္ေရး အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး ရိွပါတယ္။
(၁) ရတနာသံုးပါးကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကိုးကြယ္တာရယ္။
(၂) ငါးပါးသီလကို လံုျခံဳေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတာရယ္။
(၃) အမ်ဳိးသမီးအျဖစ္ကို မလိုခ်င္တာရယ္။
(၄) အမ်ဳိးသားအျဖစ္ကို လိုခ်င္ေတာင့္တတာရယ္။ ..... အဲဒီ ေလးမ်ဳိးကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ၿပီး ေနတယ္။

သူကိုးကြယ္တဲ့ေက်ာင္းမွာလည္း အဲဒီ သူ၏ ဆုေတာင္းေတြျပည့္ရေအာင္ ရဟန္း(၃)ပါးကို ကိုးကြယ္ထားတယ္တဲ့။ အဲဒီ ရဟန္း(၃)ပါးက သာမာန္ရဟန္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ စ်ာန္ရေအာင္က်င့္လုိ႔ ေလာကီဈာန္ရထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို က်င့္ၾကံႀကိဳးကုတ္ အားထုတ္ၿပီး၊ ဈာန္ရတဲ့ ရဟန္းေတြကို ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ၿပီး၊ အမ်ဳိးသားအျဖစ္ကိုလည္း ေတာင့္တၿပီး ေကာင္းမႈေတြ ျပဳေနပါတယ္။

ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ သိၾကားမင္းရဲ႕သား ေဂါပဂနတ္သား ျဖစ္သြားတယ္။ ဈာန္ရတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း သက္တမ္းကုန္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားၾက၊ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၾကတဲ့အခါ ဘယ္မွာသြားျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ စတုမဟာရာဇ္နတ္ဘံုမွာ ဂႏၶဗၺကေခ်သည္ နတ္သားေတြ သြားျဖစ္တယ္တဲ့။

တစ္ေန႔ေတာ့ ေဂါပဂနတ္သားကို အဲဒီကေခ်သည္နတ္သားေတြ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႔ရာ ေရာက္လာၾကတယ္။ ေရာက္လာလို႔ ေဂါပကနတ္သားက ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အုိ ... အဆင္းကလည္းသိပ္လွ၊ အဆိုကလည္းသိပ္ေကာင္း၊ အက-ကလည္း သိပ္ေကာင္း၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းေတြကလည္း သိပ္လွေတာ့ ဘယ္ဘဝကမ်ား လာခဲ့ၾကသလဲလို႔ သူ႔ရဲ႕နတ္မ်က္စိနဲ႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ရဟန္းဘဝ၊ ရဟန္းသီလနဲ႔ ျပည့္စံုခဲ့လုိ႔ အခုလို ျပည့္စံုၾကတာျဖစ္တယ္။ အက-ကလည္း ေကာင္း၊ အဆိုကလည္း ေကာင္း၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္းကလည္း ေကာင္းေတာ့ ရဟန္းသီလနဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ပဲလို႔ သိရတယ္။ "ေၾသာ္ ... သီလႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒီလိုခ်မ္းသာခြင့္ ရတာကိုး" ဆိုၿပီး ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာျဖစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ခါဆက္ၿပီး ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္တရားမ်ား သူတုိ႔မွာ ရိွေနၾကသလဲလို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဈာန္ရတာကို သိရတယ္။ "ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီေလာက္တင့္တယ္ၾကတာကိုး" ဟု စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္သြားတယ္။ "ေၾသာ္ .. ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ ဘယ္အရပ္၊ ဘယ္ေက်ာင္းကလဲ" လို႔ ဆင္ျခင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူကိုးကြယ္တဲ့ေက်ာင္းက ရဟန္းေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္ႏွလံုး မသာမယာျဖစ္တယ္။ "ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ"။ မေက်နပ္ေတာ့ဘူးတဲ့။

အဲဒီနတ္ေတြကို အတင္းမာန္မဲၿပီးေတာ့ ေျပာေတာ့တာပဲ။ အရွင္ဘုရားတို႔ဟာ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာတဲ့အခါ ဘယ္ဘက္ကို လွည့္ေနၾကသလဲ၊ အိပ္ငိုက္ေနၾကသလား .. စသည္ျဖင့္ ဆူပူ ႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ ဈာန္ရ ရဟန္းေတြ အႀကိမ္းေမာင္းခံရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီေလာဘေၾကာင့္ပဲတဲ့။ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာက ျဖစ္ခဲ့ဘူးေတာ့ ေလာဘဥပါဒါန္က အဲဒီစတုမဟာရာဇ္ဘံုဘဝ ကေခ်သည္ဘဝမွာ ကပ္ေနတယ္။ ဈာန္ရရင္ အမွန္စင္စစ္ေတာ့ ျဗဟၼာျပည္မွာ သြားျဖစ္ရမွာျဖစ္တယ္။ အခုဘယ္မွာ ျဖစ္ေနသလဲ .. စတုမဟာရာဇ္နတ္၊ ေအာက္တန္းစားနတ္ သြားျဖစ္တယ္။ ကေခ်သည္နတ္ဆိုတာ ေအာက္တန္းစားနတ္ပဲ ျဖစ္တယ္။

ဒီလုိ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းခံေနရေတာ့ သူတုိ႔လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၊ ျပန္ဆင္ျခင္ၾကည့္တယ္တဲ့၊ "ဒို႔က သူတစ္ပါးေတြ ခ်ီးေျမႇာက္ခံခ်င္လို႔ လာၿပီး ကေန၊ ဆိုေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ " အခုလုိ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းခံေနရေတာ့ နတ္တို႔ရဲ႕ တန္ခိုး၊ နတ္ရဲ႕ဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ သူတုိ႔ကို ကိုးကြယ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဒကာမပဲဆိုတာ သိရေတာ့ ရွက္လိုက္တာ။ အို .. သူကေတာ့ အထက္တန္းက်လို႔၊ ဒို႔က ဈာန္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔၊ ဒို႔က ကိုးကြယ္ခံရတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ျဖစ္လ်က္သားနဲ႔ ဒီလို လားၿပီးေတာ့ ျဖစ္ရတာကိုး ... ဆိုၿပီးေတာ့ ရွက္ၾကတယ္တဲ့။

အဲဒီမွာ နတ္ႏွစ္ပါးကေတာ့ သံေဝဂရၿပီး အားထုတ္လိုက္တာ အနာဂါမ္ ျဖစ္သြားတယ္။ တစ္ခါတည္း ျဗဟၼာျပည္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ပါးကေတာ့ စြဲလမ္းတာ အားႀကီးလို႔ ေလာဘဥပါဒါန္ သိပ္အားႀကီးလုိ႔ အဲဒီ စတုမဟာရာဇ္နတ္ဘံုမွာပဲ ကေခ်သည္ နတ္သား အျဖစ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့။ ေလာဘဟိတ္ ဆိုးပါတယ္။ ဈာန္ရတာေတာင္မွ ဒုကၡေပးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာဘကို ကင္းႏိုင္သမွ် ကင္းေအာင္၊ ေဒါသလည္း ကင္းႏိုင္သမွ် ကင္းေအာင္၊ ေမာဟလည္း ကင္းႏို္င္သမွ် ကင္းေအာင္၊ ေဟတုပစၥည္း မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ေတြ မိမိတုိ႔ရဲ႕သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ခြင့္မရေအာင္၊ နည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ အားထုတ္ၾကရပါတယ္။

ကုသိုလ္ဟိတ္(၃)ပါးက သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရာတြင္ ေက်းဇူးျပဳပံု

အေလာဘ၊ အေဒါသ ဟိတ္(၂)ပါးျပည့္စံုရင္ ေတာ္ေတာ့္ကို ေနရာၾကပါတယ္။ အေလာဘ အေဒါသ ဟိတ္(၂)ပါး ျပည့္စံုလုိ႔ရိွရင္ သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရားေတြ ပြားမ်ားအားထုတ္တဲ့အခါ ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ႏွင့္ ေဝဒနာ သတိပ႒ာန္တရားေတြ ထင္ထင္ရွားရွား ပြားမ်ားလို႔ ရေနတတ္ပါတယ္။ ျပည့္စံုတတ္ပါတယ္။

ပုရိမာနံ = ေရွ႕၌ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ဒြိႏၷံ = ႏွစ္ပါးကုန္ေသာ အေလာဘ အေဒါသတုိ႔၏ ၊ အာႏုဘာေဝန = အစြမ္းအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္၊ ပုရိမာနိ = ေရွ႕၌ ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ေဒြ = ႏွစ္ပါးကုန္ေသာ၊ သတိပ႒ာနာနိ = ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္၊ ေဝဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္တို႔သည္၊ ဣဇၥ်ႏၲိ = ျပည့္စံုၾကကုန္၏။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါသတည္း...။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။

အေလာဘဟိတ္ အေဒါသဟိတ္ ႏွစ္ပါးတို႔တြင္ အေလာဘ = မလုိခ်င္၊ မတပ္မက္တဲ့သေဘာ။ အေဒါသ = မျပစ္မွား စိတ္မဆိုး အမ်က္မထြက္ တတ္တဲ့သေဘာ။ ဤသေဘာမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုမယ္ဆိုရင္ သတိပ႒ာန္ဝိပႆနာ တရားပြားမ်ားတဲ့အခါ ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား တရားသေဘာေတြ ျမင္ေအာင္ ပြားမ်ားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေဝဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ကိုလည္း ထင္ထင္ရွားရွား တရားသေဘာေတြ ျမင္ေအာင္ ပြားမ်ားႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ တရားေတြျမင္ေအာင္ ပြားမ်ားႏိုင္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္မွာ ျဖစ္တယ္။

အေလာဘ အေဒါသရိွေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အဲဒီ သတိပ႒ာန္တရား(၂)ပါးကို အဓိကထားၿပီးေတာ့ ပြားမ်ားဖို႔ရာျဖစ္တယ္။ မိမိဟာ ကာယာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားအားထုတ္လို႔ရိွရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ရွားတယ္။ ေဝဒနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားအားထုတ္လုိ႔ရိွရင္ ပိုၿပီးေတာ့ ထင္ရွားတယ္ ဆိုလို႔ရိွရင္ေတာ့ မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ ဘာဟိတ္ေတြ ျပည့္စံုလုိ႔ပါလဲ... အေလာဘဟိတ္၊ အေဒါသဟိတ္ႏွစ္ပါးနဲ႔ ျပည္စံုေနလို႔ပါ။

ပစၧိမႆ = ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေသာ အေမာဟဟိတ္၏ ၊ အာႏုဘာေဝန = အစြမ္းအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္၊ ပစၧိမာနိ = ေနာက္၌ျဖစ္ကုန္ေသာ၊ ေဒြ = ႏွစ္ပါးကုန္ေသာ၊ သတိပ႒ာနာနိ = စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္တို႔သည္၊ ဣဇၥ်ႏၲိ = ျပည့္စံုၾကကုန္၏ ၊ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ာကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု.။

အေမာဟိတ္အစြမ္းေၾကာင့္ စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္တို႔ ျပည့္စံုႏိုင္ၾကတယ္တဲ့။ အေမာဟဓာတ္ခံ၊ ပညာဓာတ္ခံပါတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ား စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားလို႔ အထူးပဲ ေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားလို႔ အထူးပဲ ေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ စိတၱာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္၊ ဓမၼာႏုပႆနာ သတိပ႒ာန္ ပြားမ်ားလို႔ အထူးပဲ ေကာင္းေနရင္ ဒီပုဂၢဳိလ္ဟာ အေမာဟ = ပညာဉာဏ္ အေျခခံပါလာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းကို အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပတာ ေနရာက်ပါတယ္။

(စာၾကြင္း။ ။ ဓမၼာႏုပႆာနာ ႐ႈမွတ္ပံုအား ပခုကၠဴဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ဥဳးဣေႏၵာဘာသ ႏွင့္ သစၥာဒီပက ဆရာႀကီးဦးၾကည္တုိ႔၏ သက္ဆိုင္ရာ တရားစာအုပ္မ်ားႏွင့္ အသံသြင္းတရားေတာ္မ်ားမွတဆင့္ ေလ့လာအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တျခားဆရာေကာင္းမ်ားလည္း ရိွပါေသးတယ္။)

ေလာဘ၊ ေမာဟ၊ ေဒါသဟိတ္ေတြမ်ားေနတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ဘယ္သတိပ႒ာန္တရားမွ ပြားမ်ားလုိ႔ ေနရာက်မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္လည္း က်တယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟဟိတ္ေတြ ပယ္ႏိုင္သမွ်ပယ္၊ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟဟိတ္ေတြ ျဖစ္ႏို္င္သမွ် ျဖစ္ေအာင္ အခု ေယာဂီေတြ ဒါနလည္း ျပဳၾကရ၊ သီလလည္း ေဆာင့္တည္ၾကရ၊ သမထတရား ဝိပႆနာတရားေတြလည္း စြမ္းႏိုင္သမွ် အားထုတ္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါနကလည္း အခိုက္အတန္႔ေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့ ပယ္ႏိုင္ပါတာပါပဲ။ ဒါနျပဳေနဆဲ အခိုက္အတန္႔၊ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ေတြ အာဟာရေတြ စီမံလွဴဒါန္းေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ဆြမ္းခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ေတြ အာဟာရေတြ စီမံၿပီးေတာ့ လွဴဒါန္းေနတဲ့ အလွဴရွင္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ မလွဴခင္ကတည္းက ဒီပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ တပ္မက္တဲ့ ေလာဘကင္းၿပီး အေလာဘျဖစ္ေနတယ္။

လွဴေနဆဲခဏမွာ မိမိရဲ႕အလွဴကိုလာၿပီး သံုးေဆာင္မီွဝဲၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ မီွဝဲသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစဆိုတဲ့ အေဒါသ = ေမတၱာဓာတ္ ပါေနပါတယ္။

ဒီလိုလွဴဒါန္းလိုက္သျဖင့္ ေနာင္ျဖစ္ေလရာ ဘဝတိုင္းဘဝတိုင္းမွာ ပစၥည္းဥစၥာရတနာေတြ ေပါမ်ားၾကြယ္ဝ ခ်မ္းသာၿပီးေတာ့ ကိုယ္ျပဳခ်င္တဲ့ ေကာင္းမႈကို ဆက္ကာဆက္ကာျပဳၿပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာတိုင္ေအာင္ အေထာက္အပံ့ေကာင္းေတြ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ျခင္း ေရွ႕သြားရိွတဲ့ အသိဉာဏ္ အေမာဟေတြ ျဖစ္မေနဘူးလား .... ျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒါနျပဳေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို မတြယ္တာ၊ မတပ္မက္တဲ့ အေလာဘ၊ ဒါနျပဳေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ မိမိအလွဴကို လာၿပီး သံုးေဆာင္မီွဝဲေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ မီွဝဲသံုးေဆာင္ပါေစဆိုတဲ့ အေဒါသ = ေမတၱာ၊ မိမိလွဴထားတဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ မုခ် ခံစားရရိွႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ျခင္း ေရွ႕သြားရိွတဲ့ အသိဉာဏ္ = အေမာဟေတြ မတိုးတက္ပါဘူးလား ... တုိးတက္ပါတယ္။

အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြျဖစ္လာေတာ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ အလိုလို ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ပယ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အျမဲတမ္းေတာ့ အလွဴဒါနေတြ မျပဳလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ မလုပ္ႏိုင္ေပဘူး။ လုပ္ႏိုင္တဲ့အခါေတာ့ ကင္းကင္းသြားတယ္။ ဒါနေတြ ျပဳေနရတာလည္း ေနရာက်ပါတယ္။ အျမဲတမ္းကင္းသြားဖို႔ဆိုတာေတာ့ ဘယ္တရားအားထုတ္ရမလဲဆိုရင္ သတိပ႒ာန္ဝိပႆနာတရားေတြ အားထုတ္ရပါမယ္။

ဝိပႆနာတရား အားထုတ္မွ မွတ္ခ်က္တိုင္း မွတ္ခ်က္တိုင္းမွာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟကင္းေနတယ္။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ ထိုင္တယ္ ထိတယ္၊ ၾကြတယ္ လွမ္းတယ္ ခ်တယ္ စသည္ျဖင့္ မွတ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ေလာဘလည္း ျဖစ္ခြင့္မရ၊ ေဒါသလည္း ျဖစ္ခြင့္မရ၊ ေမာဟလည္း ျဖစ္ခြင့္မရ။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ဟု မွတ္ေနတဲ့အခ်ိန္အခါ လုိခ်င္စရာေတြလညး္ လိုခ်င္ေနေသးတယ္လို႔ စိတ္ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ႏွစ္ခုၿပိဳင္ၿပီးေတာ့ ျဖစ္လို႔မရေပဘူး။ မွတ္ေနလို႔ ရိွရင္ အဲဒီေလာဘ ျဖစ္ခြင့္မရဘူး။

(စာၾကြင္း။ ။ ဆရာေတာ္မွ မဟာစည္နာယကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ နိႆယျဖင့္ ေဖာင္းတယ္၊ ပိန္တယ္ဟု ေဟာေပမယ့္ သူေတာ္စင္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ မိမိတို႔ ႏွစ္သက္ရာ အားထုတ္ေနတဲ့ နည္းျဖင့္ အစားထိုး ႐ႈမွတ္ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကပါခင္ဗ်ာ။)

လိုခ်င္စရာေတြ မရလုိ႔ စိတ္ႏွလံုးမသာမယာေတြ ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔ ဒီလိုလည္း ျဖစ္ခြင့္မရဘူး။ အမွတ္ျဖစ္ေနေတာ့ ေဒါသ ေဒါမနႆလည္း ျဖစ္ခြင့္မရဘူး။ ေတြေတြေဝေဝလည္း မသိေတာ့ေပဘူး။ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ဟု မွတ္ေနတဲ့အခါ ေဖာင္းတာက ႐ုပ္တရား၊ မွတ္သိေနတာက နာမ္တရားလို႔ အမွန္အတိုင္း သိမေနဘူးလား ... သိေနပါတယ္။ မေတြမေဝသိေနေတာ့ အေမာဟပဲ ျဖစ္တယ္။

ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြ မွတ္ခ်က္တိုင္း မွတ္ခ်က္တိုင္း မပယ္ေနဘူးလား ... ပယ္ေနပါတယ္။ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟေတြကို မွတ္ခ်က္တိုင္း မွတ္ခ်က္တို္င္း တိုးတက္ေစတယ္။ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္ေနရင္ေတာ့ ေဟတုပစၥည္းထဲက မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္(၃)ပါးျဖစ္တဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟေတြကို ပယ္ၿပီး၊ ေကာင္းတဲ့ ဟိတ္(၃)ပါးျဖစ္တဲ့ အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟေတြကို တိုးတက္ႀကီးပြားေစပါတယ္။ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္ေနရတာ မွတ္ခ်က္တိုင္း မွတ္ခ်က္တိုင္း ေကာင္းက်ဳိးေတြ ရေနပါတယ္။

အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပတာ သိပ္ျပည့္စံုပါတယ္။
အနိစၥဒႆေနန အေလာေဘာ ေဟာတိ။
ဒုကၡဒႆေနန အေဒါေသာ ေဟာတိ။
အနတၱဒႆေနန အေမာေဟာ ေဟာတိ။

အနိစၥဒႆေနန = အနိစၥကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေလာေဘာ = အေလာဘသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဒုကၡဒႆေနန = ဒုကၡကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေဒါေသာ = အေဒါသသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ အနတၱဒႆေနန = အနတၱကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါသတည္း။
သာဓု... သာဓု ... သာဓု ။

အနိစၥဒႆေနန = အနိစၥကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေလာေဘာ = အေလာဘသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ အနိစၥကို ျမင္ေအာင္႐ႈႏိုင္လို႔ရိွရင္၊ အနိစၥကို ျမင္လုိ႔ရိွရင္ အေလာဘျဖစ္လာတယ္။ မျမဲဘူးလို႔ ျမင္လို႔ရိွရင္ လိုခ်င္ေတာ့ပါ့မလား .. မလိုခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာတစ္ခုမွ ျမဲတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ခႏၲာကိုယ္ထဲက တရားသေဘာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မျမဲဘူး။ ႐ုပ္တရားလည္း မျမဲဘူး၊ နာမ္တရားလည္း မျမဲဘူး။ ပစၥည္းပစၥယေတြလည္း ျမဲတာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုသိေနေတာ့ ေလာဘျဖစ္ပါေတာ့မလား .. မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အေလာဘျဖစ္တယ္။

ဒုကၡဒႆေနန = ဒုကၡကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေဒါေသာ = အေဒါသသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဒုကၡေတြ ျမင္ေနတယ္။ ကုန္ပ်က္ ကုန္ပ်က္ ႏိွပ္စက္တာေတြကို ဒုကၡထင္ေနေတာ့ ေဒါသဟာလည္း မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေဒါသေၾကာင့္ လူေတြဟာ ဒုကၡျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေၾသာ္ ... ဒုကၡျဖစ္ေၾကာင္း ေဒါသေတြ မျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာ ဒုကၡျမင္ေနေတာ့ ဒုကၡထပ္ၿပီး မဆင့္ေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒုကၡျမင္ေတာ့ ေဒါသေတြ ကင္းစင္ေနတယ္။ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္လို႔ ဒုကၡေကာင္းေကာင္းျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ေဒါသေတြ ကင္းစင္ၿပီး ေမတၱာဓာတ္ေတြ တိုးပြားလာတတ္တယ္။ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ၿပီးလို႔ရိွရင္ ပိုၿပီး ေမတၱာဓာတ္ေတြ မ်ားၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြအေပၚမွာ ခ်မ္းသာေစခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မထင္ရွားဘူးလား... ထင္ရွားပါတယ္။ သိပ္ထင္ရွားတယ္။ အရင္တံုးက မေတြ႕ခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေတြ႔ရေသာ္လည္း ေဒါသေတြ မျဖစ္ေတာ့ေပဘူး။ အေဒါသ = ေမတၱာဓာတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။

ေဟတုအရ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္တရားေတြ ပစၥည္းတရားေတြ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတာလဲ ... ဒုကၡျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္လို႔ပါပဲ။ ဒုကၡကို ျမင္ေအာင္ကလည္း ဘယ္တရားကို ႐ႈရပါမလဲ ... ဝိပႆနာတရားကို ႐ႈမွ ဒုကၡစစ္စစ္ကို ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။

အနတၱဒႆေနန = အနတၱကို ျမင္ျခင္းျဖင့္၊ အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ (ဝါ) မေတြမေဝျခင္းသည္၊ (ဝါ) ဉာဏ္ပညာသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ အနတၱကို ျမင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္လို႔ရိွရင္ အမွန္အတိုင္းသိတဲ့ အေမာဟ ျဖစ္လာတယ္။ ဘယ္အရာကိုမွ ကိုယ္အစိုးရတာ မရိွဘူး။ ကိုယ့္ခႏၲာထဲက ႐ုပ္တရား နာမ္တရားေတြလည္း ဒီလိုျဖစ္ပါ၊ ဟိုလိုျဖစ္ပါ ေကာင္းတာခ်ည္းပဲျဖစ္ပါ၊ မေကာင္းတာမျဖစ္ပါေစနဲ႔ ..လို႔ ဒီလိုလည္းအစိုးရပါရဲ႕လား.... အစိုးမရပါ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ ဘယ္အရာဝတၳဳကိုမွ အစိုးရတာ မရိွဘူး။ အမွန္အတိုင္း သိပါတယ္။ အမွန္ကို သိတာ အေမာဟျဖစ္တယ္။ အနတၱကို ျမင္လို႔ရိွရင္ အေမာဟဟိတ္ မိမိသႏၲာန္မွာ တုိးတက္ႀကီးပြားလာတယ္။ ဘယ္တရားကို ႐ႈလို႔ပါလဲ ... သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရား ႐ႈလို႔ပါ။

ဆက္ရန္ .... ေဟတု ၁(င) သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

ေဟတုပစၥည္း - ၁(ဂ)

ေဟတုပစၥည္း - ၁(ဂ)

ေဟတုပစၥည္းက ပစၥဳပၸန္ဘဝ ပစၥဳပၸန္ကာလမွာပင္ ေက်းဇူးျပဳပံု

အမွာ။ ။ ေဟတုပစၥည္းက ပစၥုပၸန္ဘဝ ပစၥဳပၸန္ကာလမွာပင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ေနာင္ဘဝမ်ားမွာ ျဖစ္ျခင္းသည္ အက်ဳိးဆက္မွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းက တိုက္႐ိုက္ေက်းဇူးျပဳတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သိၾကရပါတယ္။

ေရာဂါသမသီတိ ရဟႏၲာ = ေရာဂါလည္းေပ်ာက္၊ ရဟႏၲာလည္းျဖစ္၊ ဒီလိုပုဂၢဳိလ္လည္း ရိွတယ္။ ဇီဝိတသမသီတိ ရဟႏၲာ = ရဟႏၲာလည္းျဖစ္၊ အသက္လည္းကုန္၊ မွတ္ေနရင္း မွတ္ေနရင္းနဲ႔ အသက္လည္းကုန္သြားေတာ့ ေမာဟျဖင့္ ေသတာမဟုတ္၊ အေမာဟျဖင့္ (ေသတာ) ပရိနိဗၺာန္စံတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာဉာဏ္ျဖင့္ (ေသတဲ့) ပရိနိဗၺာန္စံတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရဟႏၲာအျဖစ္ျဖင့္ (ေသရတဲ့) ပရိနိဗၺာန္စံရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ နိဗၺာန္ျပည္ ေရာက္သြားပါမယ္။

အေမာဟနဲ႔ ေသဖို႔ရာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးပါပဲ။ အေမာဟနဲ႔ ေသႏိုင္ရေအာင္ သတိပ႒ာန္ ဝိပႆနာတရား ႐ႈမွတ္ေနရပါမယ္။ ႐ႈမွတ္ေနရင္း အေမာဟနဲ႔ ေသရတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ မေတြမေဝေသရေတာ့ ေသာတာပန္ဆိုရင္လည္း ျမင့္ျမတ္တဲ့ ဘံုဘဝပဲေရာက္မယ္။ သကဒါဂါမ္ဆိုရင္လည္း လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ (၆)ထပ္သို႔ ေရာက္မယ္။ အနာဂါမ္ဆိုရင္လည္း ျဗဟၼာျပည္သို႔ ေရာက္မယ္။ ရဟႏၲာဆိုရင္လည္း နိဗၺာန္သို႔ ေရာက္သြားမွာပါပဲ။ အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပထားတာ အလြန္ပဲ ေနရာက်ပါတယ္။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတည္းဟူေသာ မေကာင္းတဲ့ ဟိတ္ (၃)ပါးက ေက်းဇူးျပဳမယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ တိရစၧာန္တုိ႔၊ ငရဲတို႔၊ ၿပိတၱာသို႔ က်သြားႏိုင္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္ (၃)ပါး အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတုိ႔က ေက်းဇူးျပဳရင္ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္ (၆)ထပ္၊ ျဗဟၼာျပည္၊ နိဗၺာန္တိုင္ေအာင္ပဲ ေရာက္ရိွသြားႏို္င္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ေအာင္ ေယာဂီမ်ား အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူ႔ျပည္ေရာက္ေနတဲ့ အခိုက္အတန္႔ျဖစ္လို႔ အားထုတ္ေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ အခုေယာဂီမ်ားကေတာ့ အၿမဲတမ္းလိုပဲ အားထုတ္ေနၾကပါတယ္။ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္စရာ ေကာင္းပါတယ္။

အေလာဘႏွင့္ ေလာဘတုိ႔၏ အက်ဳိးအျပစ္မ်ား

အ႒ာကထာဆရာေတြက အမ်ားႀကီးပဲ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြရဲ႕ အျပစ္ေတြ၊ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြရဲ႕ အက်ဳိးေတြ ေဟတုပစၥည္းရဲ႕ အက်ဳိး အျပစ္ေတြကို အ႒ကထာဆရာေတြက ဖြင့္ျပတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

အေလာေဘာ အေရာဂ်ႆ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေလာေဘာ = အေလာဘသည္၊ အေရာဂ်ႆ = က်န္းမာျခင္း၏၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏။

အေဒါေသာ ေယာဗၺနႆ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေဒါေသာ = အေဒါသသည္၊ စိတ္မဆိုး အမ်က္မထြက္တတ္ျခင္းသည္၊ ေယာဗၺနႆ = အရြယ္ေကာင္းျခင္း၊ အရြယ္တင္ျခင္း၏၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏။

အေမာေဟာ ဒီဃာယုကတာယ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ ဒီဃာယုကတာယ = အသက္ရွည္ျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း..။
သာဓု ... သာဓု .... သာဓု ။

အေလာဘ မလိုခ်င္ မတပ္မက္ျခင္းဟာ အေရာဂ်ႆ = အနာေရာဂါကင္းျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေလာဘနည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အရာရာမွာ စားတဲ့ေသာက္တဲ့ ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္အမူအရာ ႏႈတ္အမူအရာေတြ ျပဳလုပ္မည့္အရာေတြမွာျဖစ္ျဖစ္ ေလာဘနည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဆိုေတာ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ မီွဝဲသံုးေဆာင္တတ္တယ္။ မွ်တ႐ံုပဲ မီွဝဲသံုးေဆာင္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ က်န္းမာပါတယ္။

ေျပာင္းျပန္အားျဖင့္ ေလာဘႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ စားတဲ့အခါမွာလည္းပဲ သူႀကိဳက္တဲ့ အစာေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ အလြန္အကၽြံ စားတတ္တယ္။ ေလာဘႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အစားလည္းႀကီးတယ္။ အစားႀကီးၿပီး အလြန္အကၽြံစားေတာ့ အစာမေၾကေရာဂါေတြ ျဖစ္ၾကရတယ္။

အေလာဘဟာ က်န္းမာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေလာဘက မက်န္းမာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ သတိထားသင့္ပါတယ္။

ေလာဘႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ မက်န္းမမာ ျဖစ္လာတတ္တယ္။ ဟိုဟာလည္း လိုခ်င္၊ ဒီဟာလည္း လုိခ်င္၊ ဟိုဟာလည္းရခ်င္၊ ဒီဟာလည္းရခ်င္။ ေလာဘႀကီးေတာ့ ေနရာေဒသမေရြး၊ အခ်ိန္ကာလမေရြး၊ အစားအေသာက္မေရြး ျပဳလုပ္စားေသာက္ေတာ့ မက်န္းမာေတာ့ပါဘူး။ ေလာဘနည္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အခ်ိန္ကာလကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ရသင့္တာမွပဲ ယူေတာ့မယ္။ မရသင့္တာ မယူေတာ့ဘူး။ စားသင့္တာမွပဲ စားမယ္။ မစားသင့္တာ မစားေတာ့ေပဘူး။ ေလာဘနည္းေနေတာ့ အတိုင္းအရွည္ ပမာဏကိုသိၿပီး မီွဝဲသံုးေဆာင္တတ္ေတာ့ က်န္းမာျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

က်န္းမာတာဟာလည္း ေယာဂီမ်ားအတြက္ အေကာင္းဆံုး လာဘ္တစ္ခုပဲ။ "အာေရာဂ်ာ ပရမာ လာဘာ" အေရာဂ်ာ = က်န္းမာျခင္းသည္၊ ပရမာ = ျမတ္ေသာ၊ လာဘာ = လာဘ္ႀကီးတစ္ခုပင္တည္း။ က်န္းမာေနတာ အေကာင္းဆံုး အျမတ္ဆံုး လာဘ္ပဲျဖစ္တယ္။ ေယာဂီမ်ား မၾကာခဏ နာၾကားဘူးပါတယ္။ က်န္းမာမွ ေလာကေရးရာေတြလည္း ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ အားထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်န္းမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေလာကေရးရာ စီးပြားေရး ႀကီးပြားေရးေတြလည္း ထိုက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ မိမိကိုယ္အား ဉာဏ္အားႏွင့္အမွ် ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေလာကုတၱရာေရးရာဘက္က၊ ဓမၼေရးရာဘက္ကလည္း က်န္းမာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မွ မိမိရဲ႕ တရားဓမၼကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ႏိုင္တယ္။ အက်န္းမာရင္ေတာ့ အားမွ မထုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ယံုၾကည္က်မ္းမာ၊ ေျဖာင့္စြာစိတ္ထား၊ ႀကိဳးစားတြင္တြင္၊ ျဖစ္ပ်က္ျမင္၊ ငါးအင္တရားရေၾကာင္းတည္း။

တရားရေၾကာင္း အဂၤါငါးပါးတို႔တြင္ ယံုၾကည္တာက နံပါတ္(၁)။ က်န္းမာတာက နံပါတ္(၂)ျဖစ္တယ္။ က်န္းမာတာက နံပါတ္(၂)ကေနၿပီးေတာ့ တရားရဖို႔ ေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေလာဘ မိမိတုိ႔ သႏၲာန္မွာ ရိွေနဘို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ေလာဘနည္းႏိုင္သမွ် နည္းေအာင္ အားထုတ္ရပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းေတြထဲက အေလာဘဆိုရင္ ျပည့္စံုလာဖို႔၊ ေလာဘဆိုရင္ ပယ္ႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ၾကရပါတယ္။

အေဒါသက အရြယ္ႏွင့္ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ အရြယ္တင္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေဒါသက အရြယ္တင္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းဆုိေတာ့ ေဒါသက အရြယ္အိုလြယ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေဒါသမီးက ေလာင္ေတာ့ အုိလြယ္ပါတယ္။ ေဒါသႀကီးေတာ့ ခႏၲာကိုယ္မွ စိတၱဇ႐ုပ္ေတြကို စၿပီးေလာင္ပါတယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဆံပင္ေတြ ျမန္ျမန္ျဖဴတတ္တယ္။ နားထိုင္း၊ ခါးကိုင္း ျမန္ျမန္ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သြားေတြလည္း ျမန္ျမန္ က်ဳိးလာတတ္တယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ အရြယ္အိုလြယ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေဒါသ ေမတၱာမ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ အရြယ္တင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳပံု အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပျပတယ္။

အေမာဟကေတာ့ အသက္ရွည္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ဉာဏ္ပညာရိွေတာ့ သင့္တာေတြကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ၿပီး မသင့္တာေတြကို ေရွာင္ၾကဥ္ေတာ့ အသက္ရွည္ပါတယ္။ ေမာဟကေတာ့ အသက္တုိေၾကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ေတြေတြေဝေဝ ဘာမွ ေကာင္းတာ ဆိုးတာ မသိဘူး၊ ကိုယ္နဲ႔ တည့္လား၊ မတည့္လား၊ ကိုယ္နဲ႔သင့္လား၊ မသင့္လား၊ မသိဘဲႏွင့္ မီွဝဲတယ္၊ သံုးေဆာင္တယ္၊ ျပဳလုပ္တယ္ဆိုရင္ အသက္တိုသြားႏိုင္ပါတယ္။

ေဟတုပစၥည္းက ေယာဂီမ်ားရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အၿမဲေက်းဇူးျပဳေနပါတယ္။ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ေကာင္းတာျဖစ္ဖို႔၊ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ဆိုးတာျဖစ္ဖို႔၊ အေၾကာင္းတရား (၂)မ်ဳိးဟာ ရိွေနၾကတာပါပဲ။ ရဟႏၲာပုဂၢဳိလ္ မျဖစ္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ရိွေနၾကပါတယ္။ ရိွေနေတာ့ အထူးသတိထားသင့္ပါတယ္။

အေလာေဘာ ေဘာဂသမၸတၱိယာ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေလာေဘာ = မလုိခ်င္ မတပ္မက္ျခင္းသည္၊ ေဘာဂသမၸတၱိယာ = စည္းစိမ္ဥစၥာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။

အေဒါေသာ မိတၱသမၸတၱိယာ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေဒါေသာ = အမ်က္မထြက္ ေဒါသမထြက္ျခင္း မျပစ္မွားတတ္ေသာ ေမတၱာသည္၊ မိတၱသမၸတၱိယာ = မိတ္ေဆြႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။

အေမာေဟာ အတၱသမၸတၱိယာ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ အတၱသမၸတၱိယာ = မိမိကိုယ္ကို ျပည့္စံုေစျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံဝေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါသတည္း။
သာဓု ... သာဓု ... သာဓု ။

ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ ရိွေနတဲ့ ေဟတုပစၥည္းထဲက အေလာဘ = မလိုခ်င္ မတပ္မက္ျခင္းသည္ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ မလိုခ်င္ မတပ္မက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာေတြ ျပည့္စံုေပါမ်ားတတ္ပါတယ္။ မလိုခ်င္ေတာ့ လွဴပါတယ္။ လွဴေတာ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြ ေပါမ်ားလာတာပါပဲ။ ဒီဘဝမွာလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ေနာင္ေနာင္ဘဝေတြမွာလည္း မုခ်ေပါမ်ားတယ္။

အေလာဘက စည္းစိမ္ဥစၥာ ရတနာေတြ ေပါမ်ားျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းဆုိေတာ့ ေလာဘက ရွားပါးျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေလာဘသိပ္ႀကီးရင္ ဒီဘဝ မလွဴႏိုင္ မတန္းႏိုင္၊ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေလာဘ သိပ္ႀကီးရင္ ဒီဘဝမွာလည္း ရွားပါးတတ္တယ္။ ေနာင္ေနာင္ဘဝေတြေတာ့ ရွားပါးတာ ပိုၿပီး ထင္ရွားတယ္။

အေဒါသႏွင့္ ေဒါသတို႔၏ အက်ဳိးအျပစ္မ်ား

အေဒါသ = ေမတၱာက မိတ္ေဆြေကာင္းေတြႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေဒါသက မိတ္ေဆြသဂၤဟႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေဒါသက မိတ္ပ်က္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ မၾကာခဏ မိတ္ေဆြေတြ ပ်က္တတ္တယ္။ သည္းမွ မခံေတာ့ဘဲကိုး။ ဆတ္ဆတ္ကေလးမွ အထိမခံဘူး။ ဒီေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ ပ်က္ကုန္ပါတယ္။ သည္းမခံႏိုင္တာနဲ႔ ေဒါသနဲ႔က မိတ္ဖက္ျဖစ္တယ္။ ေဒါသႀကီးေတာ့ သည္းမခံႏိုင္၊ သည္းမခံႏို္င္ေတာ့ ေဒါသႀကီးတယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သူတစ္ပါးေတြ မခင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေလးနဲ႔လည္း စိတ္ဆိုးအမ်က္ထြက္တယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ဘယ္သူမွ မခင္ေတာ့ေပဘူး။ ေဒါသက မိတ္ေဆြပ်က္ေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

အေဒါသ = ေမတၱာကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ ေပါမ်ားျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ သူတစ္ပါးကို ခ်မ္းသာေစခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ သည္းလည္းသည္းခံတတ္တယ္။ အေဒါသႏွင့္ ေမတၱာကေတာ့ မိတ္ဖက္ပဲ။ သည္းခံတတ္လုိ႔ရိွရင္ အေဒါသ = ေမတၱာေတြ မ်ားလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ သည္းမခံတတ္လို႔ရိွရင္ ေဒါသေတြ မ်ားလို႔ပဲျဖစ္တယ္။ အရာရာမွာ သည္းခံတတ္ေတာ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ ေပါမ်ားပါတယ္။ အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပတာ သိပ္သဘာဝက်ပါတယ္။

အ႒ကထာဆရာေတြဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အလိုေတာ္ကို သိေတာ္မူၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပါဠိေတာ္စကားေတြကို ယူယူၿပီး ဖြင့္ျပတဲ့ အ႒ကထာဆရာေတြရဲ႕ စကားဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စကားနဲ႕ အလားတူပါပဲ။

အ႒ကထာဆရာေတြရဲ႕ စကားကို လိုက္နာသင့္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြနဲ႔ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္သႏၲာန္မွာ ဘယ္တရားရိွေအာင္ အားထုတ္ရပါမလဲ ... အေဒါသ = ေမတၱာရိွေအာင္ အားထုတ္ရပါမယ္။ အေဒါသ = ေမတၱာမ်ားမ်ားထားရမယ္။ ေမတၱာမ်ားမ်ား ထားၿပီးေနရမယ္။ ႀကီးပြားေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေမတၱာဓာတ္မ်ားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြနဲ႔ အတူတကြ ေနၾကရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ ကိုယ္ခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ေနၾကရပါတယ္။ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြကလည္း ေပါမ်ားလို႔ ခ်မ္းသာပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳတာျဖစ္တယ္။

အေမာဟႏွင့္ ေမာဟတို႔၏ အက်ဳိးအျပစ္မ်ား

အေမာေဟာ အတၱသမၸတၱိယာ ပစၥေယာ ေဟာတိ။
အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ အတၱသမၸတၱိယာ = မိမိကိုယ္ကို ျပည့္စံုေစျခင္း၏ ၊ ပစၥေယာ = အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏ ။ အေမာဟ မေတြေဝတတ္တဲ့ပုဂၢဳိလ္သည္ ေကာင္းတာနဲ႔ ဆိုးတာ၊ သင့္တာနဲ႔ မသင့္တာ ခြဲျခားသိ၍ ေနတတ္ေတာ့ မိမိကိုယ္မွာ ျပည့္စံုပါတယ္။ အဖက္ဖက္က ျပည့္စံုေနတတ္တယ္။ အေမာဟက ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

အေမာဟက ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေမာဟက မျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဆုတ္ယုတ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတာ၊ ဆိုးတာ မခြဲျခားႏို္င္ဘူး။ သင့္တာ မသင့္တာကိုလည္း မခြဲဲျခားႏိုင္ဘူး။ ေတာ္တာ မေတာ္တာကိုလည္း မခဲြျခားႏိုင္ေတာ့ ဆုတ္ယုတ္သြားပါတယ္။ "မရိွတာထက္ မသိတာခက္" ဟုဆိုတာ ေမာဟကို ေျပာတာျဖစ္တယ္။ အဝိဇၨာလို႔လည္း ေခၚတယ္။ ေမာဟလို႔လည္း ေခၚတယ္။ အဝိဇၨာဆိုတာ အေမွာင္က်ေနတာပဲ။ အလင္းမရိွဘူး။ ေကာင္းတာ ဆိုးတာ မခဲြတတ္ဘူး။ သင့္တာ မသင့္တာ မခြဲတတ္ဘူး။ အက်ဳိးရိွတာ မရိွတာ မခြဲတတ္ဘူး ဆိုေတာ့ ဆုတ္ယုတ္သြားပါတယ္။ အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပတာ အလြန္ပဲ သဘာဝက်ပါတယ္။

အ႒ာကထာဆရာေတြက ေနာက္ထပ္လည္း အမ်ားႀကီး ဖြင့္ျပၾကပါတယ္။ အေလာဘက ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေလာဘရိွတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သည္ ကာမသုခလႅိကာႏုယာဂအက်င့္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္တယ္။

အေဒါသက အတၱကိလမထအက်င့္ကို ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အတၱကိလမထဆိုတာ ကိုယ္ပင္ပန္း စိတ္ပင္ပန္းတဲ့အက်င့္ဆိုတာ ေဒါသဦေဆာင္တယ္။ အေဒါသ အရင္းခံ ရိွရင္ေတာ့ ေရွာင္ၾကဥ္ႏို္င္ပါတယ္။

အေမာဟကေတာ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါအက်င့္ကို က်င့္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဟတုပစၥည္းေတြထဲက တရားေတြေကာင္းပါတယ္။ အေလာဘရိွရင္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ = ကာမဂုဏ္ခ်မ္းသာကို ခံစားေသာ အက်င့္ကို မက်င့္ေတာ့ဘူး။ အေဒါသရိွရင္ အတၱကိလမထ = ကိုယ္ပင္ပန္းေအာင္ က်င့္ေသာအက်င့္ကို မက်င့္ေတာ့ဘူး။ အေမာဟရိွရင္ေတာ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါအက်င့္ကို က်င့္ႏိုင္ဖို႔ရာ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ေလာဘႀကီးလို႔ ေလာဘရိွေနရင္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ အက်င့္ေတြ မီွဝေနတတ္တယ္။ က်င့္ေနတတ္တယ္။ ေဒါသရိွရင္ အတၱကိလမထအက်င့္ေတြလည္း က်င့္ေနတတ္တယ္။ ေမာဟရိွေနလို႔ရိွရင္ ေတြေတြေဝေဝျဖစ္ေနလို႔ ဘာအက်င့္မွ ဟုတ္တိပတ္တိ က်င့္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပပါတယ္။

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြက ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါေတြကို အျမဲတမ္းပဲ ဒုကၡေပးေနတာပါပဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ရိွေနလုိ႔ရိွရင္ ခ်မ္းသာခြင့္ မရၾကဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး အထက္တန္း ေရာက္သြားတာေတာင္မွ ေလာဘရိွေနေသးရင္ ဒီေလာဘက ဒုကၡေပးေသးတာပါပဲ။ ေလာကီဈာန္ သမာပတ္ေတြ ရထားတာေတာင္မွ ေလာဘရိွေနေသးတယ္။ အဲဒီ ေလာကီဈာန္သမာပတ္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္မွ ေလာဘရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳတာကို ခံရလုိ႔ ဒုကၡေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။

ဆက္ရန္ ..... ေဟတု ၁(ဃ)သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

ေဟတုပစၥည္း - ၁(ခ)

ေဟတုပစၥည္း - ၁(ခ)

ဟိတ္ (၆)ပါး အဓိပၸါယ္

ေလာဘဟိတ္ - ဆိုတာ လိုခ်င္တာ၊ တပ္မက္တတ္တာ။
ေဒါသဟိတ္ - ဆိုတာ အမ်က္ထြက္တာ၊ စိတ္ဆိုးတတ္တာ၊ ျပစ္မွားတတ္တာ။
ေမာဟဟိတ္ - ဆိုတာ ေတြေတြေဝေဝသိတာ၊ အမွားကိုသိတာ။
အေလာဘဟိတ္ - ဆိုတာ မလိုိခ်င္တတ္တာ၊ မတပ္မက္တတ္တာ။
အေဒါသဟိတ္ - ဆိုတာ မျပစ္မွားတတ္တာ၊ ခ်မ္းသာေစတတ္တာ။
အေမာဟဟိတ္ - ဆိုတာ မေတြမေဝသိတာ၊ အမွန္ကို သိတာ။

ဤဟိတ္ (၆)ပါးလံုးဟာ ေယာဂီေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ရိွေနၾကတယ္။ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္၊ မေကာင္းတဲ့ဟိတ္တို႔သည္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္ပဲျဖစ္ၾကတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ရိွေနလို႔ရိွရင္ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြ ရိွေနလို႔ရိွရင္လည္း ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ပါဘူး။ ဤကဲ့သို႔ အၿပိဳင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြရဲ႕ အျပစ္ေတြကိုလည္း သိထားၾကရပါမယ္။ အျပစ္ေတြကိုသိမွ မျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္လို႔ရၾကပါတယ္။ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတို႔ရဲ႕ အက်ဳိးတရားေတြသိထားမွ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟတရားေတြ မိမိတို႔သႏၲာန္မွာ ျပည့္စံုသမွ်ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြ၏ အျပစ္ေတြကို သိထားသင့္ပါတယ္။ အေလာဘ၊ အေမာဟတရားေတြရဲ႕အက်ဳိးတရားေတြကိုလည္း သိထားသင့္ပါတယ္။

အကုသိုလ္ဟိတ္ (၃)ပါးက အကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳပံု

ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြက ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ အကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳၾကတယ္။
  • ပါဏာတိပါတ = သူ႔အသက္သတ္ႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • အဒိႏၷဒါန = သူ႔ဥစၥာခိုးရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • ကါေမသု မိစၧာစာရ = သူတစ္ပါး သားမယားေတြ ဖ်က္ဆီးႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • မုသာဝါဒ = လိမ္ညာေျပာႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • ပိသုဏဝါစာ = ကုန္းတိုက္ႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • ဖ႐ုသဝါစာ = ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆို ႀကိမ္းေမာင္းႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • သမၹပၸလာပ = သိမ္ဖ်င္းတဲ့ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ႏို္င္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • အဘိဇၩာ = သူတစ္ပါး စည္းစိမ္ကို မတရားေသာနည္းျဖင့္ ယူဖို႔ရာ ၾကံစည္ျဖစ္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • ဗ်ာပါဒ = သူတစ္ပါး ေသေၾကပ်က္စီးေအာင္ ၾကံစည္တဲ့ ဗ်ာပါဒ ျဖစ္ေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
  • မိစၧာဒိ႒ိ = အယူလြဲ၊ အယူမွားေတြ ျဖစ္ႏိုင္ရေအာင္လည္း ေက်းဇူးျပဳတယ္။
ဤကဲ့သို႔ အဲဒီဟိတ္ေတြ မိမိတို႔ရဲ႕သႏၲာန္မွာ မျဖစ္ရေအာင္ ထိုဟိတ္တို႔ရဲ႕ အျပစ္ေတြကို ႀကိဳတင္သိထားၾကရပါမယ္။

ကုသိုလ္ဟိတ္ (၃)ပါးက ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳပံု

အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕သႏၲာန္မွာ ကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳၾကတယ္။
  • သူ႔အသက္မသတ္ႏို္င္ရေအာင္၊
  • သူ႔ဥစၥာ မခိုးႏိုင္ရေအာင္၊
  • သူ႔တစ္ပါး သားမယား မဖ်က္ဆီးႏိုင္ရေအာင္၊
  • လိမ္ညာ မေျပာႏို္င္ရေအာင္၊
  • ကုန္းမတိုက္ႏိုင္ရေအာင္၊
  • ၾကမ္းတမ္းစြာ မေျပာႏိုင္ရေအာင္၊
  • ၿပိန္ဖ်င္းတဲ့ စကားေတြ မေျပာႏိုင္ရေအာင္၊
  • သူတစ္ပါးရဲ႕စည္းစိမ္ေတြကို ကိုယ့္စည္းစိမ္ဥစၥာျဖစ္ေအာင္ မၾကံစည္ႏိုင္ရေအာင္၊
  • သူတစ္ပါးေတြ ဆင္းရဲေၾကာင္း ပ်က္ဆီးေၾကာင္း မၾကံစည္ႏိုင္ရေအာင္၊
  • အယူလြဲ၊ အယူမွားေတြ မရိွရေအာင္ ... အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟဆိုတဲ့ ဟိတ္ (၃)ပါးက ေက်းဇူးျပဳတယ္။
အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြရဲ႕ အက်ဳိးတရားေတြကို အ႒ကထာဆရာေတြ ဖြင့္ျပထားပါတယ္။

အေလာေဘာ ဒါနေဟတု။
အေလာေဘာ = မလုိခ်င္တဲ့ အေလာဘသည္၊ ဒါနေဟတု = ဒါန၏ အေၾကာင္းတည္း၊ (ဝါ) ဒါနႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၏ အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏။

အေဒါေသာ သီလေဟတု။
အေဒါေသာ = အေဒါသသည္၊ သီလေဟတု = သီလႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၏ အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏။

အေမာေဟာ ဘာဝနာေဟတု။
အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ ဘာဝနာေဟတု = ဘာဝနာႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္း၏ အေၾကာင္းသည္၊ ေဟာတိ = ျဖစ္၏။ ဣတိ = ဤသို႔၊ အ႒ကထာစရိေယာ = အ႒ကထာဆရာသည္၊ သံသေဏၰတိ = ေကာင္းစြာမေသြ ဖြင့္ျပေတာ္မူခဲ့ပါေပသတည္း...။

သာဓု ... သာဓု ..... သာဓု ။

ေယာဂီမ်ားရဲ႕သႏၲာန္မွာ အေလာဘျဖစ္ေနၿပီဆိုလို႔ရိွရင္ ဒါနႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ့မယ္။ မလုိခ်င္ မတပ္မက္ေတာ့ အလွဴေတြ ျပဳၾကပါတယ္။ အေလာဘက ဒါနျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဒါနျပည့္စံုဖို႔ရာ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေလာဘက ဒါနျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေလာဘက မစၧရိယ - ဝန္တိုႏွေျမာတဲ့ မလွဴဒါန္းႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ မလွဴဒါန္းႏို္င္ေအာင္ဘဲ ေလာဘက ေက်းဇူးျပဳတယ္။ လွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္ အေလာဘက ေက်းဇူးျပဳပါတယ္။

အေဒါသက သီလႏွင့္ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ အေဒါသဆိုတာ ေမတၱာပဲ။ ေမတၱာမ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ သူတစ္ပါးကို ခ်မ္းေသာေစလိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ သီလေတြ လံုျခံဳၾကတယ္။ သူတစ္ပါးကို ခ်မ္းသာေစလိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ သူတစ္ပါးအသက္ကို မသတ္ႏို္င္ေတာ့ပါဘူး။ သတ္လိုက္ရင္ သူတစ္ပါးေတြ ဆင္းရဲသြားေတာ့မယ္၊ မသတ္ေတာ့ပါဘူး။

သူတစ္ပါးကို ခ်မ္းသာေစလုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ သူတစ္ပါးပစၥည္းလည္း မခိုးႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ခိုးလိုက္ရင္ သူတစ္ပါးေတြ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ၾကရေတာ့မယ္။ မခိုးေတာ့ပါဘူး။ အေဒါသက သီလ လံုျခံဳျခင္း၊ သီလျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

အေဒါသ ေမတၱာက သီလလံုျခံဳျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ သီလႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ သီလ လံုျခံဳေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။

ေဒါသကေတာ့ သီလပ်က္ေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေဒါသႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ မၾကာခဏ သီလပ်က္တတ္ပါတယ္။ သတ္ခ်င္လည္း သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ပုတ္ခ်င္လည္း ပုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ ခိုးခ်င္လည္း ခိုးပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒါသက သီလပ်က္ေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ ေဒါသဟိတ္ျဖစ္လာရင္ သီလပ်က္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ေကာင္းတဲ့ အေဒါသဟိတ္ကေတာ့ သီလနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတဲ့ဟိတ္ေတြ မ်ားမ်ားျဖစ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

အေမာေဟာ ဘာဝနာေဟတု။
အေမာေဟာ = အေမာဟသည္၊ ဘာဝနာေဟတု = ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း၊ ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။

ေမာဟက တရားအားမထုတ္ႏို္င္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္းျဖစ္တယ္။ ေတြေတြေဝေဝနဲ႔ ေမာဟႀကီးတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ား တရားအားမထုတ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ ဉာဏ္တံုးေနတယ္။ အေမာဟဆိုတာ ဉာဏ္ပညာ၊ ဘာဝနာဆိုတာ ဉာဏ္ပညာအရာ၊ ဘာဝနာမွာ ေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ သူ႔မွာ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ျပည့္စံုလို႔ပဲျဖစ္တယ္။ မေမြ႔ေလ်ာ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘာဝနာတရားကို အားမထုတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ သူ႔မွာ ဉာဏ္တံုးေနလို႔ ေမာဟဟိတ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ျဖစ္တယ္။ ဟိတ္ (၆)ပါးက ေက်းဇူးျပဳပံု ထင္ရွားပါတယ္။

အေလာဘက ဒါနနဲ႔ ျပည့္စံုေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ေလာဘက မလွဴႏိုင္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ အေဒါသက သီလႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ေဒါသက သီလပ်က္ေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ အေမာဟက ဘာဝနာကုသိုလ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ေမာဟက ဘာဝနာတရားေတြ အားမထုတ္ႏိုင္ ေက်းဇူးျပဳတယ္။ ထင္ရွားသြားပါၿပီ။ ဘယ္သူ႔သႏၲာန္ မွာလည္းဆိုေတာ့ ေယာဂီမ်ားရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြကို ျမန္ျမန္ပယ္ႏိုင္ရေအာင္ မ်ားမ်ားပယ္ႏိုင္ရေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါတယ္။ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟေတြ မိမိသႏၲာန္မွာ ျပည့္စံုလာရေအာင္ အားထုတ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါပဲ။

ေသျခင္း (၆) မ်ဳိး

ေဟတုပစၥည္း၏ အေၾကာင္းတရားႏွင့္ အက်ဳိးတရားတုိ႔ကို သိထားသင့္ၾကပါတယ္။ အေၾကာင္းတရား အရင္းခံၿပီး အက်ဳိးတရားျဖစ္ပံုကို အ႒ကထာဆရာမ်ားက ဆက္လက္ၿပီး ဖြင့္ျပထားပါတယ္။

အေလာေဘန ေပတၱိဝိသေယ န ေဟာတိ။
အေလာေဘန = အေလာဘျဖင့္၊ ေပတၱိဝိသေယ = ၿပိတၱာဘံု၌၊ ဥပတၱိ = ျဖစ္ျခင္းသည္၊ န ေဟာတိ = မျဖစ္။

အေဒါေသန နိရေယ န ေဟာတိ။
အေဒါေသန = အေဒါသျဖင့္၊ နိရေယ = ငရဲျပည္၌၊ ဥပပတၱိ = ျဖစ္ျခင္းသည္၊ န ေဟာတိ = မျဖစ္။

အေမာေဟန တိရစၧာန ေယာနယံ န ေဟာတိ။
အေမာေဟန = အေမာဟျဖင့္၊ တိရစၲာနေယာနိယံ = တိရစၧာန္မ်ဳိး၌၊ နိဗၺတၱိ = ျဖစ္ရျခင္းသည္၊ န ေဟာတိ = မျဖစ္။

အေလာဘက ျပိတၱာဘံုမွာ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း။ အေဒါသက ငရဲဘံုမွာ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္း။ အေမာဟက တိရစၧာန္မ်ဳိး၌ မျဖစ္ႏိုင္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း။...ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။

ေလာဘက ျပိတၱာဘံုမွာ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း။ ေဒါသက ငရဲဘံုမွာ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္း။ ေမာဟက တိရစၧာန္ဘံုမွာ ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အေၾကာင္း။...ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳတာ ထင္ရွားပါတယ္။

ေလာဘအားႀကီးရင္ ေလာဘနဲ႔ေသရင္ ၿပိတၱာျပည္မွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေလာဘႏွင့္ေသ၊ ထိုသူေတြ၊ ေရာက္ေလ ၿပိတၱာျပည္။

ေဟတုပစၥည္း-ေလာဘက ေက်းဇူးျပဳတာ ၿပိတၱာျပည္ေရာက္သြားပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အေလာဘႏွင့္ေသ၊ ထုိသူေတြ၊ ေရာက္ေလလူ နတ္ျပည္။

အေလာဘတည္းဟူေသာ ဟိတ္ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳလိုက္တာ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္ထိ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ "လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္" ဆိုတာ ဥပလကၡဏနည္းပါပဲ။ ျဗဟၼာျပည္လည္း ေရာက္ၾကတာပါပဲ။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေဒါသႏွင့္ေသ၊ ထိုသူေတြ၊ ေရာက္ေလ ငရဲျပည္။

ေဟတုပစၥည္း ေဒါသကေန ေက်းဇူးျပဳတာ ငရဲကို ေရာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ေဒါသကင္းေအာင္ ေနသင့္ပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အေဒါသႏွင့္ေသ၊ ထိုသူေတြ၊ ေရာက္ေလလူ နတ္ျပည္။

ေဟတုပစၥည္းမွ အေဒါသက ေက်းဇူးျပဳလို႔ လူ႔ျပည္၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာျပည္သို႔ ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေမာဟႏွင့္ေသ၊ ထိုသူေတြ၊ ျဖစ္ေလ တိရစၧာန္။

ေမာဟတည္းဟူေသာ ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳလို႔ တိရစၧာန္ျပည္ ေရာက္သြားပါတယ္။ တိရစၧာန္ဆိုတာ ေတြေတြေဝေဝျဖစ္တယ္။ ေတြေတြေဝေဝျဖစေတာ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြ မျဖစ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ လူ႔ျပည္ ျပန္ေရာက္ဖို႔က အလြန္ခဲယဥ္းသြားၾကေပတယ္။ ေမာဟ မိမိတုိ႔သႏၲာန္မွာ ကင္းႏို္င္သမွ် ကင္းေအာင္ အားထုတ္သင့္ပါတယ္။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ အေမာဟႏွင့္ေသ၊ ထိုသူေတြ၊ ေရာက္ေလ နိဗၺာန္ျပည္။

အေမာဟဆိုတာ ပညာ၊ ပညာဉာဏ္ႏွင့္ ေသသြားရင္ အျမတ္ဆံုး အထြပ္အထိပ္ အက်ဳိးကေတာ့ နိဗၺာန္ျပည္ျဖစ္တယ္။ လူ႔ျပည္လည္း ေရာက္ႏိုင္တယ္။ နတ္ျပည္လည္း ေရာက္ႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာျပည္လည္း ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အေမာဟႏွင့္ ေသႏိုင္ဖို႔က သိပ္အေရးႀကီးတယ္။ အေမာဟ အထံုဝါသနာေတြ ပါၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ အေမာဟနဲ႔ ေသရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ပါရမီအားေလ်ာ္စြာ ျမင့္ျမတ္ရာ ဘံုဘဝေတြ ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ နိဗၺာန္သို႔လည္း ေရာက္သြားႏိုင္တယ္။ ပညာနဲ႔ ေသဖို႔က အမွတ္တရားနဲ႔ေသမွ။ မွတ္ေနတံုးမွာ ဝိပႆနာဉာဏ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အဲဒီ ဝိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ ကြယ္လြန္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အထက္တန္းတန္းက်က် ဘံုဘဝေတြကို ေရာက္သြားမွာပါပဲ။ ကြယ္လြန္ခါနီးေတာ့ ကြယ္လြန္ေလာက္တဲ့ ေရာဂါေဝဒနာေတြႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္တို္င္း ပုဂၢဳိလ္တို္င္း ေတြ႔ၾကရပါတယ္။ အဲဒီေရာဂါေဝဒနာ ဒုကၡေဝဒနာေတြကို လႊမ္းမိုးႏိုင္ေအာင္ မွတ္ႏိုင္မယ္ဆိုလို႔ရိွရင္၊ အဲဒီလို မွတ္ရင္း မွတ္ရင္း ကြယ္လြန္သြားလို႔ရိွရင္ .. အေမာဟဉာဏ္ပညာနဲ႔ ေသတယ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေဟတုပစၥည္းက ေက်းဇူးျပဳလိုက္ေတာ့ ျမင့္ျမတ္ရာ ဘံုဘဝကို ေရာက္သြားႏိုင္ပါတယ္။

ဆက္ရန္ ... ေဟတု ၁(ဂ)သို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

 
အမတံ ဒေဒါစ ေသာ ေဟာတိ - တရားအလွဴေပးလွဴသူသည္ အၿမိဳက္နိဗၺာန္ ေပးလွဴသူမည္၏။ (ဘဝတိုင္း ဉာဏ္ထက္ျမက္ေစ၏။)

ဤဓမၼblogမွ တရားမ်ားအား ဗုဒၶသာသနာေတာ္ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ရန္ ျဖန္႔ေဝၾကပါခင္ဗ်ား။


တျခားဘာသာမ်ား ေလ့လာခ်င္ရင္....
သမၼာက်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Bible)
ကုရ္အာန္က်မ္းစာ-ျမန္မာျပန္ (Quran)
ဟိႏၵဴ ဘာသာ (Hinduism)
ဂ်ဴး ဘာသာ (Judaism)
ဂ်ိန္း ဘာသာ (Jainism)
အစၥလာမ္ ဘာသာ (Islam)

Followers

ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း

ဆက္သြယ္ခ်င္ရင္