ဝီထိ (၂)

ဝီထိ (၂)

ဝီထိျဖစ္ေၾကာင္း အဂၤါေလးပါး

စကၡဳဒြါရဝီထိ (ဝါ) စကၡဳဝိညာဏ ဝီထိျဖစ္ရန္ အေၾကာင္း (၄)ပါး ျပည့္စံုရ၏ ။

(၁) စကၡဳပသာဒ-ဟုေခၚေသာ မ်က္စိအၾကည္ဓာတ္ ေကာင္းမြန္ရမည္။
(၂) ႐ူပါ႐ံု-ဟူေသာ ျမင္ႏိုင္သည့္ အဆင္းလည္း ရိွရမည္။
(၃) အာေလာက-ဟူေသာ အလင္းလည္း ရိွရမည္။
(၄) မနသိကာရ-ဟုေခၚေသာ ႏွလံုးသြင္းမႈ အာဝဇၨန္းလည္း ရိွရမည္။

ေဆာင္ပုဒ္။    ။ စကၡာ, ေလာက၊ ႐ူပထင္ၿပီး၊ မနသီ၊ ေလးလီစကၡဳဖို႔။

စကၡဳပသာဒ ခ်ဳိ႕ယြင္းေနလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ျမင္ႏိုင္ေသာအဆင္း မရိွလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလင္းေရာင္ မရိွလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏွလံုးသြင္းမႈ မရိွလွ်င္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဤအဂၤါ တစ္ပါးပါး ခ်ဳိ႕ယြင္းလွ်င္ စကၡဳဝိညာဏဝီထိ-ဟူသည့္ ျမင္သိစိတ္အစဥ္ မျဖစ္ေပၚႏိုင္ေတာ့ေခ်။

(Science အလိုအရ ျမင္ျခင္းတြင္ ပထမသံုးခ်က္သာ အဓိကက်သည္ဟု ယူဆ၏ ။ ႐ုပ္ဝတၳဳမွ ျပန္ထြက္လာၾကေသာ အလင္းတန္းမ်ားက မ်က္စိ၏ အျမင္လႊာ (retina) ေပၚ၌ က်ေရာက္သည့္အခါ အာ႐ံုေၾကာမ်ားက ဦးေႏွာက္သို႔ သတင္းပို႔၏ ။ ထုိအခါ ဦးေႏွာက္က ထုိထင္လားေသာ အာ႐ံုကို သိရိွၿပီး မည္သည့္အာ႐ံု ျဖစ္သည္ကုိ သတင္းျပန္ၾကားေပး၏ ။)

ဗုဒၶအဘိဓမၼာတြင္ ႐ုပ္ဝတၳဳ, မ်က္စိႏွင့္ အလင္းတို႔ အျပင္ ႏွလံုးသြင္းမႈ မနသိကာရကိုလည္း အဓိကထား၏ ။ 'သတိမမူလွ်င္ ဂူမျမင္' ဟူသည့္အတိုင္း ႏွလံုးသြင္းမႈ မရိွလွ်င္ မျမင္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ မ်က္စိအျမင္လႊာ၌ ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ေရွ႕ေမွာက္တူ႐ူဝယ္ ရိွၾကေသာ ႐ုပ္ဝတၳဳေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔၏ အရိပ္မ်ားသည္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ထင္ေပၚေန၏ ။ ထုိထင္ေပၚသမွ်ေသာ အရိပ္အားလံုးကို ကၽြႏု္ပ္တို႔သည္ တစ္ၿပိဳင္တည္း မျမင္ႏုိင္ပါ။ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ႏွလံုးသြင္းေသာ အရိပ္တစ္ခုကိုသာ ျမင္ႏိုင္၏ ။ ျမင္သိစိတ္က အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္သည့္အတြက္ ႏွလံုးသြင္းေသာ အရိပ္တစ္ခုကိုသာ ျမင္ႏိုင္၏ ။ ျမင္သိစိတ္က အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ေပၚႏုိင္သည့္အတြက္ ႏွလံုးသြင္းမႈေကာင္းလွ်င္ ပံုရိပ္မ်ားကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ႏွလံုးသြင္းျခင္းျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ျမင္သိႏုိင္၏ ။

တစ္စံုတစ္ခုကို အေလးအနက္ေတြးေတာ၍ ေငးေမာေသာအခါမ်ဳိး၌ကား အျမင္လႊာတြင္ ပံုရိပ္တစ္ေထာင္ပင္ ထင္ေနေသာ္လည္း ဘာတစ္ခုကိုမွ် မျမင္သိလုိက္ပါ။ နားအၾကည္လႊာ၌ အသံမ်ဳိးစံု ထိခိုက္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္အသံမ်ဳိးကိုမွ် မၾကားသိလုိက္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မနသိကာရသည္ အလြန္လုိအပ္ေသာ အဓိကရအခ်က္ တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားလွေပ၏ ။

* ေသာတဒြါရဝီထိျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး

ေသာတပသာဒ, သဒၵါ႐ံု, အာကာသဓာတ္ႏွင့္ မနသိကာရ-တို႔တည္း။ ဤအေၾကာင္းတရားေလးပါး၌ အာကာသဓာတ္-ဟူသည္မွာ ေလျဖစ္သန္းသြားလာႏိုင္ေသာ ဟင္းလင္းနယ္ကို ဆိုလုိ၏ ။ အသံလိႈင္းမ်ား တိုးလွ်ဳိေပါက္ျဖတ္သန္းႏိုင္ေသာ ဟင္းလင္းနယ္ရိွမွသာလွ်င္ အသံကို ၾကားႏုိင္၏ ။ မရိွလွ်င္ အသံကို မၾကားႏိုင္ေခ်။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ေသာတ, ကာသ၊ သဒၵထင္ၿပီ၊ မနသီ၊ ေလးလီေသာတဖို႔။ Science အလုိအရမူ နား, အသံလႈိင္းႏွင့္ အသံလိႈင္းကို လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ေပးေသာ ေလတို႔ ရိွရမည္။

* ဃာနဒြါရဝီထိျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး

ဃာနပသာဒ, ဂႏၶာ႐ံု, ဝါတႏွင့္ မနသိကာရ-တုိ႔တည္း။ ဤအေၾကာင္းတရားေလးပါး၌ ဝါတ-ဟူသည္မွာ အန႔ံကို ေဆာင္ေသာေလ ျဖစ္၏ ။ အန႔ံရိွသည့္ ႐ုပ္ဝတၳဳ၏ ေမာ္လီက်ဴးကေလးမ်ားက အေငြ႕ျပန္ၿပီး ေလအဟုန္ကို စီးကာ ႏွာအၾကည္ဓာတ္ႏွင့္ ထိေတြ႔၏ ။ ထုိအခါ ႏွလံုးသြင္းမႈရိွလွ်င္ အန႔ံကို သိရမည္ ျဖစ္၏ ။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဃာန, ဝါတ၊ ဂႏၶ ထင္ၿပီ။ မနသီ၊ ေလးလီဃာနဖို႔။

* ဇိဝွာဒြါရဝီထိျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး

ဇိဝွာပသာဒ, ရသာ႐ံု, အာပႏွင့္ မနသိကာရ-တို႔တည္း၊ ဤအေၾကာင္းတရားေလးပါး၌ အာပ-ဟူသည္မွာ လွ်ာရည္ ျဖစ္၏ ။ အရသာရိွသည့္ ႐ုပ္ဝတၳဳသည္ လွ်ာေပၚေရာက္၍ လွ်ာရည္၌ ေပ်ာ္ဝင္ေသာအခါ လွ်ာအၾကည္ဓာတ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရ၏ ။ ထုိအခါ ႏွလံုးသြင္းမႈရိွလွ်င္ အရသာကို သိလာရ၏ ။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ဇိဝွာ, အာပ၊ ရသထင္ၿပီ၊ မနသီ၊ ေလးလီဇိဝွာဖို႔ ။

* ကာယဒြါရဝီထိျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး

ကာယပသာဒ, ေဖာ႒ဗၺာ႐ံု, ထဒၶပထဝီႏွင့္ မနသိကာရ-တုိ႔တည္း။ ဤအေၾကာင္းတရားေလးပါးတြင္ ကာယပသာဒ-ဟူသည္မွာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး၌ ပ်ံႏွ႔ံေနၾကေသာ အာ႐ံုေၾကာမ်ား၏ ထိပ္ဖူးမ်ား ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ယူႏိုင္၏ ။

ေဖာ႒ဗၺာ႐ံုတြင္ ခက္မာျခင္း, ႏူးညံ့ျခင္းသေဘာရိွသည့္ ပထဝီဓာတ္၊ တြန္းကန္ ဖိႏိွပ္ျခင္းသေဘာရိွသည့္ ဝါေယာဓာတ္၊ ပူျခင္းေအးျခင္း သေဘာရိွေသာ ေတေဇာဓာတ္တို႔ ပါဝင္၏ ။ ဤဓာတ္သေဘာတို႔ကို ' အထိအေတြ႔' ဟူ၍ သာမန္အရပ္သံုးစကားျဖင့္ ေခၚဆိုၾက၏ ။

ထဒၶပထဝီ-ဟူသည္ အထိအေတြ႔ကို ကာယပသာဒသို႔ ကူးဆက္ေပးသည့္ ခက္မာေသာ ပထဝီ ျဖစ္၏ ။

ႏွလံုးသြင္းမႈ႐ိွမွ အထိအေတြ႕ကို သိႏုိင္၏ ။ ႏွလံုးသြင္းမႈ မရိွေသာအခါ အက်ႌ လံုခ်ည္ စသည္တုိ႔သည္ ကိုယ္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေနေသာ္လည္း ထိေတြ႔ေနမွန္းကို မသိရေခ်။

ေဆာင္ပုဒ္။ ။ ကာယ, ထဒၶ, ေဖာ႒ထင္ၿပီ၊ မနသီ၊ ေလးလီကာယဖို႔ ။

* မေနာဒြါရဝီထိ ျဖစ္ရန္ လုိအပ္ေသာ အေၾကာင္းတရား (၄)ပါး

မေနာဒြါရ-ဟုေခၚဆိုအပ္ေသာ ဘဝင္စိတ္, ဓမၼာရံု,ဟဒယဝတၳဳႏွင့္ မနသိကာရ-တုိ႔ ျဖစ္ၾက၏ ။

ခႏၶာငါးပါး ထင္ရွားရိွေသာ ပဥၥေဝါကာရဘံု (အပါယ္ေလးဘံု၊ လူ႔ဘံု၊ နတ္ဘံု၊ ႐ူပျဗဟၼာဘံု) တို႔၌ စိတ္တို႔သည္ ဝတၳဳ႐ုပ္ တစ္ခုခုကို မီွ၍သာ ျဖစ္ၾကရ၏ ။

စကၡဳဒြါရ ဝီထိစိတ္-တို႔သည္ စကၡဳဝတၳဳ, ဟဒယဝတၳဳ-တို႔ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
ေသာတဒြါရ ဝီထိစိတ္-တို႔သည္ ေသာတဝတၳဳ, ဟဒယဝတၳဳ-တို႔ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
ဃာနဒြါရ ဝီထိစိတ္-တို႔သည္ ဃာနဝတၳဳ , ဟဒယဝတၳဳ-တို႔ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
ဇိဝွါဒြါရ ဝီထိစိတ္-တို႔သည္ ဇိဝွာဝတၳဳ, ဟဒယဝတၳဳ- တို႔ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
ကာယဒြါရ ဝီထိစိတ္-တို႔သည္ ကာယဝတၳဳ, ဟဒယဝတၳဳ-တို႔ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
မေနာဒြါရ ဝီထိစိတ္တို႔-သည္ ဟဒယဝတၳဳ-ကို မီွ၍ ျဖစ္ၾက၏ ။
သို႔အတြက္ ပဥၥေဝါကာရဘံု၌ မေနာဒြါရ ဝီထိျဖစ္ရန္ ဟဒယဝတၳဳသည္ အဓိက လုိအပ္ခ်က္တစ္ပါး ျဖစ္၏ ။

ဘဝင္ (၃)မ်ဳိး - (အတီ၊ စေလ၊ ဥပေစၧ၊ သံုးေထြ ဘဝဂၤ)

ဝီထိပိုင္း၌ (၁) အတီတဘဝင္၊ (၂) စလနဘဝင္ (ဝါ) ဘဝဂၤစလႏွင့္ (၃) ဥပေစၧဒဘဝင္ (ဝါ) ဘဝဂၤုပေစၧဒ - ဟူေသာ ဘဝင္သံုးမ်ဳိးကို မွတ္သားရန္ လုိ၏ ။

သတၱဝါတို႔၏ သႏၲာန္၌ ဝီထိစိတ္ ျဖစ္ေပၚျခင္း မရိွသည့္ အခါမ်ားတြင္ ဘဝင္စိတ္သာလွ်င္ အစဥ္မျပတ္ ျဖစ္ေပၚေနရ၏ ။ ဘဝင္စိတ္သည္ လြန္ၿပီးခါစ ဘဝေဟာင္း၌ စုေတခါနီးအခ်ိန္တြင္ မရဏာသႏၷေဇာက ယူေပးခဲ့ေသာ ကံနိမိတ္, ကမၼနိမိတ္, ဂတိနိမိတ္, နိမိတ္သံုးပါးအနက္မွ တစ္ပါးပါးကို ပဋိသေႏၶ တည္သည္မွ စ၍ စုတိတိုင္ေအာင္ အာ႐ံု ျပဳ၏ ။ ထုိသို႔ အာ႐ံုျပဳေနျခင္းကို ကၽြႏု္ပ္တို႔ မသိၾကေခ်။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝင္စိတ္သည္ မသိစိတ္ (unconscious mind) ႏွင့္ တူ၏ ။
ဝီထိစိတ္သည္ သိစိတ္ (conscious mind) ႏွင့္ တူ၏ ။

ပဥၥဒြါရႏွင့္ မေနာဒြါရတို႔၌ အာ႐ံုတစ္ပါးပါး ထင္လာေသာအခါ ဘဝင္စိတ္အစဥ္သည္ ျပတ္ေတာက္၍ အာ႐ံုသစ္ကို အာ႐ံုျပဳေသာ ဝီထိစိတ္အစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာ၏ ။

ထုိသို႔ ဘဝင္အစဥ္ ျပတ္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာေသာအခါ ဘဝင္စိတ္အစဥ္သည္ ႐ုတ္တရက္ တိခနဲ မျပတ္ေတာက္ႏိုင္ေခ်။ ပမာဆိုေသာ္ အဟုန္ျဖင့္ ေျပးသြားေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္က အေျပးရပ္လုိေသာအခါ ရပ္လုိေသာေနရာ၌ တိခနဲ မရပ္ႏိုင္ဘဲ ဖဝါးတစ္လွမ္း ႏွစ္လွမ္းတို႔ကို လြန္ေစၿပီးမွ ရပ္ႏိုင္သကဲ့သို႔တည္း။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘဝင္စိတ္အစဥ္သည္ ျပင္ပအာ႐ံု ထင္သည္မွ စ၍ ဘဝင္ႏွစ္ႀကိမ္ ထပ္မံ ျဖစ္ၿပီးမွသာ ျပတ္ေတာက္ႏိုင္၏ ။ ထုိဘဝင္ႏွစ္ႀကိမ္သည္ ထင္လာေသာ အာ႐ံုသစ္ေၾကာင့္ ယူၿမဲျဖစ္ေသာ အာ႐ံုကို စြဲျမဲစြာလည္ မယူႏုိင္၊ လႊတ္လည္း မလႊတ္ႏိုင္ေသးဘဲ ပင္ကိုဘေဘာမွ ေဖာက္ျပားေခ်ာက္ခ်ားသြား၏ ။ ဤသို႔ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈေၾကာင့္ ထိုဘဝင္ႏွစ္ခုကို ဘဝဂၤစလန-ဟု ေခၚ၏ ။ ထုိဘဝဂၤစလနႏွစ္ခုတြင္ ဒုတိယဘဝဂၤစလနသည္ ဘဝင္အစဥ္တစ္ခု၏ အဆံုးစြန္ေသာ ဘဝင္စိတ္ ျဖစ္၏ ။ ထုိဘဝင္စိတ္ ျဖစ္ၿပီးသည္ေနာက္၌ ဘဝင္အစဥ္ ျပတ္သြားသည့္အတြက္ ထိုဘဝင္ကို ဘဝဂုၤပေစၧဒ-ဟု အမည္ေပးခဲ့ၾက၏ ။

ဒြါရႏွင့္ အာ႐ံု ထိတိုက္ၿပီးေနာက္ ဘဝင္မလႈပ္မီ ျဖစ္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားေသာ ဘဝင္စိတ္ကို အတီတဘဝင္ (လြန္ေလၿပီးေသာဘဝင္) ဟု ေခၚ၏ ။

၁။ ဘဝဂၤစလန = လႈပ္ရွားသြားေသာ ဘဝင္။
၂။ ဘဝဂၤုပေစၧဒ = ျပတ္စဲေသာ ဘဝင္။
၃။ အတီတဘဝင္ = လြန္ေလၿပီးေသာ ဘဝင္။

စကၡဳဒြါရ ဝီထိ ၁၅-ပါး

စကၡဳဒြါရ၌ အာ႐ံုထင္ပံုသည္ အာ႐ံု၏ အား အႀကီးအေသးကို လုိက္၍ အတိမဟႏၲာ႐ံု, မဟႏၲ႐ံု, ပရိတၱာ႐ံု, အတိပရိတၱ႐ံု-ဟူ၍ ေလးမ်ဳိးျပားေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏ ။

ဤတြင္...
(၁) အတိ မဟႏၲာ႐ံု၌ တဒါရမၼဏ ဝါရ - ၁ ဝီထိ
(၂) မဟႏၲာ႐ံု၌ ဇဝန ဝါရ - ၂ ဝီထိ
(၃) ပရိတၱာ႐ံု၌ ေဝါ႒ဗၺန ဝါရ - ၆ ဝီထိ
(၄) အတိပရိတၱာ႐ံု၌ ေမာဃဝါရ - ၆ ဝီထိ
စုစုေပါင္းေသာ္ စကၡဳဒြါရ ဝီထိ - ၁၅ ဝီထိ ရိွ၏ ။

ပဥၥဒြါရ ဝီထိ ၇၅-ပါး

(၁) စကၡဳဒြါရ၌ ျဖစ္ေသာ ဝီထိစိတ္အစဥ္ ၁၅-ပါး ရိွသည့္အတိုင္း
(၂) ေသာတဒြါရ၌ ျဖစ္ေသာ ေသာတဒြါရဝီထိ ၁၅-ပါး ရိွ၏ ။
(၃) ဃာနဒြါရ၌ ျဖစ္ေသာ ဃာနဒြါရဝီထိ ၁၅-ပါး ရိွ၏ ။
(၄) ဇိဝွာဒြါရ၌ ျဖစ္ေသာ ဇိဝွာဒြါရဝီထိ ၁၅-ပါး ရိွ၏ ။
(၅) ကာယဒြါရ၌ ျဖစ္ေသာ ကာယဒြါရဝီထိ ၁၅-ပါး ရိွ၏ ။
စုစုေပါင္းေသာ္ ပဥၥဒြါရဝီထိေပါင္း ၇၅-ပါးကို ရ၏ ။

(အတိမဟႏၲာ႐ံု ဝီထိ .... စသည္တို႔အား သၿဂႋဳဟ္က်မ္းမ်ား၌ ဆက္လက္ ေလ့လာၾကပါရန္ တုိက္တြန္းပါ၏ ။ ပ႒ာန္းေလ့လာရာ၌ မသိမျဖစ္သိရမည္ ျဖစ္၍ ဝီထိအား အနည္းငယ္ ျပန္လည္ ရွင္းျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ )